....ΤΥΧΑΙΑ.....

...ΤΕΛΕΙΩΣΕ...

Κάποιος μου κανει πλάκα...δεν γινεται αυτο;...δεν με νοιαζει καθόλου για το κινητό αλλα μαζι του έχασα και τον αριθμο του Σακη...τι θα κανω τωρα;...πως θα τον βρω;...θα νομίζει οτι τον κορόιδεψα...έκατσα παλι στην θεση μου ψάχνοντας μια λύση αλλα δεν μου έρχεται τιποτα στο μυαλό...προσπαθω να φανώ ψύχραιμη και κατεβαίνω στην είσοδο...το πλοιο εφτασε στον προορισμό του και εγω κατεβαίνω απο το πλοιο...σταματάω ενα ταξί και του δίνω οδηγίες για το σπιτι μου...μετα απο ενα τέταρτο με αφηνει στην είσοδο του σπιτιού μου...πληρώνω και κατεβαίνω...χτυπάω το κουδούνι και η μαμα μου ανοιγει την πορτα...

Μ-"Κοριτσακι μου ποσο χαίρομαι που σε βλεπω"

Ε-"Και εγω μανούλα"

Αχ σαν την αγκαλια της μαμάς δεν υπαρχει τιποτα...τόση ασφάλεια και αγαπη...βεβαια δεν προλαβαινω να την χαρώ αφού η Δήμητρα μπαίνει στην μέση με δύναμη και με κλείνει στην αγκαλια της....

Δ-"Αδερφουλακιιιιι μου...ποσο μου ελειψες"

Δεν φτάνει που κοντεύω να σκάσω απο την αγκαλια της...πηδαει παμω μας και η Αννα και φωνάζουν σαν τρελές απο χαρα...

Ε-"Να σας θυμίσω οτι πρεπει αν ανάπνευσω"

Γελάμε όλες μαζι και πηγαίνουμε προς την τραπεζαρία...

Μ-"Σου έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητο αγαπη μου"

Παστιτσιοοοοοο....τέλεια μου εχει λείψει το φαγητο της μαμάς μου...καθόμαστε όλες μαζι στο τραπεζι και τρώμε...εμένα ομως το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού...συγκεκριμένα στην Νάξο..

Δ-"Ρεεε που ταξιδεύεις;"

Ε-"Τιποτα κατι σκεφτόμουν"

Συνεχίσαμε το φαγητο μας...και έπειτα φάγαμε σοκολατοπιτα...που έφτιαξε η μαμα μου...μολις τελειώσαμε η μαμα πήγε να ξαπλωσει και εμεις καθίσαμε στο σαλονι...

Δ-"Τωρα που εφυγε η μαμα ακουωω"

Ε-"Τι πραγμα;"

Α-"Ελα τωρα Έβιτα δίκιο εχει η Δήμητρα..εχεις γυρίσει πολυ περίεργη..τι συμβαίνει;"

Ε-"Θα σας πω αλλα μην ακούσω γελακια"

Δ,Α-"Οχι οχι"

Ε-"Στην Νάξο γνώρισα ενα αγορι..τον Σακη..ειναι φανταρος και κινηθήκαμε ολο το βραδυ αγκαλια"

Α-"Επιτελους"

Δ-"Φανταρος;..δηλαδή ειναι 18;"

Α-"Ε Οχι απλα καθυστέρησε να παει λιγο δουλειάς"

Δ-"Χαιρομαι για σενα αδερφούλα"

Οσο μιλάω για εκείνον το χαμόγελο ειναι ζωγραφισμένο στα χειλη μου...ομως επανέρχομαι στην πραγματικότητα και θυμάμαι ξανα οτι έχασα κάθε τροπο επικοινωνίας μαζι του...

Ε-"Ομως έχασα το κινητο μου και μαζι με αυτον και τον αριθμο του"

Α-"Οχι ρε γαμωτο και τωρα;"

Ε-"Τωρα τιποτα δεν υπαρχει λύση"

Δ-"Μην στεναχωριεσαι Αδερφακι..κατι θα κάνουμε"

Με αγκαλιάζουν ζεστά και προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα...είπαμε τα νεα μας και αργότερα πηγα στο κρεβατι μου...ξάπλωσα και τον σκεφτόμουν...τα ματια του,την φωνη του...μακαρι να μην σκεφτεται άσχημα πραγματα για μενα...κλείνω τα ματια μου και κοιμάμαι με την σκέψη του...γλυκά και ζεστά οπως χθες στην αγκαλια του...

Silia Stefanou....