🤚Chapter 91
သို့သော်လည်း ယန်ပေါ်၏ စိတ်ကူးများက အမှန်ဖြစ်လာရန် ကံမပါလာပုံပင်။
သူပြန်သွားသည်နှင့် သူနာပြုက တံခါးကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ထောင့်တစ်နေရာတွင် ပိပိရိရိ ဝှက်ထားသော ပစ္စည်းတစ်ခုကိုဆွဲထုတ်ပြီး လောင်ရှင်းကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
အန်းနဉ်နှင့် ကျောင်းချန်တို့အကြောင်း စုံစမ်းရန်အလို့ငှာ လောင်ရှင်းကို ငှားထားခြင်းဖြစ်သော်လည်း ထိုကိစ္စကိုပါ အလုပ်ဆက်အပ်လိုက်သည်။
ယန်ပေါ်နှင့် ရှုယင်တို့ ဆေးရုံ၌ ပြောသည့်စကားများကို အထူးကြည်လင်သည့် အသံသွင်းကိရိယာဖြင့် အသံသွင်းထားခဲ့သည်။
၎င်းတို့ထဲတွင် ယန်ပေါ်က သူချန်းလျန်ကို မည်သို့သတ်ခဲ့ကြောင်း ရှုယင်အားပြောပြနေသည်ကို ကြားလိုက်ရချိန်တွင် ဝမ်ကောအန်းပင် မနေနိုင်ဘဲ အံကြိတ်မိသည်။
ဝမ်ကောအန်း ခဏမျှငြိမ်ကျသွားကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
“ဒါကို ဆက်စုံစမ်းဖို့မလိုတော့ဘူး... လောင်ချန်းကို လွှဲလိုက်တော့... သူဆက်လုပ်လိမ့်မယ်...”
ဝမ်ယွီက သူ့မျက်နှာကို လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အရာအားလုံးပြီးဆုံးသွားပြီကို သိသော်လည်း သူ့စိတ်ထဲတစ်ခုခုက မတင်မကျဖြစ်နေသည်။
အဆုံးသတ်သွားပြီဆိုသော်လည်း စိတ်ကျေနပ်မှုမရှိခဲ့ပေ။
အနည်းငယ်မျှပင် မခံစားရချေ။
ယန်ယွမ်က ချန်းလျန်ဆီမှ ပိုက်ဆံများကို တရားဝင်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများတွင် မြှုပ်နှံခဲ့သော်လည်း ဆက်တိုက်အရှုံးပေါ်နေခဲ့သည်။ တစ်နေ့ သူ့အတန်းဖော်ဟောင်းနှင့်ပြန်တွေ့ကာ တစ်ဖက်လူက သူ့ကို ထမင်းလိုက်ကျွေးရန် ဖိတ်ခဲ့သည်။ ထိုသူငယ်ချင်းဖြစ်သူက သူနှင့်ပခုံးဖက်ပေါင်းလာသူဖြစ်ပြီး အရှေ့တောင်အာရှကို အတူသွားကြရန်နှင့် ထိုနေရာ၌ ပိုက်ဆံရမည့် အခွင့်အလမ်းများစွာရှိနေကြောင်း ပြောသည်။
ထို’အခွင့်အလမ်း’ထဲတွင် မည်သည့်အရာများ ရှိနေသည်ကို ယန်ယွမ်သိနေခဲ့သော်လည်း သူ့အနေနှင့် ထိုသွေးဆောင်မှုကို မခံနိုင်ဘဲ လုံးလုံးကျဆင်းသွားသည်။