Aselin Karev, karlı bir gecede kapısının önünde kanlar içinde yatan bir adam bulduğunda, zaten hiçbir zaman toparlamaya beceremediği hayatı iyice paramparça olur.
Karanlığın derinliklerinde, birbirine meydan okuyan motorların ve öfkeyle gecenin için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
5. BÖLÜM "AYKIRI KIZ."
Şarkı önerisi: W.D.Y.W.F.M? - The Neighbourhood.
🌘
"Layna'nın kör noktasına hoşgeldin."
Sevgi ve korku kardeştir aslen. Bir insanı sevmeye başladığınızda onu kaybetme korkusu da sevgiyle birlikte büyürdü.
"İyi misin?" dedi Mira, elindeki bardağı bana uzatarak. Dumanı hala tütüyordu, ellerimin arasına karton bardağı aldığımda içindeki sıvının sıcağı avcumun içinde dağıldı.
"Biliyor musun, ambulansı ararken yere düşüp bacağımı çarpmışım, morarmış ama hiç haberim yok. Hemşire pansuman yapmaya inat edince fark ettim. Ne ara canım böylesine yandı da fiziksel bir tepki vermek zorunda kaldı vücudum bilmiyorum. Oysa görünmeyen bir yara olsa unutturmazdı, sızlardı."
Varlığına hala alışamadığım iç sesim "Bir acı tamamen yaşanmadığı sürece geçmez." diye fısıldadı zihnimdeki yalnızlığa.
Salepten bir yudum aldığımda görünmez ağırlıklar göz altımı aşağa çekiyormuş, bir o kadar ağır bir yük göz kapaklarımı kapanmaya itiyordu ama sanki göz kapaklarımı kapatsam birbirine yapışıp bir daha ayrılmayacaktı. Saat kaçtı, kaç saattir bekliyordum artık bilmiyordum.
"Artık bize düşen sadece beklemek. Zor biliyorum ama kendini yıpratma." dediğinde milisaniyelik uykumdan beni arkadaşımın sesi uyandırdı. Kendimi hala yolda aşırı hızla akıp giden bir ambulansın içinde sarsılır gibi hissediyordum, anneannemin yüzünü izlerken yüzüme düşen mavi kırmızı ışığı hatırlar gibi oldum. Bir ürperti bastı.
Yine de uyanık kalmak için damağımı yakan acı sıvıdan bir yudum aldım. "Holteri sigorta karşılamıyormuş. Hastaneden çıkabilirse olası bir kalp krizine karşı yine o alete ihtiyacı varmış." Şimdilik uyanık olmasa bile anneanneme takılı olan alet tüm hayat fonksiyonlarının çalışır halde olduğunu gösteriyordu. Şimdilik bize kalan beklemekti. Arada kalbi atmaya bırakıyor, takılı olduğu alet belirli aralıklarla elektroşok veriyordu. Doktorun söylediğine göre klinikteki tedavisi için bir kuruş ödemeyecektik ama hastaneden çıkmak istiyorsa sürekli göğüsünde taşıyacağı minik bir alete ihtiyacı vardı.
Ve bu alet birkaç bin dolardı.
"Annemlere sorabilirim kesin yardımcı olabilirler." dediğinde teklifiye içim ısındı ama böyle büyük bir miktarı kabul edemezdim. Kabul etsem bile geri ödeyemezdim.
