HARRY POTTER

1.Bölüm: Hayatta Kalan İkiz Çocuk

Privet Drive dört numarada oturan Bay ve Bayan Dursley, son derece normal olduklarını söylemekten gurur duyarlardı; çok teşekkür ederim. Garip ya da gizemli işlere bulaşacak son kişilerdi, böyle saçmalıklara kafa yormazlardı çünkü.

Bay Dursley, matkaplar üreten Grunnings adlı bir firmanın yöneticisiydi. Çok büyük bir bıyığı olmasına rağmen neredeyse hiç boynu olmayan, iri yapılı, kısa boylu bir adamdı. Bayan Dursley zayıftı, sarışındı ve normalin neredeyse iki katı boyuna sahipti; zamanının çoğunu bahçe çitlerinin üzerinden boynunu uzatarak, komşuları gözetleyerek geçirdiği için bu çok işine yaradı. Dursley'lerin Dudley adında küçük bir oğulları vardı, onlara göre hiçbir yerde ondan daha güzel bir çocuk yoktu.

Dursley'lerin istedikleri her şey vardı, ama aynı zamanda bir sırları da vardı ve en büyük korkuları birisinin bunu keşfetmesiydi. Birisinin Potter'lar hakkında bir şeyler öğrenmesine dayanabileceklerini düşünmüyorlardı. Bayan Potter, Bayan Dursley'nin kız kardeşiydi ama birkaç yıldır görüşmemişlerdi; aslında, bayan Dursley kız kardeşi yokmuş gibi davranıyordu. Çünkü kız kardeşi ve onun işe yaramaz kocası, Dursley'lere hiç ama hiç benzemiyordu. Dursley'ler, Potter'lar sokağa çıksa komşuların ne diyeceğini düşününce bile ürperiyorlardı. Dursley'ler, Potter'ların iki küçük ikiz çocuğu olduğunu biliyorlardı, ama onları hiç görmemişlerdi. Bu ikiz Potter'ları uzak tutmak için iyi bir nedendi; Dudley'in öyle iki değişik çocukla içli dışlı olmasını istemiyorlardı.

Bay ve Bayan Dursley; hikayemizin başladığı sıkıcı, gri Salı günü uyandıklarında yakında tüm ülkede tuhaf ve gizemli olayların yaşanacağını düşündürecek hiçbir şey yoktu. Bay Dursley, iş için en sıkıcı kravatını seçerken mırıldanıyordu; Bayan Dursley, çığlık atan Dudley'yi mama sandalyesine oturtmak için güreşirken mutlu bir şekilde dedikodu yapıyordu.

Hiçbiri, kahverengi bir baykuşun pencerenin önünden kanat çırparak geçtiğini fark etmedi.

Sekiz buçukta Bay Dursley evrak çantasını aldı, Bayan Dursley'nin yanağını ısırdı ve Dudley'e veda öpücüğü vermeye çalıştı, ancak ıskaladı.

Çünkü, Dudley öfke nöbeti geçiriyordu ve mısır gevreğini duvarlara fırlatıyordu. Bay Dursley evden çıkarken, "Küçük herif!" diye kıkırdadı. Arabasına bindi ve dört numaranın yolundan geri geri çıktı.

Garip bir şeyin ilk işaretini sokağın köşesinde fark etti: harita okuyan bir kedi. Bay Dursley, bir an ne gördüğünün farkına varamadı. Sonra, tekrar bakmak için başını çevirdi. Privet Drive'ın köşesinde tekir bir kedi duruyordu ama görünürde bir harita yoktu. Ne düşünüyor olabilirdi? Bu bir ışık oyunu olsa gerek. Bay Dursley, gözlerini kırpıştırıp dikiz aynasından kediye baktı; köşeyi dönüp yolda ilerlerken aynasında kediyi izledi. Şimdi "Privet Drive" yazan tabelayı okuyordu... Hayır, tabelaya bakıyordu; kediler, ne haritaları inceleyebilir ne de tabelaları okuyabilirlerdi. Bay Dursley kendini biraz silkti ve kediyi aklından çıkardı. Kasabaya doğru giderken o gün almayı umduğu büyük miktardaki matkaptan başka hiçbir şey düşünmüyordu.

Ama kente girerken kafasındaki matkapların yerini başka bir şey alıverdi. Her zamanki gibi sabah trafiğinin sıkışıklığında otururken etrafta tuhaf giyimli bir sürü insanın olduğunu fark etmeden edemedi: Pelerinli insanlar. Bay Dursley, gençlerin sırtında görülen o tuhaf elbiseleri giyenlerden hiç hoşlanmazdı. Bu da saçma sapan yeni modalardan biriydi herhalde. Direksiyona vurmaya başladı parmaklarıyla, gözleri bu manyakların az ötede oluşturduğu bir topluluğa takıldı. Heyecanlı heyecanlı bir şeyler fısıldaşıyorlardı. Bay Dursley, bazılarının hiç de genç olmadığını görünce küplere bindi; işte şu adam kendisinden çok daha yaşlıydı, üstelik zümrüt yeşili bir pelerin atmıştı omuzlarına. "Cesarete bak!" derken kafasına
dank etti Bay Dursley'nin, bu olsa olsa uyduruk bir gösteriydi. Bir şey için para topluyorlardı. Evet, mutlaka öyleydi. Trafik açıldı, Bay Dursley birkaç dakika sonra Grunnings otoparkındaydı, aklında matkaplar vardı sadece.