****************
https://darkmidnightdesire.blogspot.com
မှာ အစအဆုံးတင်ထားပြီးပါပြီ။
နောက်ပိုင်း ဇာတ်လမ်းအသစ်တွေကို blogမှာ အရင်တင်ပါမယ်။
***************
အချိန် တစ်လကျော်ကျော်က ဖင်လှည့် ခေါင်းလှည့်နဲ့ ကုန်သွားတယ်။ နက်ဖြန် မင်းမင်း ရန်ကုန် ပြန်တော့မယ်။ နန်းမြတ် ဒီနိုင်ငံမှာ မရှိတော့ဘူးလို့ မင်းမင်း ယူဆခဲ့တာ ကြာပြီ။ မင်းမင်း အဆက်အသွယ်နဲ့ရော ကိုယ်တိုင်ရော နန်းမြတ်ကို ရှာခဲ့တာ သုံးနှစ်နီးပါး (အတိအကျပြောရရင် ၂နှစ်နဲ့ ၁၀လ).....
မင်းမင်းက နန်းမြတ်အိမ်သွားပြီး ဂိုက်ဆရာ လုပ်ပေးခဲ့တာဆိုတော့.... နန်းမြတ်ရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကိုမသိခဲ့၊ မင်းမင်း နန်းမြတ်နဲ့ အရင်းနှီးဆုံး သိသူဆိုလို့ နန်းမြတ် မိဘပဲရှိတယ်။ ပြီးတော့ ရပ်ကွက်ချင်းနီးတဲ့ အတွက် ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေတော့ နန်းမြတ်ကို သိကောင်းတယ်။
ဒါကြောင့် ရန်ကုန်ပြန်ပြီး နန်းမြတ်မိဘတွေက တဆင့် နန်းမြတ်ကို ပြန်ရှာဖို့ စဉ်းစားမိတာ။ တော်တော့်ကို ထင်ရာစိုင်းတဲ့ ကောင်မလေးပဲ။ မိဘနဲ့လဲ မဆက်သွယ်။ အေးလေ မိဘကလဲ လင်နောက်လိုက်ပြေးခဲ့တဲ့ သမီးကို အမွေပြတ်စွန့်လွှတ်ခဲ့တာကို။
အဲ့လိုထင်ရာစိုင်းတတ်လို့လဲ မင်းမင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့ ဘာတန်လိုက်ပြီး ကဲဖြစ်ခဲ့တာနေမှာ။ ပြီးတော့ သူ့အတွေးနဲ့သူ မင်းမင်းကို ထားခဲ့ပြီး ကိုယ်ရောင်ဖြောက်ခဲ့တာ။ မင်းမင်းမှာသာ ချစ်မိသွားပြီး လိုက်ရှာနေမိတာ။
ကိုကြီးကတော့ မင်းမင်းကို ဒီမှာပဲနေဖို့ တားပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်း အသက် ၃၃ထဲမှာ မိဘတွေက ပြန်လာပြီး သူတို့လုပ်ငန်းတွေ လက်လွှဲယူစေချင်ပြီလေ။
မင်းမင်း ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး၅နှစ်နီးပါးနေခဲ့တဲ့ အခန်းလေးကို နောက်ဆုံး အနေနဲ့ တံခါးပိတ်လိုက်တယ်။ သော့ကို အိမ်ရှင်လက်ထဲထည့်ခဲ့ပြီး စပေါ်ငွေယူကာ ဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။ အောက်မှာ ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီ လာစောင့်နေကြတယ်။
ကိုကြီးက မင်းမင်း မပြန်ခင် နောက်ဆုံးညကို အပြင်မှာ တညလုံးကဲပြီး မနက် လေဆိပ်ဆင်းဖို့ စီစဉ်ထားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှတော့ ကြိုမစီစဉ်ထားဘူး။ ဆိုလိုတာက သွားချင်ရာသွား စားချင်ရာစား အိပ်ချင်ရာဝင်အိပ်မယ့် သဘော။ အိပ်ချင်မှလဲ အိပ်မယ့်သဘော။
"မင်းမင်း ခုဘယ်သွားချင်လဲ? ဘာလုပ်ချင်လဲ?"
"ကျနော် ၃ခွဲလောက် HRကဖုန်းခေါ်ရင် ရုံးချုပ်သွားပြီး cheque သွားယူရမယ် ကိုကြီး"
(ဒီမှာက အလုပ်ထွက်ရင် အနဲဆုံး တစ်လကြိုပြောရပါတယ်။ မင်းမင်းတို့ lvlက နှစ်လကြိုထွက်စာတင်ရပါတယ်။ အဲ့ချိန်က စပြီး ကုမ္မဏီက လစာကို hold ထားပြီး အခွန်ကိစ္စတွေ အားလုံးရှင်းပြီးမှ နောက်ဆုံးလစာ+allowance and bonus ကို cheque နဲ့ ပေးတာပါ။ မင်းမင်းက ၂လ ကြိုပြောပေမယ့်။ ခွင့်တွေနှုတ်လိုက်တော့ တစ်လလောက်ပဲ ထပ်လုပ်ပေးရပါတယ်။ တကယ်က cheque က နောက်လကုန်မှရမှာပါ။ ဒီမှာလုပ်သက်လဲကြာ၊ သူဌေး အထက်အရာရှိနဲ့လဲ မင်းမင်းက အဆင်ပြေတော့ HRက မပြန်ခင်ရအောင် စီစဉ်ပေးတာပါ။)
"ဒါဆို စောနေသေးတယ်။ နေ့လည်စာ စားပြီးပြီလား?"
"စားပြီးပြီ ကိုကြီး၊ ကိုကြီးတို့ရော?"
"အိမ်က စားပြီးမှ မင်းမင်းကို လာခေါ်တာလေ။"
"ငါတို့ သုံးနာရီ ဆက်ရှင်ယူပြီး သရီးဆမ်းမလား?"
"ဟာ... ကိုကလဲ...."
မဟန်နီစီက အသံထွက်လာတာပါ။ မင်းမင်း မဟန်နီနဲ့ အဲ့လိုမျိုးမဆက်ဆံတာ ဘာတန်က ပြန်လာပြီးကတည်းကပဲ။ မင်းမင်း အရင်ကဆို နှစ်ဦးနှစ်ဖက် စဉ်းစားပေးပေမယ့် ခုတော့ ကိုယ့်အတ္တနဲ့ကို မွှန်နေခဲ့တာ ကြာပြီ။
"မဟန်နီ နေချင်လား?"
"အမ မောင်ကရော နေချင်လို့လား?"
"ကျနော် အဲ့ကိစ္စမေ့နေခဲ့တာ ကြာပြီ၊ ကျနော် အကိုတို့ အမတို့ အပေါ် တကိုယ်ကောင်းဆန်ခဲ့မိတယ်။ အခုတော့ မနေချင်သေးဘူး။ ကိုကြီးနဲ့ အမဆန္ဒရှိရင် ဒီညနေချင်နေလေ။ MBS အခန်း တရက်စာယူလိုက်မယ်။ ကျနော် အဲ့မှာ တည်းဖူးချင်လို့။ ကျနော်တို့ ကာစီနိုလဲ မရောက်ဖူးသေဘူး။ ရောက်ဖူးတယ်ရှိအောင် ဝင်ဆော့ကြရအောင်။
"ရှာထားသမျှ တစ်ရက်ထဲ အကုန်သွားလှူမလို့လား ငါ့ညီ"
"ဟန်နီလည်း အဲမှာ တည်ဖူးချင်တယ်။ ကားပါကင်ဖရီးရမယ်။ ရေကူးလို့ရမယ်။ rooftop bar ထိုင်လို့ရမယ်။ ကိုမူးနေရင် တက်စီနဲ့ လေဆိပ်ပို့လို့လဲရမယ်။ ကားလျှောက်မောင်းနေစရာ မလိုတော့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ နိုင်ရင် ငွေကုန်ချင်မှတောင် ကုန်မှာ။"
"ဇိမ်နဲ့လဲ အလိုးခံရမယ် ဟားဟားဟား"
"ဟာ!!! ကိုနော်... တော်ပြီ..."
"အမ ကြည့်ပြီး ကောင်းတဲ့အခန်း ဘွတ်လိုက် ကျနော် ပေးမယ်။ ကိုကြီး ကျနော့်ကို HarbourFront လိုက်ပို့ပါလား?"
မင်းမင်း မပြန်ခင် နန်းမြတ် သူ့ကိုထားခဲ့တဲ့ လှေဆိပ်ကို သွားချင်စိတ်ပေါ်လာလို့ပါ။ ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီ ကားထဲမှာ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီ ပုခုံးကို ကားနောက်ခန်းကနေ လှမ်းနှိပ်ပေးလိုက်ရင်း...
"ကျနော် မဟန်နီအကောင့်ကို အခုပဲ ပိုက်ဆံလွှဲထားပြီးပြီနော်၊ MBS ဘွတ်လိုက်တော့။ ကျနော်တို့ ပြီးရင် အဲ့မှာစား အဲ့မှာ သွားဆော့ကြမယ်။ လှေကြီးပေါ်က ရေကူးကန်ကနေ Sunset ကြည့်ရအောင်"
မဟန်နီက သူ့ဖုန်းနဲ့ အလုပ်ရှုတ်သွားတယ်။ မင်းမင်း လည်း ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့ ရင်းနှီးတဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် တချို့နဲ့ အမျိုးတွေကို စာပို့ရင်း ပြန်တော့မယ့် အကြောင်း နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ တချို့ ဖုန်းခေါ်လာလို့ ဖုန်းပြန်ပြောနေလိုက်တယ်။
"မင်းမင်း စျေးကြီးတယ် အနဲဆုံး သုံးယောက်ခန်းက ငါးရာကျော်တယ်။"
"မဟန်နီ ရတယ် ဆော်လိုက်တော့"
HarbourFront ရောက်တော့ မင်းမင်းတို့ အဲ့မှာ ဘီယာသောက်ဖြစ်တယ်။ မင်းမင်း ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီကို ဘီယာဆိုင်မှာ ထားခဲ့ပြီး တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာပြီး နန်းမြတ်ကို သတိရနေမိတယ်။
"ကိုမင်း...."
မင်းမင်းကို လာနှုတ်ဆက်တဲ့ လူကို မင်းမင်း မမှတ်မိဘူး။ မင်းမင်း ပြုံးတော့ပြလိုက်မိတယ်။
"အကို ကျနော့်ကို မမှတ်မိဘူးထင်တယ်။ ကျနော် အကို့ တပည့် စိုင်းထွန်းလေ။"
"ဟာ!!!!"
စိုင်းထွန်း... လုံးဝ ပုံပြောင်းသွားတာပဲ။ ငယ်ငယ်က သေးသေးလေး ခုထွားလာလိုက်တာ။ မင်းမင်း စိတ်လှုပ်ရှားသွားတယ်။
"အကို့ကို မြင်ဖူးတယ်လို့ကြည့်နေတာ ဆံပင် အရှည်နဲ့ဆိုတော့ လူမှားမှာစိုးလို့"
မင်းမင်း ဆံပင် မညှပ်တာ တော်တော်ကြာနေလို့ ဆံပင်က ရှည်နေတာပါ။
"စိုင်းထွန်း အကို မင်းကိုတွေ့တာ အရမ်းဝမ်းသာတယ်။ အချိန်ရလား? အကို မင်းစီက အကူအညီလိုတယ်။ ပြီးတော့ မင်းကို မေးစရာတွေရှိတယ်။"
"အကို ဒီမှာ ခဏစောင့် ကျနော်ပြန်လာခဲ့မယ်။"
"အိုကေ အကို စောင့်နေမယ်။ မင်း ဖုန်းနံပတ် အကို့ကိုပေးခဲ့။"
စိုင်းထွန်းက သူ့အလုပ်ကဒ်ပြားလေး ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ထုတ်ပြီး မင်းမင်းကိုပေးတယ်။ ပြီးတော့ ထွက်သွားတယ်။ မင်းမင်း အဲ့နားမှာပဲ ရပ်စောင့်နေလိုက်တယ်။ ဖုန်းကော ဝင်လာလို့ကြည့်လိုက်တော့ မဟန်နီ။
"မင်းမင်း ဘီယာတွေ ပူကုန်ပြီ ပြန်လာတော့လေ"
"ဟုတ် မဟန်နီ ခဏလေး ကျနော် ပြန်လာမယ်"
မင်းမင်း တကယ် စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ စိုင်ထွန်းဆိုတာ သူဂိုက်လုပ်ခဲ့တဲ့ သူ့တပည့် နန်းမြတ်ထက် တနှစ်ငယ်တယ်။ နန်းမြတ်ရဲ့ ကာစင်။ နန်းမြတ် သတင်း တစ်ခုခု ရနိုင်ကောင်းပါရဲ့။
"ကိုမင်းဆောရီး မှာစရာရှိတာမှာနေလို့ ကျနော် နဲနဲကြာသွားတယ်"
"ရတယ် ညီ၊ ခုအချိန်ရတယ် မဟုတ်လား? ဘာသောက်မလဲ၊ ဘီယာ? ကော်ဖီ?"
"ကော်ဖီပဲ သောက်မယ် ကိုမင်း ကျနော် အလုပ်ပြန်သွားရမှာ"
မင်းမင်း စိုင်းထွန်းကိုခေါ်ကာ လှေဆိပ် ပထမထပ်ရှိ ကော်ဖီဆိုင်မှာထိုင်ဖြစ်တယ်။ ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီကို အသိတစ်ယောက်တွေ့နေလို့ ခဏစောင့်ပေးပါလို့ ဖုန်းကနေ စာပို့ထားလိုက်တယ်။
စိုင်းထွန်းက သူတိုက်ပါရစေဆိုပြီး ကော်ဖီမှာနေလို့ မင်းမင်း စိတ်မရှည်စွာ ခုံမှာ ထိုင်စောင့်နေရတယ်။ စိုင်းထွန်း ကော်ဖီနဲ့ မုန့်တချို့ယူကာပြန်လာထိုင်တယ်။
"ကိုမင်း ခုဘာလုပ်နေလဲ ဘယ်မှာနေလဲ? ကျနော် xxxမှာ RTO လုပ်နေတယ်။ သိပ်အဆင်မပြေလို့ ကိုမင်းအလုပ်မှာ လူမလိုဘူးလား?"
စိုင်းထွန်း ကြည်ရတာ civilနဲ့ ပြီးခဲ့ပုံပဲ။ မင်းမင်း ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ကို သူသိနေတယ်။ မင်းမင်း စိုင်းထွန်းကို ၉တန်း၊ ၁၀တန်း ဂိုက်လုပ်ပေးခဲ့တာပဲ။ နန်းမြတ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး စိုင်းထွန်းကို လုံးဝမေ့နေခဲ့တယ်။ မေ့ဆို လူကိုတောင်မှ မမှတ်မိတာ။ ခု သူလာနှုတ်ဆက်မှ နန်းမြတ် ကာစင်မှန်း ပြန်သတိရမိတာ။
"ညီ အကိုက မနက်ဖြန်ဖလိုက်နဲ့ ရန်ကုန်ပြန်မှာ။ အကို ဒီမှာ အလုပ်မရှိတော့ဘူး။"
"ဪ ကျနော်က အကို ဒီမှာ အလုပ်လုပ်နေတယ်ထင်လို့၊ ဒါနဲ့ အကို စောစောက အကူအညီတောင်းမလို့ဆို? ကျနော်ဘာကူညီရမလဲ?"
"ဪ... ညီ နန်းမြတ်စံနဲ့ရော အဆက်အသွယ်ရှိလားလို့ မေးမလို့ပါကွာ၊ ညီတို့က ကာစင်တွေဆိုတော့..."
"စံစံ နဲ့ အဆက်အသွယ်တော့ မရှိဘူးအကိုရ၊ သူက အမျိုးတွေနဲ့ ကင်းကင်းနေတာ၊ ကျနော် နောက်ဆုံးကြားတာတော့ သူဂျပန်မှာ၊"
ဒါကြောင့် မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို ရှာမတွေ့တာကို။
"ညီ့မှာ သူ့ကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့် ဖုန်းနံပတ်ဖြစ်ဖြစ်၊ လိပ်စာဖြစ်ဖြစ် ရှိလား?"
"မရှိဘူး အကိုရ။"
မင်းမင်း စိတ်ဓါတ်ကျသွားတယ်။
"ဂျပန်ဘယ်မြို့မှာလဲရောသိလား ညီ?"
"အကို့ စီက နန်းမြတ် ပိုက်ဆံချေးထားလို့လား?"
"ဟာ... မဟုတ်ပါဘူး၊ အကို သူ့ကို လိုက်ရှာနေလို့ပါ။ ကိစ္စ တစ်ချို့ရှိလို့ပါ။"
"ဘယ်မှာလဲ တော့မသိဘူး အကို၊"
မင်းမင်း ရန်ကုန်ရောက်ပြီးမှ၊ ဂျပန်လိုက်သွားဖို့ စဉ်းစားလိုက်တယ်။ ဂျပန်က သူငယ်ချင်း အချို့ကို အကူအညီ တောင်းရမယ်။ စိုင်းထွန်းက ကော်ဖီသောက်ရင်း ဖုန်းပွတ်နေတယ်။
"ညီ.. သူ့မှာ ဆိုရှယ်မီဒီယာ အကောင့်မရှိဘူးလား?"
"အရင်ကတော့ ရှိတယ်အကို၊ အဆက်အသွယ်မရှိတော့ ကျနော်မမှတ်မိဘူး ဖြစ်နေတယ် ခု ပြန်ရှာနေတယ်။"
အဲ့ချိန်မှာ မင်းမင်းစီ HRက ဖုန်းခေါ်တယ်။ မင်းမင်း လစာcheque လာယူလို့ရတဲ့ အကြောင်း။ မင်းမင်း HR နဲ့ ဖုန်းပြောပြီး စိုင်းထွန်းကို business card ထုတ်ကာ email နဲ့ ရန်ကုန် အိမ်ဖုန်းနံပတ် ရေးပေးပြီး ပေးလိုက်တယ်။ ဖုန်းထဲကနေ FB အကောင့်ဖရန့် လုပ်လိုက်တယ်။
"ညီ အကယ်၍ နန်းမြတ်စံ သတင်းရခဲရင် အကို့ကို အကြောင်းကြားပေးပါ။ နန်းမြတ်နဲ့ အဆက်အသွယ်ရခဲ့ရင်လဲ၊ အကို သူ့ကိုရှာနေကြောင်းနဲ့ အကို့ကို ဆက်သွယ်ဖို့ ပြောပေးပါ။"
"ဟုတ် ကိုမင်း"
"အကို ကျနော် မှတ်မိပြီ ခဏလေးစောင့်"
မင်းမင်း သွားတော့မလို့ ထလိုက်တဲ့အချိန် စိုင်းထွန်းက ပြောလိုက်လို့ ခုံမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ စိုင်းထွန်းက ၅မိနစ်လောက်ဖုန်းပွတ်ပြီး ကျနော့်ကို သူ့ဖုန်းပြတယ်။
"ဒါ နန်းမြတ် FB acc အကို သူသိပ်တော့ active မဖြစ်ဘူး။"
မင်းမင်း ကြည့်လိုက်တော့ NangMSan တဲ့။ (Nang Mwe San မဟုတ်ဘူးနော် အဲ့ထက် အများကြီးသာတယ်😂) ဒါပေမယ့် သူမပုံ မတွေ့ရဘူး။ စာလေးတွေ ရေးရေးပြီး ပို့စ်တင်ထားတာတော့ တွေ့မိတယ်။ စိုင်းထွန်းနဲ့ ဖရန့်ဖြစ်ပေမယ့် မင်းမင်း စိုင်းထွန်း ဖရန့်လစ်ထဲဝင်ရှာတော့ ရှာမတွေ့ဘူး။
"အကို ဒီမှာ Instagram အကောင့်"
မင်းမင်း စိုင်းထွန်းဖုန်းထဲ ကြည့်လိုက်ပြီး Instagram မှာပါ သူမကို follow လုပ်ထားလိုက်တယ်။ အဲ့မှာတော့ သူမရဲ့ ချစ်စဖွယ်ပုံလေး တချို့ ပို့စ်တင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။
"ကျေးဇူးညီ! ညီ ရန်ကုန်ရောက်ရင် ဖုန်းခေါ်လိုက် တွေ့ရအောင်၊ ခုတော့ အကို ကိစ္စလေးရှိလို့ သွားလိုက်အုံးမယ်။ Bye!"
"ဟုတ် အကို, Have a safe flight"
မင်းမင်း ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီ ရှိရာ ဘီယာဆိုင် ပြန်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်လုံးက ပြိုင်တူ လှမ်းမေးတယ်။ ((နန်းမြတ်ကို တွေ့လိုက်တာလား? တဲ့))မင်းမင်း ပူနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဘီယာခွက်ကို ကိုင်ကာ ရေသောက်သလို တဂွက်ဂွက် မော့သောက်ချလိုက်တယ်။
မင်းမင်း ဘီယာဆိုင်မှာ ဘေလ်တောင်းယူရင်း နန်းမြတ်ကာစင်နဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့အကြောင်းနဲ့ နန်းမြတ် ဂျပန်မှာလို့ သိခဲ့ရကြောင်း။ နန်းမြတ်ရဲ့ ဆိုရှယ်မီဒီယာ အကောင့်ရခဲ့ကြောင်း။ ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီကို ပြောပြဖြစ်တယ်။
ပြီးတော့ ဘေလ်ရှင်းကာ မင်းမင်း ကုမ္မဏီရုံးချုပ်ရှိရာ သွားပြီးcheque ယူ နီးစပ်ရာ ဘဏ်တစ်ခုမှာ cheque boxထဲသွားထည့်ပြီး ကျနော်တို့ သုံးယောက် MBS ကိုချီတက်ခဲ့ကြတယ်။
ကျနော့်ကို ကျနော်လည်း သတိထားမိတာ အရင်လိုညစ်မနေပဲ ပုံမှန်စိတ်တက်ကြွနေမိတယ်။ နန်းမြတ်ရဲ့ Instagramက ပုံလေးတွေ ကြည့်ကာ စခရင်ရှော့ရိုက် ယူနေမိတယ်။ ဖေ့ဘွတ် ဖရန့်ရီကွက် ပို့ထားလိုက်တယ်။
မင်းမင်း အခန်းသော့ check in ဝင်နေတုန်း ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီက ရေကူးဝတ်စုံ သွားဝယ်ကြတယ်။ မင်းမင်းက ပြန်ဖို့ ပစ္စည်းတွေ သိမ်းထားပြီးသားဆိုတော့ ရေကူးဘောင်းဘီ ပါလာပြီးသား။ အချိန်ကလဲ ညနေ ၆နာရီကျော် နေပြီ။
ကိုကြီးတို့ ပြန်ရောက်တော့ ရထားတဲ့ ဟော်တယ်အခန်းကိုဝင် ရေကူးဝတ်စုံလဲပြီး အဝတ်ထပ်ဝတ်ကာ သုံးယောက်သား လှေကြီးပေါ် ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်ခဲ့ကြတယ်။
ရုံးဖွင့်ရက်မို့လို့လားမသိ၊ လူပုံမှန်လောက်ပဲ ရေကူးကန်မှာ ရှိတယ်။ လူတအားမများဘူး။ မဟန်နီကတော့ တအားကိုပျော်ရွှင်နေပြီး ကိုကြီးကိုဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ခိုင်းနေတယ်။ မင်းမင်းနဲ့ တွဲပြီးတော့ဓါတ်ပုံတွေရိုက်သလို၊ ကိုကြီးနဲ့တွဲပြီးတော့လဲ မင်းမင်းက ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ပေးရတယ်။ သုံးယောက်တွဲ ဆဲလ်ဖီပုံတွေရော။
သုံးယောက်သား ရေကူးကန်ထဲ ဆင်းဆော့လိုက် ဓါတ်ပုံတွေရိုက်လိုက် အရမ်းလှတဲ့ မြို့ပြရှုခင်းတွေကို အပေါ်စီးကနေ ကြည့်ရင်း ပျော်ရွှင်နေမိတယ်။
"ကို.... လာ ဒီကို နေလုံးကြီးဝင်တော့မယ်၊ လှလိုက်တာ၊ မောင်မင်းမင်း မမတို့ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးစမ်းပါ။"
မဟန်နီနဲ့ ကိုကြီး ရေကန်ထဲမှာ နေဝင်ဆည်းဆာ နောက်ခံနဲ့ နမ်းနေတာကို မင်းမင်းက ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးရတယ်။ မင်းမင်း တရက် နန်းမြတ်နဲ့ ဒီလိုဓါတ်ပုံတွေရိုက်ပြီး ပျော်ချင်မိတယ်။ သားသား မီးမီး ဘုစုခရု လေးတွေရောပေါ့။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တွေးပြီး ပြုံးမိသေးတယ်။
စလုံး ထုံစံအတိုင်း နေဝင်သွားတာနဲ့ ညဟာ မီးရောင်စုံတွေနဲ့ လှပနေပြန်ရော။ ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီ ရေကူးကန်ထဲဖက်ပြီး နမ်းနေကြတုန်း။ ကြည့်ရတာ တစ်ကြောင်း ဆွဲနေကြတာလားမသိ? ကန်ထဲ လူတွေရှိပေမယ့် အများကြီး မဟုတ်သလို ရေကူးသူကူး ဓါတ်ပုံရိုက်သူရိုက်၊ ရှုခင်းကြည့်သူကြည့်နဲ့ သတိထားမိပုံမရဘူး။
မင်းမင်း ဖုန်းစခရင်ပေါ် နန်းမြတ်စီ စာရေးလိုက် ပြန်ဖျက်လိုက်၊ ဘယ်လိုရေးရ ကောင်းမလဲစဉ်းစားလိုက်နဲ့ တိုင်ပတ်နေတယ်။ ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီကိုလည်း သတိမထားမိတော့ဘူး။ မဟန်နီနဲ့ ကိုကြီးလာခေါ်မှ သုံးယောက်သား အခန်းစီ ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
မင်းမင်းကို ရေအတူချိုးဖို့ ခေါ်နေသေးတယ်။ မင်းမင်း ငြင်းမရတာနဲ့ တခါထဲရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ် ကိုကြီးရော မဟန်နီရော နစ်ကတ်နဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ။ အဲ့အချိန် ကိုကြီးဖုန်းလာလို့ ကိုကြီး တဘက်တထည်ပတ်ကာ ထွက်သွားပြီး ဖုန်းပြောနေတယ်။
မဟန်နီက မင်းမင်းလက်ဆွဲကာ ရေပန်းအောက်ခေါ်ပြီး ရေကူးဘောင်းဘီ ချွတ်ပေးတယ်။ ရှန်ပူနဲ့ ခေါင်းလျှော် ပေးတယ်။ ဆပ်ပြာရည်နဲ့ မင်းမင်းတကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးတယ်။
"မောင်မင်းမင်း အမကို ပစ်ထားတာ နှစ်ချီနေပြီနော်၊ ဒီညရော အမနဲ့ မနေချင်ဘူး မဟုတ်လား?"
"ဒီညတော့ အမကိုရော အမညီမလေးကိုရော မဟန်နီ ကျေနပ်တဲ့အထိ နှုတ်ဆက်ပေးပါ့မယ် ဟီးဟီး၊ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လဲ အလိုမကျ စိတ်နဲ့မကပ်တာကြာပြီ။"
မင်းမင်း ပြောလဲပြော ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကာ မဟန်နီ ညီမလေးအနား မျက်နှာကပ်လိုက်တယ်။ လက်တွေက မဟန်နီ ပေါင်လုံးတွေကို ယွယွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်းပေါ့။
"ဟိတ် မလုပ်နဲ့........"
မင်းမင်း မဟန်နီကို မော့ကြည့်လိုက်တော့...
"ပြီးထားတာတွေ မဆေးရသေးဘူး မောင်လေး"
"ရေကူးကန်ထဲမှာ တုန်းကလား?"
"အွန်း!!!"
မင်းမင်း မဟန်နီ တင်လုံးလုံးလေး နှစ်ဖက်ကိုဆွဲကိုင်ကာ လျှာဖျားလေးနဲ့ အစိလေးကို ကော်ယက်ပလိုက်တယ်။
"အာ! မောင်လေး မလုပ်နဲ့ဆို"
မင်းမင်းမျက်နှာနဲ့ မဟန်နီရဲ့ ပိပိတဝိုက်ကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ မဟန်နီလက်တွေက မင်းမင်းခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ကုတ်ဖွပေးတယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီရဲ့ ပိပိနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာအပြားလိုက် လျှက်ပေးတဲ့အချိန် မဟန်နီက မင်းမင်းချိုင်းက ဆွဲမကာ မင်းမင်းကို ဆွဲဖက်ထားတယ်။
မဟန်နီ ချိုချိုတွေက မင်းမင်း ရင်ဘတ်ပေါ် ဖိပွတ်ရင်းပေါ့။ မဟန်နီ မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း မဟန်နီရဲ့ လက်က သူမပိပိထဲနှိုက်ပြီး ရေပန်းနဲ့ဆေးကြောနေတယ်။
"မင်းမင်းရယ်... မလျှက်ပါနဲ့ဆို ပြောမရဘူး။ အမ မနက်ကထိ သွေးဆင်းနေတုန်း၊ ရပ်တော့ရပ်သွားပါပြီ။"
မဟန်နီရဲ့လက်ချောင်းတွေက မင်းမင်းဂျိုးနဲ့ ဂွေးဥကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ပေါင်ကြားတွေလည်း ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ဆေးကြောရင်းနဲ့ပေါ့။
"ပုလွေပေးပေးမယ်နော်၊ ဒါကြီးမလွေးရတာကြာပြီ"
"မ... နောက်မှ လွေးတော့ လောလောဆယ် ကျနော် မကို ဂျာချင်သေးတယ်။ ဆောက်ဖုတ်နံ့ မရ၊ ဆောက်ရည် မသောက်ရတာကြာပြီ။ မ... ပြီးအောင် ဂျာချင်တယ်။"
"အယ်လ်"
(ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်)
အဲ့အချိန် ကိုကြီး တံခါးခေါက်ပြီး ဝင်လာတာပါ။ မင်းမင်းနဲ့ မဟန်နီ တယောက်ကို တယောက်ဖက်ထားရင်း ကိုကြီးကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကိုကြီးအဝတ်မဝတ်ရသေး တဘက်ကြီး ပတ်ရဲ့နဲ့။
"မင်းမင်း! အကို့ဆိုက်မှာ ပြဿနာတက်လို့ အကို သွားမှရမယ်။"
"ဟုတ်အကို! မေဂျာ?"
"အေး ကရိန်းပိလို့ သုံးယောက်"
"ဟာ!!! ဒက်ကေ့စ်(dead case)?"
"သေချာ မသိသေးဘူး ညီ၊ သွားကြည့်ရမှာပဲ။ ပြီးတာနဲ့ ပြန်လာခဲ့မယ်။ တက်စီနဲ့ပဲ သွားလိုက်မယ်။ မနက်မမှီရင် ဟန်နီနဲ့ပဲ လေဆိပ်ဆင်းလိုက်နော်။"
"ဟုတ်ကိုကြီး ကျနော်ကို အားမနာနဲ့"
မင်းမင်း မဟန်နီကို ဖက်ထားရာကနေ ဂျိုးတန်းလန်းနဲ့ ကိုကြီးစီ လျှောက်သွားပြီး ဖက်လိုက်တယ်။
"ကိုကြီး တခါထဲ ကြိုနှုတ်ဆက်လိုက်မယ်နော်၊ ကျနော် ဒီရောက်ကတည်းက ခုချိန်ထိ ညီအရင်းတစ်ယောက်လို အစစအရာရာ ကူညီပေးခဲ့တဲ့ ကိုကြီးကျေးဇူး....."
"ယီးမှ မမေ့ဘူး" ((နှစ်ယောက်ပြိုင်တူ သံပြိုင်နှုတ်ဆက်လိုက်တာပါ))
"ခွီး...."
"တခါထဲမှာခဲ့မယ်၊ ဒီည မင်းအမကို သေချာပြုစုလိုက်။ နက်ဖြန် လေယာဉ်ပေါ်တက်တာနဲ့ ငါ့ညီက ဟန်နီ့မောင်ပဲနော်၊ အကိုပြောတာ နားလည်တယ် ဟုတ်။"
"ဟုတ် ကိုကြီး"
"မနက်မှီအောင်တော့ ကြိုးစားပြီး လာခဲ့မယ် ညီ၊ အကိုရောက်မလာခဲ့ရင် ဖုန်းတော့ ဆက်အုံး"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ကာစီနို ရောက်ဖူးတယ်ရှိအောင် ဆင်းဆော့လိုက်အုံး၊ နှစ်ယောက်လုံး ပြောင်မယ်နော် သတိနဲ့ ဆော့၊ ကိုယ့်ဘော်ဒါတွေ အဲ့မှာလှူရင်း မွဲနေကြတာ။"
ကိုကြီးက ပြောပြီး ရေချိုးခန်းတံခါး ပြန်ပိတ်ပေးသွားတယ်။
"မင်းမင်း ရေချိုးလိုက်တော့၊ မ... ကိုကြီးကို အဝတ်ပြင်ပေးလိုက်အုံးမယ်။"
မဟန်နီ တဘက်တထည် ကိုယ်မှာပတ်ပြီး ထွက်သွားတယ်။ မင်းမင်း အိမ်သာအိုးပေါ် ထိုင်ပြီးဗုံးကျဲနေလိုက်တယ်။ ဗုံးကျဲပြီး ကိုယ်လက်ဆေးကာ ထွက်လာတော့ မဟန်နီက အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ပြီးနေပြီ မှန်တင်ခုံရှေ့ အလှပြင်နေတယ်။ ကိုကြီး မရှိတော့ဘူး။ မင်းမင်း ဂျိုးတန်းလန်းနဲ့ မဟန်နီ အနောက်ကနေ ဖက်လိုက်တယ်။ မဟန်နီ က ကြည့်မှန်ထဲကနေ ပြုံးကြည့်နေတယ်။
"မဟန်နီ...!"
"ဘာ တုန်း?"
"မင်းမင်းကို ကူပါအုံး!"
မဟန်နီက ကြည့်မှန်ထဲကနေ စိုက်ကြည့်နေတယ်။မင်းမင်း မဟန်နီကို ချိုင်းနှစ်ဖက်ကနေရယ်၊ တင်ပါးအောက် ဒူးကောက်ကွေးကနေရယ်၊ တပြိုင်ထဲ ပွေ့မချီလိုက်ရင်း၊ မွေ့ယာကုတင်ကြီးစီသို့ ဦးတည်လိုက်တယ်။ မဟန်နီလက်တဖက်က မင်းမင်းခါးကို ပွေ့ဖက်ထားတယ်။
မင်းမင်း မဟန်နီကို မွေ့ယာပေါ် အသာချပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်တယ်။ လက်တွေက မဟန်နီနို့တွေကို ဂါဝန်ပေါ်က ပွတ်ကိုင်ရင်း။ မဟန်နီက မင်းမင်းပါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်သပ်ရင်း လျှာဖြင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို သပ်ပေးကာ အနမ်းတွေကို တုန့်ပြန်တယ်။
"မ!........."
"ဘာ.. တုန်း... ဆို!!!!"
"နန်းမြတ်ကို ဘာစာရေးလို့ ရေးရမှန်းမသိလို့"
"နှလုံးသားနဲ့ ရေးလေ.."
"တော်ကြာ အကောင့်ဖျက်ပြီး ဘလော့သွားရင် ကျနော် အမေပေးစားတာ ယူရမှာ မရဲ့"
"ခစ်ခစ် အဲ့ဒါ မကောင်းဘူးလား?"
"မ ဟန် နီ ... ကူပါအုံး"
"နောက်မှကွာ ဒီမှာ ညီမလေးငိုနေပြီ"
"ညီမလေးကို မင်းမင်း ထိမ်းထားပေးမယ်။"
"သူ့ ပို့စ်အောက်မှာ ငယ်သူငယ်ချင်း စိတ်နဲ့ စသလို နောက်သလိုမန့်လေ။ ပြီး... ဘယ်လိုတွေ သတိရကြောင်း၊ အမြဲလိုက်ရှာနေကြောင်း၊ ရေးပေါ့ကွယ်။"
"မင်းမင်း ရေးမထွက်လို့ မဟန်နီကို အကူအညီတောင်းနေတာပေါ့လို့၊ တစ်ခုခု ကူပါအုံးမရယ်..."
"တချိန် ပြန်သိရင် ကွိုင်တက်မှာနော်"
"မဟန်နီ ပြန်မပြောရင် မသိပါဘူး။ သိသွားတော့လဲ မင်းမင်း ပြန်ချော့မှာပေါ့"
"အယ်လဲ့!!! ပေးဖုန်း!"
မင်းမင်း ဖုန်း ဖွင့်ကာ နန်းမြတ် Instagram ထဲဝင်ပြီး မဟန်နီလက်ထဲ ဖုန်းထည့်လိုက်တယ်။ နန်းမြတ်စံက Instagram ပိုသုံးတယ် ထင်မိလို့။ မဟန်နီက မင်းမင်း ဖုန်းစခရင်လေးကို ဟိုပွတ်ဒီပွတ်ကြည့်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။
"ဟိတ်!!!! ညီမလေးကို ချော့ပေးအုံးလေ"
မင်းမင်း မဟန်နီ ပေါင်ကြားဝင်ကာ ဂါဝန်လေးကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ မဟန်နီက ပေါင်နှစ်ချောင်း ဖြဲပေးတယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီ ပင်တီလှလှလေးကို ဆွဲချွတ်တော့ မဟန်နီက ဒူးနှစ်လုံးထောင်ကာ ဖင်ကြွပေးတယ်။
မင်းမင်း ပင်တီကို ချွတ်ရင်း မဟန်နီရဲ့ ခြေသလုံးတဖက်ကို ကိုင်ကာ ခြေမကို ပါးစပ်နဲ့ စုပ်လိုက်တယ်။ မဟန်နီ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်တွန့်လူးပြီး မင်းမင်းကို မျက်စောင်းလှမ်းထိုးတယ်။
မဟန်နီ ခြေသလုံး ပေါင်တွင်းသားလေးတွေကို လျှာနဲ့ထိုးလိုက် လျှက်လိုက် ပါးစပ်နဲ့စုပ်လိုက် မေးစေ့က မွှေးညှင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်တိုက်လိုက်နဲ့ ကလိရင်း မင်းမင်းခေါင်းက မဟန်နီ ဒူးနှစ်လုံးထောင်ပေးထားတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ရောက်သွားတယ်။
မင်းမင်း မဟန်နီ မုန့်ပေါင်းကြီးကို မျက်နှာမူရင်း လေကို တဝရှူလိုက်တယ်။ မဟန်နီ ညီမလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးက မွှေးနေတာပဲ။
"မင်းမင်း! မတို့ကို ပြောပြထားတဲ့ မိန်းမပေးစားမှာက တကယ်ပဲလား? နန်းမြတ်မိဘတွေနဲ့ မင်းမင်း သွားတွေ့ခဲ့တာတွေရော? နန်းမြတ်ကို သူ့မိဘတွေက တွေ့ချင်နေတယ်ဆိုတာ.. တကယ်နော်"
"ဟုတ်! တကယ်ပါ။ မင်းမင်း မှ မညာတတ်တာ"
မဟန်နီက ဘာမှ ထပ်မမေး ထပ်မပြောတော့။ မင်းမင်း လုပ်လက်စ ဂျာမယ့် အလုပ်ကို ဆက်လုပ်ဖို့ မဟန်နီရဲ့ ညီမလေးကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ လိုင်းဆွဲလိုက်တယ်။ စိစိလေးပေါ် လက်မလေးနဲ့ ဖိပြီး ဂိမ်းဆော့နေလိုက်တယ်။
လျှာကိုတော့ ပေါင်တွင်းသားတဝိုက်နဲ့ ပေါင်းတွင်းကြားနေရာကို တိုက်စစ်ဆင်လိုက်တယ်။ ဘယ်လမ်းကြောင်းဖွင့်လိုက် ညာလမ်းကြောင်းဖွင့်လိုက်နဲ့။ မဟန်နီ တင်ပါးတွေက ဘယ်ဖက်က ကြွတက်လာလိုက် ညာဖက်က ကြွတက်လာလိုက်နဲ့။
လက်မကတော့ စိစိကို တောက်လျှောက် ပွတ်ပြီး ဂိမ်းကစားနေလိုက်တယ်။ လျှာကို ရွှေတြိဂံနေရာကို မထိပဲ ပတ်ပတ်လည်ကို ပြေးလွှားဆော့ကစား ပေးနေလိုက်တယ်။
မဟန်နီ ဖင်ကြီးတွေ မြောက်ကြွလာလိုက် ပြုတ်ကျသွားလိုက်နဲ့။ မင်းမင်း လက်တဖက်နဲ့ လိမ္မော်သီး လှမ်းလှမ်းညှစ်လိုက်သေးတယ်။ မဟန်နီကတော့ ပက်လက်လေး မင်းမင်း ဖုန်းနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။
"မ မပို့ခင် ကျနော့်ပြအုံးနော်"
"ခုလဲ ပြထားတာပဲ ဟာကိုး ခစ်ခစ်"
"ဟာ!!! နန်းမြတ်စီရေးတဲ့ စာကိုပြောတာ"
"မ ပို့ထားပြီးတာ ကြာပေါ့၊"
"မ ဘာရေးလိုက်တာလဲ?"
"ပြောပြဘူး သတ်ချင်သတ်လိုက် ခိခိ"
"တော်ပြီ ဂျာပေးတော့ဘူး"
"နေပေါ့.... မင်္ဂလာဆောင်တော့မယ်လို့ ရေးပို့လိုက်မယ်!"
"ဟာ!!!! မနော်...."
"ရှင်လေးက ကျမကို မရွ.. ယွအောင် မြန်မာလေတပ်လို ပစ်မှတ်ကို မထိပဲ ဘေးချော်ပစ်နေတာကို.."
"ဟီး....."
"ရော့...... သေချာ ပြီးအောင် မှုတ်ပေးတော့ ကျမ ဗွက်ထနေပြီ"
မဟန်နီ ဖုန်းပေးလို့ကြည့်လိုက်တော့ မဟန်နီက နန်းမြတ် တင်ထားသမျှပုံတွေကို အသဲပေးပြီး မန့်တိုတို လေးတွေ တစ်ပုံမကျန် လိုက်မန့်ပေးထားတယ်။ ဥပမာ so cute! Awesome! Adorable! Wow! You are so beautiful! တို့... ဘာစာပို့ထားလဲ ဝင်ဖတ်ကြည့်တော့ ((I miss you so so so so very very much.....)) တဲ့။
"ဒါပဲလား? ကလေးကလားဆန်လိုက်တာ"
"အောင်မာ! မိန်းခလေးတွေ ဘာကြိုက်လဲ မောင်မင်းမင်း သိလို့လား? ဒါဆိုလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ရေးပါလား?"
မဟန်နီ လက်က မင်းမင်းခေါင်းကို သူမ ပိပိစီ ဖိချတယ်။ ဒီတခါတော့ မင်းမင်း လျှာကို ချွန်နိုင်သမျှချွန်းကာ မဟန်နီ ပိပိနှုတ်ခမ်းကြးထဲကို လျှက်ပေးလိုက်တယ်။ ဟုတ်လဲ ဟုတ်တယ် မဟန်နီ ပိပိထဲမှာ ပျားရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီ။
မဟန်နီလက်က မင်းမင်းဖုန်းကို ပြန်ယူသွားပြီး တတောက်တောက်နဲ့ စာတွေ ဆက်ရိုက်နေတယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီ ပိပိနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ အသာဖြဲရင်း မြွေဟောက် လျှာထုတ်သလို ပျားရည်တွေကို လျှက်ပေးနေလိုက်တယ်။
မဟန်နီ ဒူးထောင်ပေါင်ကားရင် ဖင်ကြီးတွေကော့ကော့တက်လာတယ်။ မင်းမင်း တိုက်ကွက်ပြောင်းကာ မဟန်နီ တင်းပါးနှစ်ဖက်အောက် လက်လျှိုသွင်းပြီး တင်ပါးတွေကို ပင့်မပေးကာ မုန့်ပေါင်းကြီးကို လျှာအပြားလိုက် တဗျက်ဗျက်နဲ့ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ မင်းမင်း ရေငတ်နေသလားမှတ်ရတယ်။
မဟန်နီ ခြေထောက်တွေက မင်းမင်းကျောကို ခွလိုက်တယ်။ မင်းမင်း ဒီတစ်ခါ ဆိတ်မြက်စား တိုက်ကွက်နဲ့ မဟန်နီရဲ့ ပိပိထိပ်က စိစိလေးကို တစွပ်စွပ်နဲ့ ပါးစပ်နဲ့ လှမ်းလှမ်း စုပ်ယူလိုက် လျှာနဲ့ထိုးမွှေပေးလိုက်နဲ့ ဆိတ်ဆွတ် အရိုးစုပ်သလို စုပ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ မဟန်နီလက်တွေက မင်းမင်း ဆံပင်တွေကို ဆွဲပြီး ကော့ကာကော့ကာ ပြီးသွားတယ်။
မဟန်နီရဲ့ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံး မွေ့ယာပေါ် ပြုတ်ကျသွားတော့မှ မင်းမင်း အသက်လုရှူရင်း ညာလက်မကို ပိပိထဲထိုးထည့်ကာ ဖိပေးထားလိုက်တယ်။ ပါးစပ်နဲ့ လျှာကတော့ စိစိလေးကို ပင့်ကော်ထိုးလိုက် စုပ်ယူလိုက်နဲ့ပေါ့။
မဟန်နီ ခြေနှစ်ချောင်းလုံး မင်းမင်းကိုခွထားရာမှ မွေ့ယာပေါ် ကားကားကြီး ဖြစ်သွားကာ၊ လက်တွေက မင်းမင်းခေါင်းကနေ ဆွဲယူကာ မင်းမင်းပါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ရင်း ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေတယ်။
"အရမ်း ကောင်းတာပဲ။ အဲ့လို ပြုစုတတ်လို့လဲ မ... မောင်လေးကို ချစ်နေရတာ"
မဟန်နီက ပြောပြီး မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို အနမ်းတွေ ပေးပါတော့တယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီကို အလိုက်သင့် ပြန်နမ်းရင်း ဖက်ထားမိတယ်။ မဟန်နီက မင်းမင်း လက်ထဲကို ဖုန်းပြန်ထည့်ပေးတယ်။
မင်းမင်း မဟန်နီ ဘေးကို လှဲချလိုက်ပြီး ဖုန်းယူကြည့်လိုက်တော့ ညကိုးနာရီထိုးခါနီးပြီ။ ခုမှ ဗိုက်ဆာရမှန်းသိတယ်။
"မ ထ တခုခု သွားစားရအောင်"
မင်းမင်း ကုတင်ပေါ်မှထကာ ဘောင်းဘီနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီဝတ်နေချိန် မဟန်နီ ပင်တီပြန်ဝတ်ပြီး မျက်နှာကို wet tissue နဲ့သစ်ကာ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးနေတယ်။ ပြီး ဆလင်းဘက် သေးသေးလေး လွယ်လိုက်တယ်။ မင်းမင်း မျက်နှာကိုလည်း wet tissue နဲ့ သန့်စင်ပေးကာ ရေမွှေးတူတူဆွတ်လိုက်တယ်။
မင်းမင်း နဲ့ မဟန်နီ MBS အောက်က စားသောက်ဆိုင်မှာပဲ ညစာမှာစားလိုက်တယ်။ မဟန်နီက မင်းမင်း ဖုန်းထဲက note ထဲမှာ ရေးပေးထားတာကို ပြတယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီ ရေးပေးထားတာကို ဖတ်နေချိန်၊ မဟန်နီက ကိုကြီးစီဖုန်းခေါ်ကာ ဖုန်းပြောနေတယ်။
မဟန်နီ ရေးပေးထားတာက.... (((မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို အရမ်း သတိရကြောင်း၊ အရမ်းချစ်ကြောင်းနဲ့ သုံးနှစ်နီးပါး စလုံးမှာရော မြန်မာပြည်မှာရော လိုက်ရှာနေခဲ့တဲ့ အကြောင်း။ နန်းမြတ်မိဘတွေစီ သွားတွေ့ဖြစ်ကြောင်းနဲ့ နန်းမြတ်ကို စိတ်မဆိုးတော့ပဲ လွမ်းနေကြောင်း၊ မင်းမင် မိဘတွေက နန်းမြတ်ကို လက္ခံကြောင်း၊ ဒါပေမယ့် ဒီဝါထွက်လို့မှ မင်းမင်း မိန်းမမယူရင် သူတို့အတင်း မိန်းမပေးစားတော့မယ့် အကြောင်း၊ နန်းမြတ် ကာစင်က တဆင့် ဒီနေ့ပဲ နန်းမြတ် ဆိုရှယ်အကောင့်နဲ့ နန်းမြတ် ဂျပန်ရောက်နေတာ သိရကြောင်း။ မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို အရမ်းချစ်ကြောင်းနဲ့ မင်းမင်း အချစ်ကို လက်ခံပြီး မိဘတွေ နားမှာ အတူပြန်နေကြဖို့၊ မင်းမင်း ဂျပန်ကို လိုက်လာခဲ့မယ့်အကြောင်းတွေကို အကျိုးသင့် အကြောင်းသင့် ရေးသားထားတယ်။)))
"Thanks!!!"
"ကို ပြန်လာနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့။"
မဟန်နီက ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်နေရင်း၊ ကိုကြီးပြန်မလာနိုင်တဲ့ အကြောင်းပြောတယ်။
"မရေးပေးထားတဲ့ စာကို အခု မပို့နဲ့ အုံးနော်။" နန်းမြတ်စီက တခုခု replyလာမှ လိုအပ်သလို လိုအပ်သလောက်ပဲပြန်ပို့နော်၊ မင်းမင်း တိုင်ပင်စရာရှိရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်နော် don't hesitate me"
"ဟုတ် မ... ကျေးဇူး အများကြီးတင်တယ်။"
"မမှာ မောင်းလေးရဲ့ ကျေးဇူးတွေသိမ်းထားတာ LV နှစ်အိတ်စာလောက်ရှိတယ် ခိခိ"
"လာ... ခုမှီသေးတယ် မကို LV အိတ် လက်ဆောင်ပေးမယ်။"
"မယူချင်ပါဘူးကွာ! ဒီည မကို ချစ်သူတစ်ယောက်လို နေပေးရင် ကျေနပ်ပါပြီ။"
မင်းမင်း မဟန်နီလက်ကို ဆွဲကာ စားသောက်ဆိုင်ကနေ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ MBS ရှောပင်းမောကြီးထဲက ပိတ်ခါနီး ဆိုင်တွေကို နှစ်ယောက်အတူ လျှောက်ကြည့်ကြတယ်။ မဟန်နီက စျေးကြီးတဲ့ဆိုင်တွေ လုံးဝမဝင်ဘူး။
Victoria Secret မှာ အတွင်းခံ လှလှလေးတွေ ဝယ်ပေးဖြစ်တယ်။ မဟန်နီ ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်ကြေနေတယ်ပြောပြီး Zara မှာ အဝတ်အစား အချို့ ဝယ်ပေးဖြစ်တယ်။ မဟန်နီက မင်းမင်းနဲ့ တွဲပြီး လျှောက်သွားရလို့ပျော်နေတယ်။
မင်းမင်းရွေးပေးသမျှ တစ်ခုပြီး တစ်ခုဝတ်ပြတယ်။ တခါထဲ ဆိုင်မှာ ဝယ်ထားတဲ့ထဲက VS အတွင်းခံနဲ့ Zara မီဒီစကတ်၊ ဘလောက်စ်ပါးပါးနဲ့ အပေါ်ကုတ်အင်္ကျီလေး ပြောင်းဝတ်လိုက်တယ်။ လုံးဝ ပရီးတီးဝိုးမန်းပဲ။
အဲ့နားတလျှောက် လျှောက်သွား ဓါတ်ပုံတူတူရိုက် ရေခဲမုန့်စား ဘားထိုင်နဲ့ ဆိုင်တွေပိတ် ည၁၁နာရီလောက်ရှိတော့ နှစ်ယောက်သား ကာစီနိုထဲ ဝင်ကြတယ်။ ပီအာတွေဆိုတော့ ဝင်တာနဲ့ ဝင်ကြေးနှစ်ရာဆုံးပြီ။
မင်းမင်း နဲ့ မဟန်နီ ကာစီနိုထဲ ရောက်သွားတော့ အားပါး လူတွေမှ အများကြီး အများကြီးရယ်။ မင်းမင်း တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးဘူးရယ်။ နှစ်ယောက်သား ဟိုလျှောက်ကြည့် ဒီလျှောက်ကြည့်နဲ့။
"မဟန်နီ ဘာဆော့တတ်လဲ ဘာဆော့မလဲ?"
"မဆော့်တတ်ဘူး။ မောင် ဘာဆော့တတ်လဲ? ဘာဆော့ချင်လဲ? အကြာကြီးတော့ ဒီထဲမနေချင်ဘူး မောင်!"
မင်းမင်း မဟန်နီကို အသဲတွေယားပြီး ဖက်လိုက်တယ်။ ဘာလို့လဲမသိ အဲ့လိုကိုယ်ကြပ် စကတ်နဲ့ အပေါ်က တင်ပါးနားထိ ရောက်တဲ့ ကုတ်ဝတ်ထားတဲ့ မမတွေ မြင်ရင် တအားချစ်ချင်မိတယ်။နှုတ်ခမ်းကိုလဲ လူတွေကြာထဲ စုပ်နမ်းလိုက်မိတယ်။
"ခဏပဲ မဟန်နီ! မင်းမင်း ကံကောင်းအောင် အမရဲ့အဆောင် ပင်တီလေး ချွတ်ပေးပါလား?"
"ဟာ!!! ဒီလောက် လူတွေ အများကြီးကြားထဲ ပင်တီမရှိပဲ မနေတတ်ပါဘူး။"
"အိမ်သာထဲမှာ ဝင်ချွတ်လိုက်လေ၊ မင်းမင်း ပိုက်ဆံလဲဖို့ တန်းစီရင်း စောင့်နေမယ်။" (ကစားဝိုင်းမှာ တခါထဲ တုံကင် လဲလို့ရတာ မသိသေးလို့ပါ။)
မဟန်နီ အိမ်သာထဲ ဝင်သွားတုန်း မင်းမင်း တစ်ထောင်ဖိုး တုံကင်လဲလိုက်တယ်။ မဟန်နီ ပြန်ထွက်လာတော့ ကုတ်အင်္ကျီအိတ်ထဲက ပင်တီလေး နှိုက်ပြီး မင်းမင်း လက်ထဲ ထည့်ပေးတယ်။ မင်းမင်း လက်နဲ့စုပ်ကိုင်ရင်း နှာခေါင်နားတေ့ရှူးလိုက်တယ်။တခါထဲ ခေါင်းမွှေးတွေထောင်ပြီး လန်းဆန်းသွားတယ်။ ပင်တီလေးကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ မဟန်နီကို တုံကင် ၅၀၀ဖိုး ခွဲပေးလိုက်တယ်။
ပထမဆုံး ဘလက်ဂျက် သွားဆော့တယ်။ မဟန်နီက အစိတ်ဖိုးထိုးလိုက်တယ်။ ၂၁ ကျော်သွားတယ်၊ ဒိုင်စားသွားတယ်။ နောက်တခါ ၅၀ ထိုးတယ်။ ကိုးနဲ့ကုလား ရတယ်။ ဒိုင်က ကုလား နှစ်ကောင်နဲ့ ထပ်စားသွားတယ်။ မဟန်နီ မျက်နှာလေး ဒေါကန်နေတာ ချစ်စရာလေး။
ကိုးမှီးကစားတဲ့ဝိုင်းကို ပြောင်းဆော့တယ်။ သရီးပစ်ချာ ထင်တယ်၊ မှတ်မိတော့ဘူး။ မဟန်နီ တစ်ရာထိုးတယ်။ ထိုင်ခုံမှာတောင် မထိုင်တော့ဘူး၊ မတ်တပ်ပဲ ဆော့တယ်။ ကုလားနဲ့တစ် ထပ်ဆွဲတာ ကုလားထပ်တက်တယ်။ တစ်ပေါက် ဒိုင်က ခုနှစ်ပေါက်နဲ့ စားပြန်တယ်။
"တော်ပြီ မဆော့တော့ဘူး။ မောင် ပဲ ဆော့ တော့"
သူ့လက်ထဲက တုံကင် မင်းမင်း လက်ထဲထည့်ပေးတယ်။
"ဆော့ပါ မဟန်နီရယ်။ မင်းမင်း တစ်ထောင်လဲလာတာ တစ်ယောက်တဝက် ဆော့မယ်။"
"ဆော့ ဘူး ဆို။ ကံမှ မကောင်းတာ။ တွမ်တီဝမ်းဆော့တော့ သေတယ်။ ဆယ့်ကိုးကို ၂၀နဲ့စားတယ်။ ကိုးမှီးဆော့တော့မှ တွမ်တီဝမ်းတဲ့ ယီးပဲ"
"ဟား ဟား ဟား"
"မောင် နော်... အဲ့ဒါ မောင့် ကြောင့်၊ ဒီက မောင် မောင် မောင် ခေါ်နေတာကို မဟန်နီ မဟန်နီ မဟန်နီ လုပ်နေတယ်။ လဒ်ကို မရှိဘူး... အဲ့ဒါကြောင့် နန်းမြတ်က ထားခဲ့တာ။ နန်းမြတ် နန်းမြတ် လုပ်နေလို့၊ ဟွန်း နန်းမြတ်ကို အချိန်မှီရှာမတွေ့ပဲ မေမေ ပေးစားတဲ့ ရုပ်ဆိုးမကြီးနဲ့ ညားပါစေတော်။"
မဟန်နီ စိတ်ဆိုးပြီ ပွစိပွစိ ပြောနေတာ ချစ်ချင်စရာလေး။ မင်းမင်း မဟန်နီကို ပုခုံးကဆွဲဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲထည့်လိုက်တယ်။
"နန်းမြတ်ကို ရှာမရရင် ကိုကြီးကို ကွာခိုင်းပြီး မဟန်နီကို လက်ထပ်မှာ"
"ဟွန်း လာပြန်ပြီ မဟန်နီ၊ ရှင့်ကို ယူမယ့်အစား ကြက်တူရွေးကို ယူတာမှ မတို့ ချစ်တို့ အခေါ်ခံရအုံးမယ်။"
ဒီတစ်ခေါက်လဲ ဒိုင်က ကိုးနဲ့ တဝိုင်းလုံး စားသွားတယ်။ တော်သေး မထိုးမိလိုက်လို့။
"မ အကုန်ထိုးလိုက်၊ ဒီပွဲနိုင်မှာ"
ဟုတ်တယ်လေ ဒိုင်စားနေတာများနေပြီ။ မဟန်နီက ထိုးဖို့ကို နှမြောနေပုံရတယ် တွန့်ဆုတ်နေတယ်။ မင်းမင်း လက်ထဲက ၅၀၀တန်တုံကင်ပါ မဟန်နီ လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။
"မ အားလုံး ထိုးလိုက်။ ကုန်တော့လဲ ဟိုတယ်ပြန်ပြီး မကို ချစ်ပေးမယ်လေ"
မဟန်နီက ကျနော့်ကို မော့ကြည့်ရင်း အကုန်ထိုးလိုက်တယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီ လက်ဖျားတွေကို ကိုင်ရင်း အနောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထားမိတယ်။ မဟန်နီ လက်ဖျားတွေ အေးစက်နေတာပဲ။ ဒိုင်က ဖဲစဝေနေပြီ။
သွားပြီ ကုလားမနှစ်ကောင်။ ဒိုင်က ယူမလားမေးပြီး တချပ်ထပ်လှန်ပေးတယ်။ ကုလားမပဲ။ သွားပြီ ၁၀၀၀ ကုန်ပြီ မဟန်နီက နှမြောတဲ့ပုံနဲ့ မင်းမင်းကို မော့ကြည့်တယ်။
အဲ့ချိန်မှာ ဝိုင်းနားကလူတွေက မင်းမင်းတို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး လက်ခုပ်ဝိုင်းတီးကြတယ်။ ဒိုင်က ထိုးထားတဲ့ တုံကင်ကိုရေပြီး တုံကင်တွေလျှော်ပေးတယ်။ လျှော်ပေးတာ ထိုးထားတဲ့ ရှစ်ရာ့အစိတ် ထက်တော့များတယ်။ ဘယ်လောက်မှန်း မမှတ်မိဘူး ဘယ်နှစ်ဆမှန်းမသိဘူး။
ကိုးမှီးမှာ ဘူပြီး ပလုံပြီထင်တာ၊ မထင်မှတ်ပဲ ကုလားမ သုံးကောင်ကယ်တာ အများကြီးရလိုက်တယ်။ အဲ့တော့မှ မင်းမင်းတို့နှစ်ယောက် ရီပြုံးနိုင်တယ်။ မဟန်နီက တုံကင်တချို့ကို သူလွယ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ် သေးသေးလေး ထဲထည့်လိုက်တယ်။ (မိန်းမ ဆိုတဲ့ အမျိုးက အဲ့အတိုင်းပဲဗျ ပိုက်ဆံသိမ်းတဲ့နေရာမှာ😂)
"တွေ့လား? နောက်ဆို မ လို့ပဲခေါ် ခစ် ခစ် ခစ်"
ကျန်တဲ့ တုံကင်တွေကို မင်းမင်း လက်ထဲ ထည့်ပေးတယ်။ မင်းမင်း တုံကင်တွေကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။
"မောင် ထိုးလေ.."
မင်းမင်း မဟန်နီကို နောက်က ဖက်ထားတာဆိုတော့ ခါးကော့ပြီး ထိုးလိုက်တယ်။ (အာာာာ) ဆိုပြီးတော့ မဟန်နီက မင်းမင်း လက်ကို ဆွဲဆိတ်တယ်။ဒိုင်ကတော့ ဖဲထပ်ဝေနေပြီ။
"ဒါ မဆော့တော့ဘူး၊ နိုင်လို့နိုင်မှန်း မသိ၊ ကစားမှ မကစားတတ်တာ၊ ဘန်ကာ ပလေယာ သွားဆော့မယ်။"
"မောင့်သဘော၊ မောင့်လက်ထဲကဟာ ကုန်ရင် တော်ပြီနော်။ မ သိမ်းထားတာ အရင်း။"
မင်းမင်း မဟန်နီလက်ဆွဲကာ တခြားဝိုင်းသွားလိုက်တယ်။ ကစားဝိုင်းတွေမှာ လူတွေ ကစားနေကြတာမှ အများကြီး အများကြီးပဲ။
((ပလေယာ၊ ပလေယာ၊ ပလေယာ၊ ဟေး!!!!!!!!))
လူတွေ အများကြီး ဝိုင်းအော်နေတဲ့ ဝိုင်းကြီးကို ရောက်သွားတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ပလေယာမှာ ဝိုင်းထိုးထားကြတာ တစ်ဝိုင်းလုံးပဲ။ ဘန်ကာက ခြောက်၊ ပလေယာက ခွန်။ ဒိုင်က တစ်ဝိုင်းလုံး လျှော်ပေးနေတာ။ မော်နီတာ စခရင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ပလေယာနိုင်ထားတာ သုံးလှည့်ရှိပြီ။
နောက်တလှည့် စမယ်ဆိုတော့ လူတွေက ပလေယာကို ဝိုင်းထိုးကြတယ်။ မင်းမင်း ဘောင်းဘီအိတ်ထဲနှိုက်လိုက်တော့ တစ်ရာတန်နဲ့ အစိတ်တန်နှစ်ပြား။ အားလုံး ၁၅၀ဖိုး တုံကင်။ မဟန်နီကို ပေးလိုက်တယ်။ မဟန်နီက ပလေယာကို ထိုးလိုက်တယ်။ တဝိုင်းလုံးလဲ ပလေယာပဲ။
မဟန်နီဘေးက ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဘန်ကာကိုထိုးတဲ့ချိန်မှာ မဟန်နီထိုးထားတဲ့ တုံကင်ကိုထိမိပြီး လိုင်းပေါ်ရွေ့သွားတယ်။ ဒိုင်က အဲ့ဒါကို လက်ညှိုးထိုးပြီး မေးတော့....
"ဘန်ကာ!"
အားလုံးက မဟန်နီကို ဘုကြည့်ဝိုင်းကြည့်တာ။ မဟန်နီကိုယ်လေး ကြုံ့သွားတယ်။ ဒိုင်က ကျနော်တို့တုံကင်ကို ဘန်ကာအကွက်ထဲ ရွှေ့လိုက်တယ်။ ဖဲစဝေတယ်။ ပလေယာက နှစ်နှစ်၊ ဘန်ကာက ငါးတစ်၊တစ်ယောက်က ဟေးလို့ ထအော်တယ်။
သူက Pairအပူးထိုးထားတာ။ သူကို ဒိုင်က ထိုးထားတဲ့ အဆတော်တော်များများ လျှော်တယ်။ ပြီးတော့ ဒိုင်က ပလေယာကို တချပ်ထပ်ဝေပြီး လှန်လိုက်တယ်။
((ပလေယာ၊ ပလေယာ၊ ပလေယာ၊ ဟေး!!!!!!!!))
သုံးဖဲ ပလေယာ ခွန်၊ ဘန်ကာ ခြောက်၊ ပလေယာ ထပ်နိုင်တယ်။ မဟန်နီနဲ့ ဘေးကကောင်မလေး ထိုးထားတာကို ဒိုင်စားသွားတယ်။ အဲ့ကောင်မလေးလဲ စိတ်ညစ်တဲ့ပုံနဲ့ ထွက်သွားတယ်။ ဒိုင်က ပလေယာ ထိုးထားတာတွေ လျှော်ပေးတယ်။ ထိုးထားတဲ့ တုံကင်တွေက နဲနဲနောနော မဟုတ်ဘူး။
"မောင် တခြားသွားရအောင်!"
"ခနလေး မ၊ ဒီဒိုင်က လဒ်ကောင်းပုံ မရဘူး။ မောင်တို့ ဒီလူတွေထိုးတာ လိုက်ထိုးကြည့်ရအောင်။"
မင်းမင်း ဘောင်ဘီအိတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး တုံကင်ထပ်ထုတ် လိုက်တယ်။ တုံကင်တွေ အပြင် မဟန်နီ ပင်တီလေးပါ လက်ထဲပါလာတယ်။ ပင်တီလေးကို ပြန်ထည့်ပြီး တုံကင်တွေ ရေကြည့်တော့ ၅၅၀။ တုံကင် တချို့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ကျန်သေးတယ်။
တုံကင် ၅၅၀ဖိုးကို မဟန်နီလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။ မဟန်နီက မင်းမင်းကို မော့ကြည့်တယ်။ မင်းမင်း အကုန်ထိုးဖို့ အချက်ပြလိုက်တယ်။ မဟန်နီ တုံကင်တွေကို သူများနည်းတူ ပလေယာကို ထိုးလိုက်တယ်။
ဒိုင်ဖဲဝေတယ်။ ပလေယာ ဂျက်ရှစ်၊ ဘန်ကာ သုံးလေး၊ ပလေယာ နိုင်ပြန်တယ်။ ဒိုင်လျှော်တယ်။ နောက်တပွဲစတယ်။ မဟန်နီက ဒိုင်လျှော်တဲ့ တစ်ထောင်တန် တုံကင်လေးကို ပလေယာထိုးပြီး မင်းမင်းကို တစ်ရာတန်တုံကင်လေးပေးတယ်။
ပလေယာ ထပ်နိုင်ပြန်တယ်။ ဒိုင်က ငါးရာတန် တုံကင် နှစ်ပြား လျှော်တယ်။ မဟန်နီက ငါးရာတန် တစ်ပြား မင်းမင်းပေးပြီး၊ ထောင့်ငါးရာ ထပ်ထိုးတယ်။ ပလေယာ ဂျက်ကင်း၊ ဘန်ကာ သုံးလေး၊ မဟန်နီက မင်းမင်း ကိုမော့ကြည့်တယ်။
မင်းမင်း ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက မဟန်နီပင်တီလေးကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒိုင်ဆွဲလိုက်တဲ့ ဖဲချပ်လေးကို ကြည့်နေမိတယ်။ ဒိုင် လှန်တယ် ရှစ်။
(((ဟေးးးးးးးးးးးး)))
အားလုံး ဝိုင်းအော်ကြတာ အကျယ်ကြီးပဲ။ မဟန်နီကြည့်ရတာ နိုင်လို့ ဆော့ရတာ ပျော်လာပုံရှိတယ်။ မင်းမင်း ကပျော်လဲပျော် မဟန်နီကို နောက်ကထောက်ပြီး ဖက်ထားရင်း ပေါင်တံတွေကို လက်တဖက်နဲ့ ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကျန်လက်တဖက်က မဟန်နီပင်တီလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ။
မဟန်နီက ပလေယာ နိုင်တိုင်း ထောင့်ငါးရာထိုးပြီး ထောင့်ငါးရာပေးပေးလာတယ်။ နောက်သုံးခေါက်ထပ်နိုင်တော့ ဒိုင်က ထိုးထားတဲ့ ငါးရာယူပြီး ထောင်တန်တုံကင် နှစ်ခုလျှော်တယ်။ မဟန်နီက နှစ်ထောင်ထိုးပြီး တစ်ထောင် မင်းမင်းကိုပေးတယ်။
(ဖတ်ရတာ ပျင်းနေကြပြီလား? ဟိဟိဟိ)
တစ်ပွဲထပ်နိုင်တယ်။ နောက်တစ်ပွဲ တစ်ရေကျတော့် မင်းမင်း ထပ်မထိုးခိုင်းတော့ပဲ မဟန်နီ ခေါ်ပြီ ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲက တုံကင်တွေ ရေကြည့်တော့ လက်ထဲမှာ သောင်းနှစ်ထောင် လောက်ရှိတယ်။
"ပြန်စို့!"
"အိုစကေ"
တုံကင်တွေ ငွေလဲဖို့ ကောင်တာကို လမ်းလျှောက် အလာ ရိုလက်(သုံးဆယ်ခြောက်ကောင်ဂျင်) ဝိုင်းအရောက် မဟန်နီက မင်းမင်း လက်ကိုလှမ်းဆွဲတယ်။
"ဆော့မလို့လား?"
"ဟင့်အင်း! မ တွိုင်းလက်ထဲ ရေဝင်ဆေးမလို့၊ မောင် တောက်လျှောက်ပွတ်နေတာ၊ ပေါင်မှာ စေးကပ်ကပ် ဖြစ်နေလို့။"
"ခုပဲ ပြန်တော့မှာ၊ ပြန်ရောက်ရင် မောင် လျှက်ပေးမှာပေါ့"
"နောက်မှလျှက်၊ မ မရတော့ဘူ။ ဗုံးကြဲချင်နေပြီ။"
"ဒါဆို မောင် ဒီမှာ ဆော့ရင်း စောင့်နေမယ်။
မဟန်နီက ကျနော် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ထောင်တန်နဲ့ ငါးရာတန် တုံကင်တွေ အကုန်ယူပြီး သူ့အိတ်လေးထဲ ထည့်ယူသွားတယ်။ မင်းမင်း မှာ ရာတန်၊ ငါးဆယ်တန်နဲ့ အစိတ်တန် တချို့ပဲကျန်တယ်။ ကံကောင်းစွာ ပင်တီထဲက ငါးရာတန် တစ်ပြားရတယ်။ အားလုံး တစ်ထောင့်သုံးရာဖိုးလောက် ကျန်တယ်။
အဖြူရောင်အလုံးလေးက အဝိုင်းပြားထဲမှာ ပြေးနေပြီ။ တစ်ရာတန် နှစ်ပြားကို အနက်နဲ့ အလယ်ကွက် ၁၂-၂၄ ထဲတစ်ပြားစီထိုးလိုက်ပြီး အစိတ်ပြား တစ်ပြားကို သုညကို ထိုးလိုက်တယ်။ အလုံးလေးက နံပတ် ၂၄(အနက်) ကွက်ထဲကျသွားတယ်။ မင်းမင်း အရင်း နှစ်ရာနဲ့ အမြတ်သုံးရာ ရလိုက်တယ်။
မင်းမင်း အဲ့ငါးရာကို အရောင် တုံကင်လေးတွေ လဲလိုက်တယ်။ အစိမ်းရောင်တုံကင်ပြားလေး အပြား၅၀ရတယ်။ တစ်ပြား တစ်ဆယ်။
မင်းမင်း အဲ့တုံကင် တစ်တန်း အပြားနှစ်ဆယ်ပါ ကို နံပါတ်အစုံ လျှောက်ထိုးလိုက်တယ်။ အလုံးလေးက နံပါတ်၇ကျတယ်။ မင်းမင်း အဲ့နံပါတ် မထိုးထားဘူး။ အပြား၂၀ ကုန်သွားတယ်။
ကျန်တဲ့ အစိမ်းရောင်တုံကင် အပြားသုံးဆယ်ကို နံပါတ် အစုံတော်တော်များများ ထပ်ထိုးထားတယ်။ နံပါတ်၁၇နဲ့ သူ့ပတ်ပတ်လည် အကွက်တွေကိုလဲထိုး ခွပြီးလဲ ထိုးထားတယ်။ မင်းမင်း မွေးရက်လေ။
အဖြူအလုံးလေး လည်ပြေးနေတဲ့အချိန် မဟန်နီ ပြန်ရောက်လာတယ်။ အလုံးလေးက တစ်ပတ်ပြီး တစ်ပတ်ပြေးနေတယ်။ ကျပြီကျပြီ၊ မင်းမင်း ထိုးထားတဲ့ နံပါတ်၁၇နား ကျမှာ။
"ဟာာာာာ!"
"မောင် ဘာထိုးထားတာလဲ?"
"၁၇၊ အစိမ်းရောင် တုံကင်ပြားတွေ"
အဖြူ အလုံးလေးက ၁၇ထဲကျပြီးတော့မှ ခုံပြီး ဘေးက တကွက်ကျော်ကာ နံပါတ်၆ မှာရပ်သွားတယ်။ အဲ့ အကွက်မှာ ဘယ်သူမှ ထိုးမထားဘူး။
"ဘယ်လောက် ရှုံးသွားပြီလဲ?"
"မရှုံးပါဘူး ဒီလောက်နိုင်ထားတဲ့ဟာ!"
"မပြောတာက ခု ဒီမှာပြောတာ"
"နှစ်ရာ့ အစိတ်ထဲပါ။"
(ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ မတူတာ အဲ့ဒါပဲ၊ လောင်းကစားမှာ ယောက်ျားတွေနဲ့ မိန်းမတွေ တွေးပုံခေါ်ပုံ လက်ရဲ ဇက်ရဲ နိုင်တာ တူကို မတူဘူး။ သူတို့လောက် ငွေကြည့်တာလဲ သူတို့ပဲ။ လုပ်ချင် ထိုးချင်ပြီးဆိုလဲ မိန်းမတွေက ယောက်ျားတွေလို တွေဝေမနေဘူး။ စောစောက နိုင်တာတွေက မဟန်နီ ထောင့်ငါးရာ နှစ်ထောင်ထိုးရဲလို့ နိုင်တာ။ မင်းမင်း သာဆို အလွန်ဆုံး ငါးရာ၊ တစ်ထောင်လောက်ပဲ ထိုးမှာ။)
"မောင့်ကို ရှစ်ရာ့ငါးဆယ်ပဲ ပေးခဲ့တာလေ၊ ခုတစ်ထောင်ကျော်တောင် ကျန်သေးတာကို၊ မရှုံးပါဘူး"
"ငါးရာတန်တစ်ပြား ပင်တီ ထဲကထပ်ရလို့"
"ခစ်ခစ်"
မဟန်နီက ငါးရာတန် ပြားကို စားပွဲဝိုင်းပေါ်ချလိုက်ပြီး အရောင်တုံကင်ပြားတွေ လဲလိုက်တယ်။ ဒိုင်က အစိမ်းရောင်ပြားတွေ အပေးမှာ...
"နိုးနိုး အိုင် ဝမ့် ဂရေး"
ဒိုင်က အစိမ်းရောင် တုံကင်ပြားတွေ ပြန်ယူပြီး မီးခိုးရောင် အပြားတွေ လဲပေးပါတယ်။ မင်းမင်း အပြားနှစ်ဆယ် ယူပြီး စောစောက အတိုင်း ၁၇ မှာလေးပြား နဲ့ ၁၇ပတ်ပတ်လည် အကွက်တွေ ခွပြီး ၈ပြား၊ ၁၃-၂၁ မှာ တစ်ပြားစီ ထိုးလိုက်တယ်။
မဟန်နီက စဉ်းစားပြီး ၃၅၊ ၁၅၊ ၈၊ ၁၀ အနက်ကွက်တွေ နှစ်ပြားစီ ထိုးနေတယ်။ ဒိုင်က အဖြူလုံးလေးကို ပစ်လှည့်လိုက်ပြီး last call ခေါ်နေပြီ။ မဟန်နီ ဘာစိတ်ကူး ပေါက်တယ် မသိ လက်ထဲရှိသမျှ ခဲရောင်အပြားတွေအကုန် နံပါတ်၁၃ကွက်ထဲ ထိုးလိုက်တယ်။
((နိုး မိုး ဘက်))
အဖြူရောင် အလုံးလေး ကလိမ့်ကာလိမ့်ကာနဲ့ နံပါတ် ၁၃ ထဲ ဒဲ့ကျသွားတယ်။ မင်းမင်း လက်ထဲ ပင်တီ ဘောင်းဘီလေးကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။
"ဟေးးးး" "ရေးးးးး"
နှစ်ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်ပြီးဖက်ထားမိတယ်။ ဒိုင်က ၁၃ဂဏန်း နဲ့ ပတ်သက်တာကလွဲလို့ ကျန်တာ အကုန်စားလိုက်တယ်။ တုံကင်တွေ ရေတော့ မီးခိုးရောင် အပြားလေးတွေက အများဆုံး။
မင်းမင်း ထိုးထားတာက (၁၃၊၁၄၊၁၆၊၁၇) လေးကွက်တွဲ တစ်ပြား၊ ၁၃မှာက တစ်ပြား၊ မဟန်နီ ထိုးထားတာက ၁၃မှာ အားလုံး ၂၂ပြား။ အားလုံး ၈၁၃ဆ ၈၁၃၀ဒေါ်လာ။ ဒိုင်က ငါးထောင်တန် တစ်ပြား၊ တစ်ထောင်တန် နှစ်ပြားနဲ့ ကျန်တာ မီးခိုးရောင် အပြားလေးတွေ လျှော်တယ်။
"နောက်သုံးပွဲ ပြီးရင် ပြန်မယ်နော် မောင်! မ... မောင် နဲ့ နေချင်သေးတယ်။"
မဟန်နီက အပေါ် ကုတ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး ခုံဆွဲကာ ဝင်ထိုင်တယ်။ မဟန်နီရဲ့ အသားပျော့ပျော့ အဖြူရောင် ဘလော့က်စ်ထဲက ရင်သားကြီးတွေကို မင်းမင်း အပေါ်စီးက မြင်နေရသလို။ ဒိုင်နဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလဲ မြင်ရမှာပဲ။
အတွင်းမှာ ဝတ်ထားတာကလဲ VS ဇာဘရာ မီးခိုးရောင် လှလှလေး။ ဟုတ်သား ခုမှ သတိထားမိတယ်။ စကတ်နဲ့ ကုတ်အင်္ကျီကလည်း ချာကိုးလ်ကာလာ မီးခိုးရောင်ပဲ။ တုံကင်တွေကလဲ ဂရေး မီးခိုး။
မဟန်နီက ၁၃မှာ ထိုးထားခဲ့တဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့ပွဲက တုံကင်တွေကို ပြန်ယူပြီး နံပါတ်တချို့မှာ လိုက်ထိုးနေတယ်။ မင်းမင်းကတော့ ထုံစံအတိုင်း ၁၇နဲ့ ပတ်ပတ်လည်ပဲ။ မဟန်နီက ၁၇မှာပါ လိုက်ထိုးပေးတယ်။
"မောင့် အသက် ၃၂ လား?"
"၃၃ ထဲမှာ"
မဟန်နီက မီးခိုးရောင် တုံကင်တချို့ကို ၃၂ နဲ့ ၃၃ မှာပါထိုးတယ်။ ၃၅မှာလဲ ထိုးတယ်။ မင်းမင်း လက်ထဲက ကျန်တဲ့ တစ်ရာတန် သုံးပြားကို ၃၃၊ ၃၅ နဲ့ ၁၇မှာ ထိုးပြီး ငါးဆယ်တန် တစ်ပြားကို မွေးလဖြစ်တဲ့ နိုဝင်ဘာ ၁၁မှာထိုးလိုက်တယ်။
အဖြူရောင် အလုံးလေးက ပြေးနေပြီ။ မင်းမင်း မဟန်နီရဲ့ ပင်တီလေးကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။
((သတ်တီသရီး ဘလက်))
မဟန်နီက မင်းမင်းကို မော့ကြည့်တယ်။ မင်းမင်းရဲ့ တစ်ရာတန် တုံကင်က သုံးထောင့်ငါးရာ ရပြီး။ မီးခိုးရောင် အပြား ၂၂ပြားအတွက် ခုနှစ်ထောင်နဲ့ မီးခိုးရောင် အပြား ခုနှစ်ဆယ် ရတယ်။ နောက်တစ်လှည့်မှာ နံပါတ် ၃၅ ကျတယ်။ တစ်သောင်း နီးပါး ထပ်နိုင်တယ်။
"မောင် ဒါပြီး ပြန်မယ်နော်"
ဒီတစ်ပွဲ နံပါတ် အများကြီး မထိုးဖြစ်ပဲ မင်းမင်း နံပါတ် ၁၇နဲ့ ဒီတခါ ၁၇နားက နံပါတ်တွေဖြစ်တဲ့ ၂၊၂၅၊၃၄၊၆၊၂၇ ကိုပဲထိုးဖြစ်တယ်။ မဟန်နီက မီးခိုးရောင်တုံကင်တွေကို နံပါတ် ၁၇မှာ ထိုးပေးတယ်။တော်တော်များတယ်။ ၄၅ပြားကျော်မယ် ထင်တယ်။နံပါတ် ၁၇မှာ တုံကင်တွေ အထပ်လိုက်ပဲ။
မင်းမင်း လက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ပင်တီလေးကို ယူပြီး မသိမသာ နှာခေါင်းနားကပ်ကာ ရှူလိုက်တယ်။ မင်းမင်းတို့ ကစားဝိုင်းမှာ လူတွေအုံနေပြီ။
((ဆဗင်းတင်း ဘလက်))
"အိုင် ဝမ့် အော ကက်ရှ်"
အားလုံး မီးခိုးရောင် ၄၆ပြား ဒိုင်က ၁၆၁၀၀ဒေါ်လာ လျှော်တယ်။ နံပါတ် ၁၇မှာ ၄၆ပြား ကျန်နေသေးတယ်။ မဟန်နီက တုံကင်ငွေတွေ ရေနေတယ်။
"မောင် အားလုံး ၅၇၂၀၀"
အဲ့ အချိန်မှာ........
((ဆဗင်းတင်း ဘလက်))
နံပါတ် ၁၇ အကွက်မှာ မီးခိုးရောင် ၄၆ပြားက ဒီအတိုင်း။ အလယ်က နံပါတ်အဝိုင်းလေးက လည်နေပြီး နံပါတ် ၁၇ထဲမှာ အဖြူရောင် အလုံးကလေးက တည်ငြိမ်စွာ။ ဒိုင်က သူကိုင်နေကြ ဖန်တုံးလေးကို မီးခိုးရောင် တုံကင်ပြားတွေပေါ် တင်လိုက်တယ်။
မင်းမင်း ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်မိတော့ပဲ မဟန်နီကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ မဟန်နီ မင်းမင်း ကိုပြန်နမ်းရင် ခုံကို ရွှေ့ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။
((အော ကက်ရှ်?))
"Yes, all cash please!"
ဒိုင်က ၁၆၁၀၀ ထပ်လျှော်တယ်။ ကျန်နေတဲ့ မီးခိုးရောင် ၄၆ပြားပါ လဲခိုင်းလိုက်တယ်။ မဟန်နီက မီးခိုးရောင်ပြားလေး တစ်ပြားကို ယူပြီး။
"May I keep this?"
((By rule can't))
မဟန်နီက မီးခိုးရောင် တုံကင်ပြားလေးကို နမ်းလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ခုမှ မင်းမင်း သတိထားမိသွားတယ်။ အဲ့အပြားလေးပေါ်မှာ နံပါတ် ၁၃ တဲ့။ မင်းမင်းတို့ စားပွဲနံပါတ် ၁၃မှာ ကစားပြီးနံပါတ် ၁၃၊ မင်းမင်း အသက် ၃၃၊ မဟန်နီ အသက် ၃၅၊ နောက်ဆုံး နှစ်ခါမှာ မင်းမင်း မွေးရက် ၁၇နဲ့ အဲ့ညက အားလုံး အရင်းပါ ၇၃၇၆၀ဒေါ်လာ နိုင်ခဲ့တယ်။
(((((တကယ် သွားမကစားကြနဲ့နော် ကုန်မှာဗျ။ ဟိုတစ်ယောက် ပြောတလို မီးနီပြီးကာစ အဖုတ်မှုတ်ပြီး ပင်တီကိုင် ဆုတောင်းလဲ နိုင်တစ်ခါ ကုန်အဲဗား ဖြစ်မှာနော်။ သတိထပ်ပေးတယ်နော် လုံးဝလုံးဝ သွား မကစားပါနဲ့)))))
မဟန်နီ တအားတွေ ပျော်နေတယ်။ ပိုက်ဆံတွေ ကိုင်ပြီး ပြုံးပျော်နေတယ်။ ပျော်ဆို တနှစ်စာ လစာလောက် နီးနီးကို နာရီပိုင်းနဲ့ နိုင်လာတာကို။ မင်းမင်းကတော့ နန်းမြတ်စီက ရီပလိုင်းကို ပဲမျှော်နေမိတယ်။ မဟန်နီ ပျော်ပြီးကိုကြီးစီ ဖုန်းဆက်ပေမယ့် ကိုကြီးဖုန်းက ခေါ်မရတော့ဘူး။
"ဘက်ထရီ ကုန်သွားလို့ နေမှာပါ အမရာ"
"မင်းမင်း မပြန်နဲ့တော့"
"ဗျာ!! အမ ဒီချိန်ကြီး ဘယ်သွားချင်သေးလို့လဲ?"
"ရန်ကုန် မပြန်နဲ့တော့ ပြောတာ။ ဒီမှာပဲနေ ဗီဇာ ဝင်ပြီး ဂျပန် လိုက်သွားပါလား?"
"သွားချင်တာပေါ့ အမရယ်!! ဒါပေမယ့် ဘယ်မှာရှိလို့ရှိမှန်းမှ မသိသေးတာ။ ရှာရအုံးမှာလေ၊ သေချာမှ သွားရှာရမှာပေါ့"
"ဒီကနေ စုံစမ်းရတာ ပိုလွယ်မှာပေါ့၊ ဟိုမှာက ဒီမှာလောက် အစစအရာရာ မလွယ်ဘူးလေ"
"အမ ဒီကနေ ဝိုင်းကူရှာပေးပေါ့၊ နန်းမြတ် အကောင့်ကို အမလဲ ဖရန့်ရီကွက်စ်ပို့ထားလေ။ ကျနော် ရန်ကုန်မှာ နန်းမြတ်မိဘတွေ ကျနော့်မိဘတွေ လက်ခံဖို့လဲ ကြိုးစားရအုံးမှာ။"
မဟန်နီနဲ့ နှစ်ယောက်သား ဟိုပြောဒီပြောနဲ့ ဟိုတယ်ဖက် လမ်းလျှောက် ပြန်လာခဲ့တာပါ။ မဟန်နီကတော့ ပျော်ပြီး လမ်းမှာ မင်းမင်းလက်ဆွဲကာ ခုန်ပေါက် နေသေးတာ။
ဟိုတယ်ခန်း ပြန်ရောက်တာနဲ့ မဟန်နီက မင်းမင်းကိုဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့နမ်းပါတော့တယ်။ လက်တွေကလည်း မင်းမင်းဝတ်ထားတဲ့ ခါးပတ်ခေါင်းကို ဖြုတ်ပေးနေတယ်။
မင်းမင်း ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို ချွတ်ပြီး မဟန်နီ ပုလွေပေးပါတော့တယ်။ မင်းမင်း ညီလေး ဂျိုးဂျိုး ဒီလို အပြုအစုတွေ ကင်းကွာနေတာ တော်တော်ကြာပြီ။ မင်းမင်း ကိုယ့်အင်္ကျီ ကိုယ်တိုင် ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။
"မ...... အရမ်း ကောင်းတယ်၊ ကုတင်ပေါ်သွားရအောင်၊ မင်းမင်း မညီမလေးကို အာဘွားပေးချင်သေးတယ်။"
မဟန်နီက မင်းမင်းကို ဒူးထောက်ပုလွေပေး နေရာကနေ မော့ကြည့်တယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်တယ်။ မဟန်နီက မင်းမင်းကို ခြေထောက်တွေနဲ့ခွလိုက်တယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီကို နမ်းရင်း ကုတင်စီသို့ ပွေ့ချီသွားလိုက်တယ်။
"မောင် နောက်မှနမ်းတော့ကွာ၊ မ လိုချင်နေပြီ"
"မ ဘာလိုချင်တာလဲ? မင်းမင်းလဲ ရေငတ်နေပြီ မညီမလေးကို တအား နမ်းပြီး ဂျာချင်နေပြီ။"
"အာ.... မ အရမ်းယားနေပြီ၊ ကာစီနို ထဲမှာ ကတည်းက၊ မ အလိုးခံချင်နေပြီ၊ မဟုတ်ဘူး မလိုးချင်နေပြီ၊ မောင် ပက်လက်အိပ်လိုက်"
"အိုကေ အိုကေ... မက ကောင်ဘွိုင်မလေး မလုပ်ခင် မျက်နှာကို ခဏတက်ပွတ်ပေး။ မင်းမင်း အာခေါင်တွေ ခြောက်နေလို့။"
"မင်းမင်း! မင်းမင်း နဲ့ မပြောနဲ့ကွာ၊ မောင်လို့ပြော၊ ဒီနေ့က မ နဲ့ မောင် ချစ်သူတွေလို လိင်ဆက်ဆံ ကြရအောင် နော်၊"
မင်းမင်း မဟန်နီကို ကုတင်စွန်းမှာ ချီထားရာက ချပေးပြီး မွေ့ရာပေါ် တက် လှဲ လိုက်တယ်။ မဟန်နီက မင်းမင်းကို ခွကာ စကတ်ကိုပင့်မရင်း မင်းမင်း မျက်နှာ ပေါ်ခွလိုက်တယ်။
မင်းမင်း စိုရွှဲ တောက်ပြောင်နေတဲ့ မဟန်နီရဲ့ ညီမလေးကို လျှာအပြားလိုက် ပင့်ယက်လိုက်တယ်။ လက်ကလဲ မဟန်နီရဲ့ခါးကို ထိန်းကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီး မျှော့ထိပ်လေးက စိစိလေးကို တရှူးရှူး စုပ်ပေးလိုက်တယ်။
"အား.. အ.. အ.. ဟင်းးး ဟွင်းးး.. ရှူး..."
မဟန်နီ ကော့တက်ပြီး ဖင်ကြီးတွေရမ်းခါနေတယ်။ မင်းမင်း မျက်နှာက မဟန်နီ ဖင်ကြီးတွေအောက်မှာ အနမ်းတွေ ထပ်ကြပ်မကွာ ပေးနေတယ်။
"မောင်!! တော်ပြီ ကျေနပ်တော့။ မ... မရတော့ဘူး မ... ပြီးတော့မယ်။ မ... ဒီတိုင်းမပြီးချင်ဘူး။ အား.. အ. အာာ.... အ အ..."
မဟန်နီက ပြောရင်း မင်းမင်း လက်တွေကို ဖြုတ်ရုန်းကာ အောက်ရွေ့သွားတယ်။ မွေ့ရာပေါ် မင်းမင်းကိုခွရပ်ကာ ဆက်စီကျစွာ ကြည့်ရင်း စကတ်ရဲ့ ဂျိတ်နဲ့ဇစ်ကို ဖြုတ်ကာချွတ်ချလိုက်တယ်။ စကတ်ကို ခြေဖျားနဲ့ ခတ်ကာ မင်းမင်းမျက်နှာစီ ကန်ထုတ်လိုက်တယ်။
သူမလက်ကိုင်အိတ်ထဲက ကွိုင်ကိုနှိုက်ယူရင်း ဖောက်ကာ မင်းမင်း ညီလေးကိုစွပ်ပေးတယ်။ ဂွေးဥကို ကုန်းစုပ်ကာ လက်နဲ့ ဂျိုးဂျိုးကို အထက်အောက် ဂွင်းထုပေးတယ်။
မင်းမင်းကို ခွထိုင်ရင်း မင်းမင်းဂျိုးကိုကိုင်ကာ ပိပိနဲ့တေ့ပွတ်ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မင်းမင်း ရင်ဘတ်ကို လက်ထောက်ပြီး အားနဲ့မာန်နဲ့ ဆောင့်တယ်။ ခုတော့ မဟန်နီက တကယ့် ဟော့ဝိုက်ဖ် ကောင်းဘွိုင်မမ တစ်ယောက်ပဲ။
မဟန်နီ မင်းမင်း အပေါ် ဦးဆောင်ရင်း အပေါ် ကုတ်အင်္ကျီနဲ့ ဘလောက်စ်အဖြူလေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဗစ်တိုးရီယား စီးကရက်(ခ်) ဘရာလေးပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ခုတော့ နှစ်ယောက်သား မိမွေးတိုင်း ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ ရမက်ကိုယ်စီနဲ့။
မဟန်နီ နို့တွေက အပေါ်အောက် တုန်ရီစွာ ခုန်ပေါက်နေ ကြတယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီနို့တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ထိမ်းပေးရင် ရင်သီးဖုလေးတွေကို လက်မနဲ့ လက်ညှိုးနဲ့ ဖိချေပေးနေလိုက်တယ်။
မဟန်နီ တကယ့် ခပ်ဟော့ဟော့ ကောင်ဘွိုင်မလေး... အထက်အောက် ဆောင့်လိုက်၊ ခါးနဲ့မွှေ့ပြီး စကောဝိုင်း လှဲ့လိုက်၊ မင်းမင်းပေါ် မှောက်ချပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းလိုက်နဲ့ ကာမအရသာ စီးမျောခံစားရင်း အရည်တွေ ရွှဲကာ မင်းမင်း ဂျိုးကို ပွတ်တိုက် ဖီးလ် အပြည့်ရစေပါတယ်။
"မောင်! မ ပြီး ပြီး ပြီးတော့ မယ်..."
"ပြီးလိုက် မ၊ မ ဘယ်လို ပြီးချင်လဲ? မောင် ဘယ်လို နေပေးရမလဲ? ဘာလုပ်ပေးရမလဲ?"
"မောင် ထထိုင်ပြီး မ... မ.. ကို ဖက် ဖက် ထား ပေးပါလား?"
မဟန်နီက ပက်လက်လှဲနေတဲ့ မင်းမင်း အပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ဆောင့်ပေးနေတာပါ။ ဆောင်ချက်တွေက တချက်ပြီး တချက် ကော့ကော့ပြီး နင့်နေအောင် အဝင်အထွက် ပွတ်တိုက်ပြီး ရှယ်ကောင်းပါတယ်။
မင်းမင်း ထထိုင်ဖို့ အားမရှိပါဘူး။ မွေ့ယာကို လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ်ထောက်ရင်း အားယူပြီး ကိုယ်ကို ကြွရတာပါ။ မဟန်နီက မင်းမင်း ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူပေးပါတယ်။
မင်းမင်း မဟန်နီကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပွေ့ဖက်ပြီး တင်းကြပ်စွာ ဖက်မိသွားတယ်။ မဟန်နီ နို့နှစ်လုံးက မင်းမင်း ရင်ခွင်ကျယ်မှာ ဝပ်ပြားခိုလုံလို့။ မင်းမင်း တုန်နေတဲ့ မဟန်နီ နှုတ်ခမ်းအစုံကို အနမ်းပေးပြီး ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။
မဟန်နီ မင်းမင်း ပေါ်ခွထိုင်းပြီး ဂျိုးတဆုံး ဝင်ကာ ကော့ပျံ တုန်တက်ပြီး ကောင်းခြင်းအစုံဖြင့် ပြီးသွားတာကို မင်းမင်း နမ်းနေရင်း ခံစားသိရှိလိုက်ရတယ်။ နှစ်ယောက်သား မွတ်သိပ်စွာ နမ်းရင်း ကျစ်လစ်စွာ ဖက်ထားမိတယ်။
"ဘာကြောင့်မှန်း မသိဘူး မ... မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်!!!! သိလား? မောင်အရင်း တယောက်လိုရော ချစ်သူ တစ်ယောက်လိုရော ချစ်တယ်🥰"
"မောင်လေးလဲ မကို အမတစ်ယောက်လို မြတ်နိုး တန်ဖိုးထားပါတယ် မရယ်🥰၊ တော်သေး မ မောင့်ကို လင်ယောက်ျားတစ်ယောက်လို မချစ်လို့ ဟားဟားဟား"
"ခစ် ခစ် ခစ် အဲ့လို ချစ်လို့ကတော့ မက မောင့် ရင်သွေးလေး လွယ်ပစ်လိုက်မှာပေါ့!!!"
"ဗျာ!!!"
"ခစ်ခစ်ခစ် မကြောက်ပါနဲ့ကွာ မ အဲ့လို မလုပ်ပါဘူးကွ"
နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်ရင်း စကားတွေပြောနေကြတာပါ။
"ဟုတ်တယ်နော်! မ နဲ့ ကိုကြီး ခလေးယူသင့်ပြီ။ မတို့ ဘာလို့ ခလေး မယူကြသေးတာလဲ?"
"မရသေးလို့ပေါ့ကွာ၊ မောင် မပြီးသေးဘူး မဟုတ်လား? မ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ?"
"ဘယ်လိုမှ မနေနဲ့ ဒီတိုင်းလေးပဲ အမကို ဖက်ထားချင်တယ်"
"မောင့်ဟာကြီးက ကျမှမကျပဲ၊ အထဲမှာ ကြပ်ကြပ်ကြီး တုန်နေတာကို"
"တပ်ကြပ်ကြီး တုန်နေတာကိုက ဖီးလ်ဖြစ်နေတာ"
မင်းမင်း ပြောပြီး မဟန်နီ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းနေမိတယ်။ လက်တွေက မဟန်နီ ကျောပေါ်ပြေးလွှား ပွတ်သပ်ပေးရင်းပေါ့။ မဟန်နီက မင်းမင်း ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖက်ရင်း တုံ့ပြန်နမ်းက ခါးလေးကို ကော့ဝိုက် လှုပ်ရှားပေးတယ်။
"မောင် ဖင်ချချင်လား?"
"မ လိုချင်လို့လား?"
"ဟင့်အင်း! မောင် လုပ်ချင်မလားလို့?"
"ခုတိုင်းလေး ငြိမ့်ငြိမ့်လေးပဲ ကောင်းပါတယ်။ ပြီးခါနီးမှ မောင် မနို့တွေကို လိုးပြီး မ မျက်နှာပေါ် ပြီးမလားလို့!!"
"ဟာ!!! မျက်နှာတော့ မပြီးနဲ့ကွာ။ မောင့်ကို လေဆိပ်လိုက်ပို့ရအုံးမှာ မ မိတ်ကပ် ပြန်မလူးချင်တော့ဘူး"
"ဒါဆို မောင့်ကို ဂွင်းပဲထုပေးတော့၊ happy ending နဲ့ နှုတ်ဆက်တာပေါ့"
"ဟာ!!! မ ပြန်ကောင်းနေပြီ!!! ဒီတစ်ခါ အတူတူ ပြီးကြမယ်လေ!!! မောင် မကို လိုးပေးတော့!!! မ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ?"
"မ ခဏထ အုံး"
မဟန်နီ မင်းမင်းကို အံ့ဩတဲ့ပုံနဲ့ ပြူးပြဲကြည့်ရင်း ကျနော့်ပေါ်က ထပေးပါတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ခြေဆင်းပေးထားတာကို မဟန်နီ အပေါ်က ဆောင့်နေတာ ကြာတော့ လူက ညောင်းနေပြီ၊ ထိုင်ပြီး ဖက်ထားပေးရသေးတာကိုး။
မင်းမင်း ကုတင်အောက်ဆင်းကာ မဟန်နီလက်ဆွဲပြီး မှန်းပြတင်းကျယ်ရှိတဲ့စီကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အာရုဏ်တက် ရှုမြင်ကွင်းက နီယွန်မီးတွေနဲ့ လှပနေတယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးမှာစွပ်ထားတဲ့ ကွိုင်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။
မဟန်နီကို မှန်ကို လက်ထောက်စေပြီး အနောက်ကနေ ဖိထောက်ထားလိုက်တယ်။ မဟန်နီ ပိပိထဲက အရည်တချို့ စိမ့်ထွက်ကျနေတယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး စိမ့်ထွက်နေတဲ့ အရည်တချို့ ပွတ်တိုက် ပေးနေမိတယ်။
"မောင့် ဂျိုးဂျိုးကို ထည့်တော့လေ၊ မ ဟဟွာထဲက ယားကျိနေပြီ...."
မင်းမင်း ဂျိုးကို ဒစ်မြုပ်ရုံ လိုးထည့်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ မဟန်နီ ခါးကို ဖမ်းထိန်းထားလိုက်တယ်။ မဟန်နီ ဖင်းကြီးနှစ်လုံးက ကော့တက်နေတယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးတန် တချောင်းလုံး ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ပုံမှန်လေးပဲ လိုးနေမိတယ်။
မင်းမင်း လိုးနေပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ နန်းမြတ်ကို မြင်ယောင်နေမိတယ်။ လိုးရင်း လိုးရင်း ဆောင့်အားက မြန်ဆန် သွက်လက်လာတယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးကို ပိပိက ဆွဲညှစ်စုပ်ယူနေသလို ခံစားရတယ်။ ခါးကို ဆွဲကာ တဖောင်းဖောင်း လိုးနေမိတယ်။
မင်းမင်း နန်းမြတ်ရဲ့ ငြီးသံတွေကို ကြားနေရတယ်။ ခါးကိုင်ထားတဲ့လက်တွေက နို့တွေပေါ် မှီရာအုပ်ကိုင်ရင်း ဆွဲဖက်ပြီး တဖုန်းဖုန်း တဖောင်းဖောင်း ဆောင့်နေမိတယ်။ နန်းမြတ်ရဲ့ ဖီးလ်တက်နေတဲ့ မျက်နှာလှလှ လေးက ခါးညွှတ်ပေးရင်း နောက်ပြန်လည်ပြန် ကြည့်နေတယ်။
"မောင်!!! ကောင်းတယ် လိုးလိုး မ ပြီးတော့မယ်။"
မင်းမင်း စိတ်လွတ်သွားရာကနေ မဟန်နီကို လိုးနေတာမှန်း သတိပြန်ဝင်သွားတယ်။ မင်းမင်း ကိုယ်တိုင်လည်း တအားကောင်းပြီး ပြီးချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ။ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ခါနီးနေပြီ။
သတိထားမိတော့မှ မဟန်နီက ဒူးတွေညွတ်ကာ ခါးရော ခေါင်းရော ကုန်းရင်း လက်တွေက မင်းမင်း လက်တွေကို နောက်ပြန်ဖမ်းဆွဲထားကာ ဖင်ထောင်ကုန်းပေး ထားတဲ့ အနေအထားဖြစ်နေပြီ။ မင်းမင်း အသိပြန်ဝင်လာ ပေမယ့်ဆောင့်အားကို မလျှော့တော့ဘူး။
"မ... မောင် ပြီးတော့မယ်!!! အထဲမှာ ပြီးလိုက်မယ်နော်!!!"
"မ လည်း ကောင်းနေပြီ မောင်! ပြီးလိုက်တော့... လိုးလိုး တအားလိုး တအားဆောင့် အား.. အ.. အ.."
မင်းမင်း လက်တွေကို နောက်ပြန်ဆွဲထားတဲ့ မဟန်နီလက်ဖျံကို တဖန်ပြန်ကိုင်ကာ ခါးအားနဲ့ တဖန်းဖန်း ဆောင့်ထည့်ရင်း မင်းမင်း ဂျိုးကို တဆုံးထည့်ကာ မင်းမင်း ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားတယ်။ မဟန်နီ လည်း ပြိုင်တူ ပြီးကာ မင်းမင်း ဂျိုးကို ပွစိပွစီ စုပ်ညှစ်နေတာ ညီတော်မောင်က တဆင့်ခံစားရတယ်။
မဟန်နီ အဲ့နားမှာတင် ခွေခွေလေး လှဲကျသွားတယ်။ မင်းမင်း နန်းမြတ် အမှတ်နဲ့ လိုးချက်တွေ ကြမ်းသွားမိလား မသိ။ မဟန်နီ ရင်ဘတ်က ဖောင်းလိုက် ပိန်းလိုက်နဲ့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေတယ်။ မဟန်နီ ပိပိထဲက အရည်တွေက လျှံကျနေတယ်။ မင်းမင်း မဟန်နီကို ပုခုံးနဲ့ ဒူးကောက်ကွေးကနေ ပွေ့ဖက်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့ချီမသွားလိုက်တယ်။
မဟန်နီကို ကုတင်ပေါ်ပွေ့ချရင်း မင်းမင်း အနောက်ကနေ ဖက်ထားပေးမိတယ်။ မဟန်နီက မင်းမင်းပွေ့ထားတဲ့ လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ နှစ်ယောက်လုံ ဘာမှ မပြောဖြစ်ပဲ ဒီတိုင်းလေး ဖက်ပြီး နာရီဝက်လောက် ငြိမ်နေမိတယ်။
မဟန်နီ မင်းမင်းဖက် စောင်းလှည့်ကာ မင်းမင်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး မင်းမင်း မျက်နှာကို ကြည့်နေတယ်။ မဟန်နီ လက်က မင်းမင်းပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
"မောင် ဘာလို့ မ ထဲမှာ ပြီးလိုက်တာလဲ? မောင် ကွိုင်ချွတ်လိုက်တာ မ မသိလိုက်ဘူး။"
"ဆောရီး မ... မောင် မ ကို လိုးနေရင်း နန်းမြတ်ကို မြင်ယောင်ပြီး လွတ်သွားတာ။ မောင် အပြင်မှာ ပြီးဖို့ ကြိုးစားပါသေးတယ်။ မ လက်တွေက မောင့်ကို တအားဆွဲထား သလိုဖြစ်ပြီး ဂျိုးကို ဆွဲထုတ်လို့ မရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ မ ညီမလေးကလဲ တအားဆွဲညှစ်ထားတယ်။"
"ခစ် ခစ် မ လဲ တအားကောင်းပြီး အသိလွတ်ပြီး မောင့်ကို ဆွဲထားမိတာ။ မောင် ကွိုင်စွပ်ထားတယ်ပဲ ထင်ထားတာ။"
မဟန်နီ လက်က ပျော့ခွေနေတဲ့ မင်းမင်း ဂျိုးလေးကို လာကိုင်သေးတယ်။
"ခုတော့ သူမဟုတ်တဲ့ အတိုင်း လပျော့လေးလိုပဲ၊ စောစောက တုတ်ပြီး တင်ကြပ်နေတာပဲ ခိ ခိ"
"မ အိပ်ပြီး နားနေလိုက်တော့၊ ကျနော် တက်စီနဲ့ပဲ သွားလိုက်တော့မယ်။"
"မဟုတ်တာ။ မောင် မင်းမင်း နော်! မ လိုက်ပို့မယ်။ ထ ရေသွားချိုးကြမယ်။"
နှစ်ယောက် အတူ ရေမြန်မြန်ချိုးကာ အဝတ်အစား ကောက်စွပ်ပြီး ဟိုတယ်ခန်းက ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကိုကြီးကို ဖုန်းခေါ်ကြည့်သေးပေမယ့် ကိုကြီးဖုန်းက ဆက်သွယ်လို့ မရဘူး။
လမ်းတလျှောက် ဟိုပြောဒီပြောနဲ့။ နန်းမြတ်စီကဘာစာမှ မလာသလို့ ဖေ့ဘွတ်မှာဖရန့် မဖြစ်သေးဘူး။ လေဆိပ် ထွက်ခွါရာနေရာမှ မဟန်နီက မင်းမင်းကိုချပေးတယ်။
"မဝင်နဲ့အုံးနော်! မ ကားပါကင်ထိုးပြီး လိုက်လာခဲ့မယ်"
"ဟုတ် မ"
မင်းမင်း ခရီးဆောင်အိတ်တွေ တွန်းလှဲပေါ်တင်ရင်း လေဆိပ်ထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ ချက်အင် ကောင်တာမှာ တန်းစီ ပစ္စည်းတွေအပ် ဘိုးတင်းပတ်စ် ထုတ်ယူပြီး မဟန်နီကို ရပ်စောင့်နေလိုက်တယ်။ တအောင့် အကြာမှာ မဟန်နီ မင်းမင်း ရှိရာကို ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ပြန်ရောက်လာတယ်။
"မောင် မ ကို မုန့်လိုက်ကျွေး!"
မဟန်နီက မင်းမင်း လက်ကို တွဲကာ စတားဘတ် ကော်ဖီဆိုင် ရှိရာသို့ လျှောက်သွားတယ်။ နှစ်ယောက်သား ဘရိတ်ဖတ်set ပတ်ဖ်နဲ့ လက်တေး ဝယ်ပြီး နှစ်ယောက်အတူ စားသောက်ကြတယ်။ မဟန်နီ သူ့ဖုန်းကို ပြလို့ကြည့်လိုက်တော့ နန်းမြတ်နဲ့ မဟန်နီက ဖေ့ဘွတ်မှာ ဖရန့်ဖြစ်နေပြီ။
အဲ့တော့မှ မင်းမင်း ကိုယ့်ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်မိတယ်။ မင်းမင်း ပျော်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ မပျော်ပဲ နေမလား သုံးနှစ်နီးပါး ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ မင်းမင်းရဲ့ နိဗ္ဗာန်ဘုံလေးလေ။ ခုတော့ သူမနဲ့ ဖရန့်ဖြစ်ပြီ။ အဆက်အသွယ် ပြန်ရပြီ။ ဒါပေမယ့် messenger မှာ ဘာပြန်စာမှ ရောက်မလာဘူး။
"မ!"
"ဘာတုန်း!"
"ကျနော့်ကို နန်းမြတ်နဲ့ အဆင်ပြေအောင်၊ နန်းမြတ် ပြန်လာအောင် လှော်ပေးအုံးနော်"
"ဟဟ လှော်ရအောင် မမှာ လှော်တက်မှ မရှိတာ"
"မ နော်!"
"ဘာ မနော်လဲ? မောင်လက်ထပ်ရင် မက ဗိုက်နဲ့ လာပြီး ပွဲဖျက်မှာ"
"ဟာ!!! ဟုတ်သား! မ ဆောရီးနော်၊ ကျနော် စောစောက နန်းမြတ်အမှတ်နဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားတာ။ ဟာ!!!! သွားပါပြီကွာ"
မင်းမင်း စိတ်ဓါတ်ကျသွားတယ်။ ဖျက်ချဖို့ပြောရအောင်ကလည်း ပြောမထွက်၊ မပြောရက်ဘူး။ ကိုယ့်ရဲ့ မဆင်ချင်မှုကြောင့် ဖြစ်လာမယ့်ဟာကို ဖျက်စီးဖို့ဆိုတာ မဖြစ်သင့်ဘူး မဟုတ်လား? မင်းမင်း တော်တော်ကို စိတ်ရှုတ်သွားမိတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိတယ်။
"ခစ်ခစ် နောက်ဆို ဆင်ချင် ကြားလား မောင်မင်းမင်း!!! ဒီတစ်ခါတော့ ကိုယ့်မောင်လေး မို့ ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်။ ခိ ခိ"
မ ဟန်နီကရီမောပြီး ပြောနေပေမယ့် မင်းမင်း စိတ်မပျော်နိုင် ဖြစ်သွားတယ်။ စိုးရိမ်စိတ်လဲ ကြီးသွားတယ်။
"ဟိတ်! ရုပ်ကြီးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ? သွားတော့ လေယာဉ်ထွက်သွားအုံးမယ်။"
"ဟုတ် မ.... ဟို... အကယ်၍ ကလေးရခဲ့ရင် မဖျက်ချပါနဲ့ ကျနော် တာဝန်ယူပါ့မယ်။ ကိုကြီးနဲ့ မဟန်နီ ဆန္ဒ အတိုင်းဖြစ်စေရမယ်။"
မဟန်နီက မင်းမင်းကို ဖက်လိုက်တယ်။ ဖဲနိုင်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံထုပ်ကို မင်းမင်း လက်ထဲ ထည့်ပေးတယ်။ မဟန်နီ မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ မင်းမင်း ပိုက်ဆံထုပ်ကို မဟန်နီလက်ထဲပြန်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။
"ကျနော် ပိုက်ဆံ အများကြီး သယ်သွားလို့ မရဘူးလေ။ မ ပဲ သိမ်းထားလိုက်ပါ။"
မဟန်နီ နဲ့ မင်းမင်း လေဆိပ်ထဲဝင်တဲ့ ကောင်တာနားထိ အတူတွဲ လျှောက်ခဲ့ကြတယ်။ လေဆိပ် အင်မီဂရေးရှင်း ဝင်ရခါနီး ရောက်တော့ မ ဟန်နီ မင်းမင်းကို ဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်ပြန်တယ်။ နားနား ကပ်ပြီး တိုးတိုး လေးပြောတယ်။ အဲ့တော့မှ မင်းမင်း လေးလံနေတဲ့ စိတ်တွေ ပေါ့ပါးပြီး မဟန်နီကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖက်နမ်းပြီး နှုတ်ဆက်နိုင်တယ်။
"ဘိုင်! မောင်လေး be safe flight!"
"Bye! Ma!"
မင်းမင်း မဟန်နီကိုရော၊ စလုံးမြို့တော်ကြီးကိုရော၊ ကိုကြီးကိုရော စိတ်ထဲကနေ နှုတ်ဆက်ပြီး ပေါ့ပါးစွာ ချန်ဂီလေဆိပ် အတွင်း တာမနယ်ထဲ တယောက်ထဲ မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လျှောက်လှမ်းနေမိတယ်။
