CHASING ZERO

PROLOGUE

. . . It is that love emerges, raw and relentless, a craving unquenched and redemption longed for. . . Just that, between the fragments of two worlds, a wild, magnetic pull ignites, and sets the emotions ablaze in a fierce and beautiful storm. Here, in the eye of chaos, love finds its own strange, rare perfection.

Chasing Zero.

͜ ღ

HIDDEN's

"Hidden... Hidden?"

Napangiti ako habang ninanamnam ang hangin ng paligid. Para akong lumulutang, ang tanging naririnig ko lang ay ang huni ng mga nagliliparang ibon at ang mga sumasayaw na dahon ng mga puno.

I felt my lips stretch in bliss, a gentle flutter in my stomach, my mind wrapped in a mist of serenity and fantasy alike.

Oh... This is it...

Naalala ko bigla ang mga turo sa akin ni Father John at Sister Miya, lalo na nung medyo bata pa ako at nagsimulang matuto kung paano nga ba pakiramdaman ang presensiya ni God kapag nagdadasal.

Eto 'yon. Itong pakiramdaman na ito.

"Hidden? Hidden!"

Wala akong balak na buksan ang mga mata ko, dahil gusto kong ganito na lang palagi. Payapa. Presko. Para akong nasa tahanan ni Lord. Nyahaha.

Ito na ba ang sinasabi nilang paraiso? Pero, bakit ako nandito? Hindi pa naman ako namamatay? I don't remember getting into an accident or accidentally eating some poisonous dood!

Lord, anong ibig sabihin nito?

Unti-unti kong minulat ang mga mata ko, pero tuluyan lang akong nasilaw sa malakas liwanag.

Wait?

Is this the Kingdom of God? I mean, the place? The gate of Heaven? Hinihintay na ba ako ni Saint Peter?

"Haynako, bata ka! Gumising ka na, Hidden!" Agad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa boses na iyon ni Sister Miya, na ngayon ay nakatayo sa harap ko, suot ang belo sa ulo na parte ng kanyang suot na Habito, at nag-aalalang nakatingin sa akin.

I gulped, then quickly stood up, my head bowed as I bit my lip. I casually swipe the moisture from the corner of my mouth with the back of my hand. Nagmamantika pa naman akong matulog lalo na kung medyo pagod!

"M-magandang araw po, Sister Miya..." Ani ko at tinignan siya, na ngayon ay bumuntong hininga bago sumagot.

"Nag-over time ka nanaman ba sa trabaho mo at pagod na pagod ka nanaman? Hindi mo tuloy naabutan ang unang mass." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya at doon napatingin sa paligid.

"Hala! Tara na po! Mahuhuli po tayo sa misa!" I said as I quickly ran towards my cabinet and put on proper attire-a white long alb that flowed down to my ankles. I secured it with a cincture tied firmly around my waist, ensuring the rope-like belt sat just right.

The simplicity of the garment, with its clean lines and pure color, felt both humbling and purposeful as I adjusted it. Kinuha ko ang kasula ko at mabilis na isinuot, ang itim na tela nito ay bumagay sa puting surplice na ipinatong ko. Ang maluluwang na manggas ng surplice ay bumagsak nang maayos, na nagdagdag ng konting tradisyonal na vibe sa itsura ko.

"Sigurado ka bang maayos ka, Hidden? Pwede ka namang magpahinga muna," Ani Sister Miya pero agad akong umiling.

"Hindi na po, nangako po ako kay Father na tutulong ako lagi sa mga misa. Atsaka, isa pa, hindi pwedeng gawing pahinga ang linggo," Tinitigan niya ako, dahilan para mahina akong napanguso. She then smiled before patting my head as she nodded her head. Agad kaming lumabas ng kwarto at nilisan ang kumbento bago pa man dali-daling nagpunta sa simbahan.