Once Upon A Balloon

One

"The practice is already over. Don't exhaust yourself again. You should already go home. It's getting late." Mr. Brown said with a concerned voice.

Quarter to 12 na pero hindi pa rin ako umuuwi. Gusto ko pa ring mag practice nang mag practice. 8 hours na akong nandito sa studio class namin. I was constantly practicing the left hand ascending pizzacato passage-work and practicing Nel Cor up to tempo. My hands already feels numb and something stings and tingles because of this long hour of doing the same pattern, over and over again. I'm really having a hard time perfecting it. I still could not play it well. I want it to be flawless, in tune and perfectly in time. It's testing my skills. Sa ngayon, masyado nang nangangalay ang mga kamay ko at medyo masakit na rin ang leeg ko. But I just couldn't put down my violin without conquering this one hell of a challenge.

"But Mr. Brown, I still couldn't play it well, I want it to be perfect. I need to make no mistakes." I responsed to him, still holding my violin and not looking directly into him because I am still repeating this piece, hoping that it would sound well.

"You could finish this all tomorrow. Perfecting a piece isn't the thing that you need to do Pitch. You're a great violinist but the problem is, you always overdo everything. You and I know what you really lack. Please stop this. As your mentor, I am telling you to go home." Mr. Brown furrowed his brows in dismay. Now I made him angry, AGAIN. I should've listen to him. He's right. I don't need to perfect it. No matter what I do, I just can't fill the gap that I 'lack'. I really am a frustrated violinist. They call me a perfectionist. A perfectionist that couldn't perfectly perform well. Ironic, isn't it?

"Okay. I'm sorry.. I-i just want to be better. You're right. It's getting late and I better go home now." I replied to him. Tama naman kasi siya. Masyado na nga siguro talagang matigas ang ulo ko ngayon. Kaya napagalitan na naman ulit ako. Kailan pa nga ba ako matututo?

Nagpaalam na ako sa teacher ko at kinuha ko na ang bisekleta ko sa parking lot ng studio. Nagsimula na akong mag bisekleta pauuwi sa bahay namin habang suot ko sa likod ang case ng violin. Dumaan ako sa isang bridge kung saan maganda ang view. Huminto ako at tinatanaw ang magandang scenario. Ang ganda talaga rito. Isa a ito sa mga sikat na lugar sa England. Maraming ilaw at parang nasa eksena ng movie kung tingnan.

While I was watching the enchanting scenario I saw a balloon being held by child. Ang cute lang niyang tingnan. While staring at the ballo--.. Wait, what?! A balloon? Oh my God! I suddenly remembered that na hindi pa pala ako nakapagpalipad ng ballon ngayong araw. Hindi puwedeng maputol yung ritwal ko. Call me whatever you want, I'm desperate, I know.  Muntik ko na talagang makalimutan. Huwaw, ulyanin agad? Naunahan ko pa yata lola ko sa pag ka ulyanin. Baka mamaya pati menopause maunahan ko na rin nanay ko.

Malapit na nga rin palang mag 12 midnight. Kaya dali-dali akong pumunta sa pinakamalapit na store. Buti na lang marami pang open kahit malapit nang mag hattinggabi. Bumili ako ng isang balloon na kulay purple. Pagkatapos kong bumili ay dali-dali akong bumalik sa Tower Bridge at umakyat ako kasi may tower sa magkabilang gilid nito.

Ang Tower Bridge ay isa mga sikat na bridge dito sa England. Pumupunta ako rito araw-araw at nagpapalipad ng balloon. Kahit na araw-arawin ko pa pagpunta dito, hindi parin ako nagsasawa. This Tower is my favorite place in England. Alam mo yun, yung pag may problema ka, tas pag pupunta ka dito, mawawala lahat ng problema mo. Sobra talagang nakaka relax sa feeling.

Hindi naman talaga ako ganito dati. Hindi ako naniniwala sa mga pamahiin. Ang corny kaya. I always thought it was ridiculous and absurd. Pero ngayon, di ko alam kung anong pumasok sa kokote ko. Bigla-bigla na lang. Gumising na lang ako na ganito. Siguro kasi I became so desperate kaya kahit napaka-corny nitong pamahiin na to, na nakita ko lang naman sa internet, kinakapitan ko pa rin. Kahit yung mga bagay na akala ko hindi ko gagawin, ginagawa ko na ngayon.

Sabi kasi nung blogger na nag sulat tungkol sa pamahiin na ito, kapag nagpalipad ka raw ng isang balloon araw-araw kasama ang nakasulat mong wish, sa loob ng 500 days, matutupad daw lahat ng wish mo. Kaya eto ako ngayon, nagpapakatanga o nagpapauto?

Well, I don't really care. Wala namang mawawala kung susubukan ko diba?
Tanga ka ba? Meron, pera. Perang pambili mo ng balloon. Tapos isali mo na rin ang energy at fats. Mawawala yun. Nakakapagod kaya bumili ng balloon. Saka sayang naman yung fats ko, pinaghirapan ko kaya yun. Pero basta kahit anong gawin niyo walang makakapigil sakin, gagawin ko parin 'to.

I'll do anything...

Anything...