Hij sleurt me mee naar buiten. Ik ril, de koude wind giert langs mijn lichaam. Het begint al te schemeren. Dit meent hij niet, beweer ik tegen mezelf, en ik blijf hopen. Hij meent het wel.
Hij sleurt me aan mijn haren het diepe gat in. Ik verzwik mijn enkel, maar zeg niets. Ik ben te ver gegaan. Ik kijk om me heen, ik kom met mijn voorhoofd net boven het gras uit. 'Ik haat je!' schreeuwt mijn vader er nog achteraan. Als ik naar het keukenraam kijk zie ik mijn moeder bezorgd naar mij kijken. Ze huilt. Ik verlam wanneer hij mij met zijn voet achterover duwt, zodat ik nu in het gat lig. Ik realiseer me dat ik dood ga. Ik neem nog een flinke hap adem, en doe mijn ogen vast dicht. Dan schept hij het gat dicht. Tot ziens, wereld...
