Aselin Karev, karlı bir gecede kapısının önünde kanlar içinde yatan bir adam bulduğunda, zaten hiçbir zaman toparlamaya beceremediği hayatı iyice paramparça olur.
Karanlığın derinliklerinde, birbirine meydan okuyan motorların ve öfkeyle gecenin için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
29 Şubat
Kitabı siyah arka planla okumanızı tavsiye ediyorum. Keyifli okumalar.
-
1. BÖLÜM "SONUN BAŞLANGICI."
Şarkı önerisi: Beauty and the Beast - The Mayan Factor
🌘
Bazen sadece yara alanlar yaradan anlardı. Hayır. Bazen sadece yaralayanlar, yaradan anlardı.
Adım Aselin Karev; bu Dünya'ya 51 kilo 385 gram fazlalığım.
Ben kim miyim?
Yalan diline yuva yapmış o kız. Her zaman biraz eksik, biraz fazla sessiz. Her zaman yarım.
Aykırı kız, kimilerine göre. Yedek arkadaş. İstenmeyen evlat, ama bir şekilde her zaman herkesin yaraları saran o kişi. Unutulan doğum günü. İkinci kadın. Alternatif. B planı. Fazlalık.
Fazlalık.
Gözlerimde mum ışığı titreşirken, içimden sessizce "Bu bir sonun başlangıcı," dedim. "Doğum günün." Ölüme en çok yaklaştığın an.
Duman yüzüme vururken gözlerimi kısmış, eriyen mumun damlalarının ellerime akmasına aldırmadan biraz daha bekledim. Üflemem gereken o anı biraz daha uzattım. Küçükken kendime bir söz vermiştim; yolum kararsa bile, elimden tutan biri olmasa da, bir mum yakarak kendi yolumu aydınlatacaktım. Mum bulamazsam, kendimi yakacak kadar cesur olacaktım.
Güçlü olacaktım.
Önümde yanan saçma sapan renkli doğum günü mumundan bunu diledim.
Bu gece boran dinmedi. Karanlıkta, masama oturmuş karla karışık yağmur damlaların pencereme vurarken çıradığı tok sesi dinledim. Mum alevinin loş ışığın, masamdaki su bardağına düşen yakamozun ve tül perdesinin ince gölgesinin yüzüme düştüğünü hatırlıyorum. Saat kaça geliyordu acaba? Yine başımı eğip derse odaklanmıştım. Kafamı kaldırıp dünyaya bakınca gerçek beni tedirgin etti.
Gece kapkaranlıktı.
Oysa bugün benim doğum günü gecemdi. Geceye üfleyrek söndürdüğüm bir mumla değil, geleceğin ışıklarının gözlerimde söndüğünü hissederek girmiştim.
Kimse hatırlamamıştı, doğum günümü yani.
Ulaşılmaz ve soğuk olarak suçlandığım kişilik aslında apaçık ve ortadaydı. Buradaydım aslında, ama insanlar hiçbir zaman omuzlarının üzerinden geriye dönüp bana bakmak istemediler. Oysa kalbime dokunmak için bir adım atmak değil sadece elinizi uzatmanız gerekirdi.
