Intended

Prolog

„Żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć”

Antoine de Saint-Exupery, „Mały Książę”

Anton

Dwanaście lat

Wbiegałem po schodach na górę starając się nie wydawać żadnych dźwięków.

Moim zdaniem byłem świetny w skradaniu, więc kiedy doszedłem do sypialni zajrzałem przez uchylone drzwi, i zobaczyłem jak mama siedzi na łóżku i czyta książkę.

Jej złote włosy jak zwykle były rozpuszczone i układały się w gęste fale na filigranowych ramionach.

Chciałem wejść bezszelestnie, ale drzwi zaskrzypiały lekko, więc mama spojrzała na mnie z uniesionymi brwiami.

- Planowałem cię zaskoczyć… - westchnąłem zrezygnowany widząc, że mnie przyłapała.

- Domyślam się lisku, ale chyba musisz popracować nad ciszą…

- To wina drzwi!

- A myślisz, że na twojej drodze nie staną nigdy żadne przeszkody? – zaśmiała się cicho i pokręciła głową.

- Nie da się ich otworzyć bez skrzypienia… - wzruszyłem ramionami.

- Wszystko się da – odparła skupiając swoje niebiesko-zielone oczy na książce, którą trzymała w dłoniach.

- Co czytasz?

- To taka baśń. Bardziej dla dziewczyn.

- O czym? – wyciągnęła rękę w moją stronę, więc położyłem się koło niej, wtulając twarz w jej ciepłe ramiona. Pachniała delikatnie i rześko - jak świeżo ścięte kwiaty. Jak lilie, które hodowała w naszym ogródku i owocowy żel pod prysznic. Jej złote, gęste włosy załoskotały mnie w nos przywodząc na myśl truskawki, przez co zaśmiałem się cicho, łapiąc delikatną dłoń między swoje palce.

Mama była drobna, więc mało brakowało abym ją przerósł, ale i tak w jakiś sposób potrafiła sprawić, że w jej ramionach czułem się najbezpieczniej na świecie. Miała szeroki uśmiech, malowała obrazy i grała na fortepianie. Nauczyła mnie miłości do muzyki oraz sztuki, właśnie dzięki niej byłem tak wrażliwy na piękno i doskonale wiedziałem co chcę robić w swoim życiu. Grać. Byłem najlepszym pianistą w całej szkole muzycznej do której uczęszczałem – i to nie tylko wśród moich rówieśników, a muzykę kochałem niemal równie mocno jak mamę.

- To o miłości – poruszyła brwiami w zabawny sposób, a ja parsknąłem śmiechem – Ej, nie śmiej się. Miłość to poważna sprawa.

- Okej. Coś jeszcze?

- On jest pięknym księciem zamienionym w potwora, a ona pokochała go mimo tego czym się stał. Odmieniła jego serce i w nagrodę za swoją dobroć oraz cierpliwość zyskała wielki skarb.

- Jaki? Był bogaty, czy coś?

- Nie, głuptasie. Zyskała jego miłość.

Wywróciłem oczami z zażenowaniem, ale postanowiłem tego nie komentować, aby nie robić mamie przykrości.

- Fajnie – odchrząknąłem, chcąc szybko zmienić temat. – Podobają ci się konwalie?

- Są przepiękne. Dziękuję ci za nie, skarbie – odpowiedziała, a ja pokiwałem głową. Kupiłem je dzisiaj wracając ze szkoły od starszej pani która zawsze, dosłownie każdego dnia, siedziała na małym krzesełku w pewnym miejscu przy Rue de Rivoli w Paryżu i we wzorzystym wazonie trzymała całe mnóstwo świeżo ściętych bukiecików, powiązanych ze sobą różnobarwnymi tasiemkami. Konwalie, stokrotki, niezapominajki, jaskry lub chabry – ot zwykłe polne kwiaty, które sprzedawała za grosze. Zastanawiałem się często nad tym, jak wcześnie musiała wstać i jak długo musiała je zrywać, skoro siedziała już od samego rana na swoim krzesełku. Codziennie kupowałem od niej bukiecik dla mamy, bo niby dlaczego nie?