İyi akşamlar
Şimdi benim aklımda hikaye yazma fikri var ve ben iki günde bu şeyi yazdım ✨şey✨
Bana yardım etme nezaketinde bulunur musunuz?
Attığım iki bölümü okuyarak bu hikayeden olurmu diye yorumlar mısınız?
(Nasıl yazmam gerektiği konusunda da tavsiye lütfen)
Hikaye biraz fazla ciddiyetsiz darlanabilirsiniz
Artı iki bölüm toplam 4k kelime
"Asıl canavar yatağın altında değil, kapının ardındaydı."
• Eysal Eva Macar •
Çığlık atarak ahtapot gibi sarıldığım kola daha da sokuldum. Yüzü gözü kanlar içinde olan kadın kocasını mideye indirdiği yetmezmiş gibi, şimdi de kundaktaki bebeğini parçalamıştı. Kocasını parçaladığı yeri görememiştim ama küçücük bebeğin sarkan bağırsakları gözümün önündeydi. Bir virüs taşıyan kadın acaba kocasının tamamını neresine yemişti? Göbeği bile şişmemişti bu kadının!
Oha! Kocasının her yerini mi yemişti?
"Çüş! Bu kadın kocasının şeyini de mi yedi? Yuh ama yani, hiç mi midesi bulanmadı! Gerçi kocası, midesi bulansaydı asıl o zaman saçma olurdu."
Ama bu kadın kundaktaki bebesini yemişti!
Hemde çiğ çiğ.
"Ama ben bu kadının varya..." diyerek küfürlerimi sıralıyordum ki bir çığlık buna izin vermedi.
Evet bu bağırtı bana aitti.
Büyük bir Jumperscare yemiştim. Arka fondaki gerilim müziği iyice altıma yapmama olanak sağlarken yanımda duran kola tekrar kafamı gömdüm. Şimdi olacak şeyi biliyordum. Kadın büyük bit bağrışla evdeki son kişiyi, yani kendi annesini yiyecekti. Müzik daha da artarken, ben kaçınılmaz sonu bekliyordum. Ve o an müzik kesildi ışıklar kapandı ve büyük salon sessizliğe gömüldü.
Yavaş yavaş tırsmaya başlarken başımı usulca kaldırıp sıkıca sarıldığım kolun sahibine baktım. Karanlıktan yüzünü göremesem de onun da bana baktığını hissediyordum. İyice korkarken aklıma düşen şüpheyle yerimde taş kesildim.
Ya bu sarıldığım şey içine cin kaçmış biriyse?
Ya şimdi benim etimi kemiğimi sömürürse.
Yutkunarak tekrar başımı kaldırdım. Çarpmazdı değil mi? Ya beni şimdi yerse? Peki canımı acıtır mıydı? Veya beni arkadaşlarına paket yapıp hep beraber yer miydiler? Tamam şimdi yavaşça kolu bırakıp buradan sıvışacaktım. Ellerimi usulca çekerken beni tutan kişiden, iblisten, yaratıktan bir tepki bekliyordum. Yok yani en ufak hareketinde çığlığı basıp kendi kafamı duvara vurup acısız bir ölümü garantilemek vardı aklımda. Hayır ölmeye meraklı birisi değilim ve hiç olmadım da. Beni üzenler yüzünden neden gebermek istiyeyim, salak mıyım ben? İllaki biri ölecekse benim yerime onlar ölsündü.
Ben kendi düşüncelerime dalıp gitmişken aniden kolumda bir el hissettim.
Ve ondan sonrasında ben yoktum.
