Pay Back (bongleni)

Chapter 7

Leni's Pov

Pagkaalis ni Bong, agad akong naghanap ng paraan para makaalis sa pesteng bahay na 'to!

Una kong sinubukan buksan ang pinto, pero naka-lock.

Napatingin ako sa bintana—maliit lang, pero tanaw ang labas. Wala akong makitang ibang bahay, puro puno ang nakapaligid. Para akong nasa gitna ng kawalan.

Kapag may mangyari lang sa kapatid ko, makakapatay talaga ako.

Pumunta ako sa CR sa loob ng kwarto at napansin ko ang shower at mga gamit pangligo. Mukhang plinano ni Bong ang lahat—kompleto pati mga ginagamit kong pang-araw-araw. Nakakapangilabot.

Walang bintana sa CR, kaya nawalan na ako ng pag-asa. 

Bumalik ako sa kwarto at umupo sa gilid ng kama, nag-iisip ng paraan para makatakas.

Napansin ko ang vase sa tabi—puno ng magagandang bulaklak. Kung ipukpok ko kaya ito sa ulo niya pagpasok niya? Siguro naman mahihimatay lang siya? Pero paano kung mapatay ko siya?

Diyos ko, Leni! Ano bang iniisip mo?

Nahihirapan na akong mag isip. Hindi ko kayang magpanggap na asawa ng baliw na 'yun, kahit pa peke lang. 

Wala na akong ibang pagpipilian kaya kinuha ko ang vase. Dali-dali kong itinapon ang tubig sa CR, habang iniwan ko ang mga bulaklak sa mesa. 

Hinawakan ko nang mahigpit ang vase, naghintay sa susunod na mangyayari. Sigurado akong si Bong ang papasok. At pagdating niya, hahampasin ko siya. Hindi ko na alintana kung ano ang maaaring mangyari—ang mahalaga, makatakas ako.

Tumitindi ang tibok ng puso ko habang pinipilit kong panatilihin ang focus ko. Sana mahimatay siya sa isang hampas. Sana matapos na ‘to.

Huminga ako ng malalim, ramdam ko ang kaba pero hindi ako pwedeng umurong. Kailangan kong kumilos bago pa ako tuluyang maipit sa bangungot na ‘to.

Ilang oras pa ay narinig ko ang yabag ni Bong papalapit lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Tumayo ako malapit sa pinto, hawak ang vase nang mahigpit, handang gawin ang kailangan.

Pagbukas ng pinto, hindi ko na nagdalawang-isip. Agad kong hinampas ang vase sa ulo niya. Tumama ito nang malakas, pero sa halip na mahimatay, napaatras lang siya, hawak ang parte ng ulo niya.

"Putang ina, Leni!" singhal niya, pero bago pa ako makatakbo nahawakan niya ang braso ko, sobrang higpit. Sinubukan kong magpumiglas, pero masyado siyang malakas.

Diniin niya ako sa dingding, iniipit ang mga kamay ko sa ibabaw ng ulo ko. Ang init ng hininga niya, halos magdikit ang mga mukha namin. Nakakatakot ang titig niya, puno ng galit at pananabik.

"Bakit, Gerona? Akala mo ba mapapatay mo ko, ha?!" bulong niya, pero may halong pangungutya ang boses niya.

"Pakawalan mo ko!" Sigaw ko, pero parang wala siyang naririnig.

"Akala mo makakatakas ka, Leonor?" Nilapit pa niya ang mukha niya sa'kin, halos maramdaman ko na ang bawat galaw ng dibdib niya. "Wala ka talagang kadala dala!" 

Nagpupumiglas ako, pero mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak. "Baliw ka!" I shouted again, struggle to breathe under his weight.

Bong's grip on my wrists tightened as he leaned in closer, his breath hot against my cheek. My heart pounded harder, fear and anger surging inside me.

“Baliw ako, Leni,” he whispered, his voice low and taunting. “At ikaw ang dahilan."

Before I could scream or protest, his lips crashed against mine—rough, forceful, and full of possessiveness. My body froze, caught between fighting back and the shock of what was happening.

I tried to turn my head, but his hold on me was too strong.

“Stop!" I yelled between breaths, struggling to push him away, but he wasn’t listening. Instead, he teased me further, pulling back only to smirk at my defiance. His eyes were full of something dark, something dangerous, as if he enjoyed seeing me trapped.

His lips hovered close again, daring me to react. I could feel the heat of his body pressing against mine, my back pinned against the cold wall.

I felt his hand starting to roam over my body, and a wave of panic rushed through me.

"You like it?" he sneered, his voice low and taunting.

Every part of me was screaming to fight back, but fear was creeping in. I couldn’t let him win. Not like this.

With all the strength I could gather, I kicked his leg hard. His grip loosened just enough for me to shove him away. 

"Nakakadiri ka!" I spat, my voice shaking with anger and disgust.

Without warning, he grabbed me and threw me onto the bed. His eyes were dark, full of dangerous intent. “Provoke me again, Leni,” he whispered, his voice heavy with challenge “Let’s see how far we’ll go."

He hovered over me, making me feel trapped. “Listen, Leni,” he said, his tone slightly less aggressive but still menacing. “Kung sinusunod ka na lang sa pinag kasunduan natin edi sana everything will be okay.”

I looked at him, breathing hard. "Hindi ko kayang maging asawa mo kahit peke pa yan!" I said, trying to stay strong.

Bong’s smirk remained. “You agreed to this deal. Sumunod ka na lang 30 days Leni make it. After that we won’t have any more problems.”

He stepped back slightly but kept his gaze fixed on me. “You have a choice,” he said, his voice cold. “Sumunod ka at gawin mo na ang napag kasunduan paramapakawalan na kita pati ang kapatid mo. Or keep resisting and face the consequences.”

I stared at him, feeling both anger and desperation. The thought of being trapped in this situation for another 30 days was unbearable, but I knew I had to play along to get out of it.

“Fine,” I said finally, my voice trembling but resolute. “I’ll do what you want. But know this, Bong—I’ll find a way out of this. I won’t let you control me forever.”

Bong’s smirk widened slightly, satisfied. “Good,” he said. “Just remember, kung hindi mo nanaman ako susundin baka hindi ko na makontrol ang sarili ko Leni"

With that, he turned and walked out of the room, leaving me alone and determined to find a way to escape this situation.