"Huwag niyo nga akong asarin sa kung sino-sino diyan!" Umirap ako sabay simangot dahil naiinis na sa mga pang-aasar ng mga kaklase.
"Lleah naman kasi! Anong problema kay Ian? Oks naman siya, ah!"
May biglang pumanting sa aking tainga. Dahan-dahan ko silang hinarap at binigyan ng napakatamis na ngiti. They weirded out to me because of that.
"Oks?" I chuckled sarcastically. I really don't get these people. "Maybe, right?" I tilted my head to the side as if I realized something before bringing back my smile again. "Siguro nga okay lang sainyo iyong taong walang pangarap at plano sa buhay? I mean, there's nothing wrong about that? But, seriously, hindi siya marunong magseryoso sa buhay? Ano nalang ako niyan sa future? Sugar mommy niya?" Inirapan ko silang lahat.
I really don't get people like them. Who settled for less.
"Judger naman, oy!" Sabi pa ng isang kaklase.
"Sorry po, but I am just stating the truth. I know that you noticed how immature pa 'yang Ian niyo."
It's not that I'm really too mature to say that, I mean, the way he behaved? Doesn't even in the exact age of him.
"Eh, ang taas naman kasi ng standard mo! Babaan mo kasi dahil ang mga hinahanap mo ay imposible sa totoong buhay!"
Para magpigil ng ngiti, inginuso ko nalang ang bibig. "Imposible dahil hindi marunong magpakaimposible." Dahil sa totoo, hindi iyon kailanman imposible, hindi lang talaga ginagawa nila. They want the other way around.
"Kaya hindi ka nagkakaboyfriend, Lleah!"
"Excuse me?" Napataas ang tinig ko kaya tinakpan ko ang bibig bago magsalita ulit sa kanila. "I have a boyfriend kaya! Kaya nga hindi ko maatim mga nirereto niyo!" I hissed.
"Weh? Baka imagination mo lang 'yan, huh!" They laughed like no tomorrow is coming.
Doon nalang ako hindi na pumatol. They won't believe anyway.
It's not even the one I see on TV.
People nowadays settled for less. And I don't understand them for that. Basta ako, masabihan man na ang taas-taas ng standard at imposible ang mga iyon, hindi ko pa rin bababaan ang aking standards. I smirked.
Is there's something wrong having a standard of treating you well and right? Is that even impossible? I bet not. In fact, simple lang nga ang standard na iyan, kung talagang matino kang tao. Kagaya ng boyfriend ko...
Si Nickie.
He is one of those rare man who knows how to treat his girl right and well. Kahit hindi mo na sabihin ang gusto mo at mga kailangan mo, alam na niya. Mas kilala niya pa ako sa kung gaano ko kilala sarili ko. He won't let me have doubts and worries. He won't let me down. He is an standard. Green flag pa sa green flag.
"Nick, may nirereto naman sila. Parang mga tanga..." I pouted when I got home. Malapit lang kasi ang bahay nila sa'min. Boto rin naman kasi mga magulang ko sa kaniya.
He smiled with his beautiful smile. Tumabi siya sa inuupuan ko at hinawakan ang baywang para pagilid na yumakap. Isinandal ko naman ang ulo sa kaniyang balikat. I closed my eyes because of his comfort I am feeling.
"Hindi pa sila naniniwala na meron akong boyfriend na kagaya mo." Tunog batang nagsusumbong sa magulang.
"Did they still matter? Nagmamatter ba kung anong iniisip nila?"
Doon ako naliwanagan at mas kumalma. I really like into his arms.
"No. Ever." I whispered.
"I love you, Lleah. That's matter."
