Od wroga do przyjaciela, a może coś więcej... / Jude x Caleb / Inazuma eleven

•22•

Pov. Xavier

Zobaczyłem, że chłopacy się zatrzymali rozmawiali chwilę i... złapali za rękę? Zdziwiło mnie to ale nie wnikałem. W końcu to nie moja sprawa. Chociaż jakby się tak zastanowić to od kłótni w autobusie nie widziałem, by mieli oni jakiś konflikt. Ciekawy jestem co się zadziało między nimi. Szedłem zamyślony co chwilę spoglądając na Juda i Caleba, że nawet nie zauważyłem kiedy grupa się zatrzymała, a ja wpadłem na Jordana. Złapałem się za czoło. Mimo naszej świetnej relacji, ostatnio sporo się kłóciliśmy. Z resztą tak jak większość drużyny.

- Patrz jak łazisz! - krzyknął zdenerwowany. Przeprosiłem go za sytuację, a on coś odburknął. Spojrzałem przed siebie. Cała drużyna stała przed kamiennym mostem, który prowadził do dziwnej budowli.

- Przechodzimy? - zapytał Mark

- Nie sądzę, by był to dobry pomysł - odpowiedział Jude.

- Eeee tam, na luzie przejdziemy. - wtrącił Hurley, wchodząc na most.  Wszyscy odetchnęli z ulgą, gdyż nic się nie wydarzyło. - A nie mówiłem. - dodał. Miałem nie małe wątpliwości jednak całą drużyną weszliśmy na most. Był on bardzo długi. Niestety w połowie okazało się, że obawy moje oraz Juda były trafne. Most zaczął się walić, zostawiając nam drogę jedynie w stronę budynku. Od razu zaczęliśmy biec. Został nam jeszcze kawałek, oglądając się do tyłu zobaczyłem jak Jordan krzywo postawił stopę. Odezwała się stara kontuzja - pomyślałem. Przed oczami znów miałem widok naszej "zabawy" w kosmitów. Jednak gdy zobaczyłem że chłopak nie wstaje i zaraz spadnie bez wahania podbiegłem do niego i wziąłem go na barana. Sekundy dzieliły nas od upadku. Biegłem szybko jak nigdy.

- D-dziękuję Xavier - powiedział ze łzami w oczach - przepraszam że wcześniej na ciebie tak naskoczyłem, ja po prostu...

- Jordan nic się nie dzieje, naprawdę - przerwałem mu stawiając go na ziemi. W ostatniej chwili udało nam się zejść z tego mostu. Przytulił mnie mocno ale gdy zdał sobie sprawę z tego co zrobił, odsunął się i przeprosił, chowając zaczerwienioną twarz w rękach. Zaśmiałem się na ten widok i przytuliłem go.

- Wszyscy są cali? - zapytał zdyszany Evans.

- Tak! - rozejrzaliśmy się i  odpowiedzieliśmy chórem.

- Całe szczęście - powiedział Axel opierając się o pień jakiegoś drzewa.
Hurley chciał zrobić to samo, by udać nie wzruszonego całą tą sytuacją. Drzwi od budynku jednak okazały się otwarte a chłopak wleciał do pomieszczenia. Zaciekawieni weszliśmy do środka. Usłyszeliśmy cichy hałas z dachu, jednak żadnego z nas to nie zastanawiało. Powinno. Powinniśmy być bardziej uważni. Deski z góry nagle zaczęły spadać, wszyscy byliśmy w szoku. Każdy jednak bardzo wyraźnie usłyszał jedno zdanie. Zdanie które prawdopodobnie uratowało nam wszystkim życie, a padło ono z ust Sharpa " Nie ruszajcie się". Nie wiedziałem czy mogę temu ufać ale innego wyjścia nie było. To wszystko. To był moment. To jakiś cud, że nikomu nic się nie stało.