နှလုံးသား နှင့် မာန

Part(1)

ထိုင်းနိုင်ငံမြို့တော်ဖြစ်‌တဲ့ ဘန်ကောက်မြို့က နမည်ကြီးတက္ကသိုလ် "Righten ticher" သို့
"Khaotung Thanawat Rantanakitpaisan"
ဆိုတဲ့ ကောင်လေးဟာ ၁၀တန်းနှစ်ပြီးမှာပင် ပြောင်းရွေ့လာခဲ့လေသည်..

Phuwin : ငါမင်းဘေးမှာထိုင်လို့ရလား..

Khaotung : အင်း.. ထိုင်လေ

Phuwin: ငါ့နမည်က phuwin ပါ မင်းကကော

Khaotung : ငါ့နမည်က khaotung

Phuwin: အ့ဆို ငါမင်းကို khaoလို့ခေါ်မယ်

Khaotung: မင်းအဆင်ပြေသလိုခေါ်လို့ရပါတယ်

Tr : ကဲ! ကဲ! ပထမနှစ်တွေ အားလုံး စာအုပ်ထုတ်ကြတော့်

နေ့လည် ချိန်တွင်

Phuwin : khao ငါကန်တင်းသွားမို့ မင်းလိုက်မလားငါမနက် က ဒီကိုလာတာမမှီမှာစိုးလို့ ဘာမှမစားလာခဲ့ရဖူး

Khaotung : ငါလည်း နဲ"ဗိုက်ဆာနေပီ
တူ²သွားကြမယ်

Phuwin :အေး သွားမယ်²

ကျောင်းကန်တင်း၏ လမ်းတွင် khaotung သည် လူတယောက်ဖြင့်တိုက်မိသွားလေသည် သို့သော်လည်း khaotungဟာ တချက်မျှပင်ဂရုမစိုက်,မတောင်းပန်ပဲ ရှေ့ကိုသာသွားနေလေသည်..
တိုက်မိ သွားသော စီနီယာသည် အခြားသူပင်မဟုတ် တက္ကသိုလ်ရဲ့ ကျား၊မ ကြားထဲတွင်ရေပန်းစား‌၍ ဆရာမ၊ဆရာမတိုင်း ဂုဏ်ယူရသော နမည်ကြီး ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားFirst Khanapan ဖြစ်‌နေလေသည်

First : ရှီးးးယန်းး..!
မင်း လူတယောက်ကို တိုက်မိရင်တောင်းပန်ရမယ်ဆိုတာ မင်းမသိဖူးလား!

Phuwin : khao ‌ဟိုလူမင်းကိုပြောနေတာလားမသိဖူး

Khaotung နောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်၍

Khaotung : ကျနော် မမြင်လိုက်လို့လေ
First : မင်း မမြင်လည်း တောင်းပန်သင့်တယ်လေ! မင်းကို ငါမမြင်ဖူးပါဖူး မင်းက ပထမနှစ်လား

Khaotung : ဟုတ်တယ် ကျနော်က ပထမနှစ်

Phuwin : khaotung သူက ငါတို့စီနီယာဖြစ်လောက်တယ် မင်းတောင်းပန်တာပိုကောင်းမယ်နော် သူသာ စီနီယာဆိုမင်းမလွယ်ဖူး

First ဟာ ပထမနှစ်ဂျူနီယာက သူ့လိုအထက်စီနီယာအား မတောင်းပန်ဘဲလှည့်ထွက်သွားတာကြောင့် ပို၍စိတ်တို‌သွားလေသည်