𝐺𝑜̈𝑧𝑙𝑒𝑟𝑖𝑛 𝐵𝑖𝑙𝑒 𝐵𝑎𝑛𝑎 𝐴𝑖𝑡.

2

"Evet barışcım biliyorum biraz gerginsin ama artık taburcu oldun ve.. Hiç bir
akrabana da ulaşamadığımız için. Bu yetimhanede yatıcak bir yer ve güvenliğini sağlamalıyız. Sen güçlü bir çocuksun barış eminimki bunuda atlatıcaksın. "

Kafamı cama çevirmiş ve ormandaki ağaçları seyrederken ilerleyen arabayla beraber bana konuşan devlet görevlisini dinliyodum.

yetimhane.. Oraya yerleştirilecektim

Ne kader ama!

Ellerim tekrardan kolyeye gittiğinde gözlerimde aynı şekilde kolyeyi bulmuştu

Tabi bianda ellerimin tutulmasıyla tekrardan yanımdaki görevliye baktım

"Barış? Ellerin neden yara? Çoğu yaran iyileşmişti ellerindeki geçmedimi? "

Sitres ve korku ile bana bakarak sorduğu şey ile yine gözlerim ellerime kaymıştı çoğu parmağım yarabandı doluydu, böyle düşünmesi normaldi

"Hayır.. Sadece benim ellerim hep yaralıdır, hayvanları severim ve.. Onların yaralarına bakarım bazen canları acıdığı için çizdikleri oluyo yani.. Oyüzden işte."

Gözlerim tekrardan çalışanı bulduğunda gergin ifadesi geçmiş yerine küçük bir tebessüm gelmişti

"Anladım barışcığım bende- herneyse hayvanları sevmen ve onlarla ilgilenmen çok tatlı ama lütfen kendi canını yakıcak şeyler yapma"

Ufak bir tebessüm ile karşılık verdim yanımdaki görevliye

Sonunda büyük yetimhanenin kapısındaydık oldukça kasvetli bir görüntüsü vardı
Biraz gerilmiştim tabi

Yavaşca bahçeden içeri girerken orada toplanmış çocuklar ve bütün heybetiyle karşımda dikilen kadını izliyodum

Ellerim hala boynumdaki kolyeden çekemezken ilerliyodum arkamdaki görevliler bana son kez bakıp gittiğinde o kasvetli kadının karşısına dikilmiştim

"Sen barış alper olmalısın? "

Kadının sorusu ile gözlerim gözlerine kenetlenmişti

"Bu dostluğu ve gücü temsil eder. Bir çocuğa dostluk kadar aptalca ve güç kadar önemli bir şeyi nasıl birleştirip  verirlerki? Herneyse. Bundan sonra adın sadece barış alperi haketmiyosun ve kullanılmasına gerek yok. "

"Kurallara gelince 3 temel kuralımız var. 1-düzene uymak 2-saygı duymak 3-itaat etmek. Bunlara uyarsan sorun çıkmaz.
Valizini alın hadi. "

Elimden çekip alınan valizle gözlerim tekrardan o kadına yönelmişti

"Bakma öyle eşyaları paylaşırız. Ve.. "
Gözleri boynumdaki kolyeye gittiğinde istemsizce gerilmiştim

"Kişisel eşyalara izin verilmez. "

Dediği şey ile istemeden gerilemiştim bu annemden kalan soy şeydi

"Ama bu annemindi! "

İtirazım ile sadece gözlerini gözlerime dikmiş en derinlerine kadar korkuyu yaymak istermişcesine tekrardan konuştu

"Düzene uymak, saygı duymak, itaat etmek. İlk günden kurallarımı çiğniyeceksin?! "

Konuşurken bana doğru hafifçe eğilmiş ardından kendini dikleştirerek bir isim söylemişti benden büyük olduğu her halinden anlaşılan çocuk bianda kolyeme elini atmış ve çektiği gibi koparıp kaçmıştı

"Hakan."
𝑶𝒛𝒂𝒎𝒂𝒏𝒍𝒂𝒓 𝒕𝒆𝒌 𝒃𝒊𝒍𝒅𝒊𝒈̆𝒊𝒎 𝒃𝒖𝒚𝒅𝒖 𝒐𝒏𝒖𝒏 𝒉𝒂𝒌𝒌ı𝒏𝒅𝒂.
𝑰̇𝒔𝒎𝒊.

Gözlerim hafifçe dolarken kadının gür sesini tekrardan işittim

"Ağlamak kaybettiklerini geri getirmez.
Kerem. Ona odasını göster. Hadi."
Demesi ile bu sefer diğer yanında olan çocuk elimden tutup beni sürüklemeye başladı yavaşca ilerlerken gözlerimi hala arkadaki kadından ayıramıyodum

"Çocuklar hadi içeri geçin. "
Demesi ilede herkez içeriye doğru ilerlemeye başlamıştı ve ben anca tamamiyle içeri girdiğimizde gözümü ayırabilmiştim

Yukarı kata çıktığımızda eski ama oldukça büyük bir odaya girmiştik
Yatak haneydi

Yanımdaki çocuk eliyle bir yatağa gösterip

"Burası senin" dedi

Gözlerim ilk yatakta dolansada sonrasından tekrardan yanımda adının kerem olduğunu öğrendiğim çocuğa kaydı teni oldukça beyazdı

"Uzun zamandırmı buradasın? "

"Şey benim tenim biraz soluktur bayan margiret de hasta gibisin diyo hemm arkadaş olabilir miyiz? "
Dedi onun demesi ilede zaten tebessüm ederek onu onaylamış ve gözlerimi etrafta gezindirmeye devam etmiştim

ɪ̇şᴛᴇ ᴏᴢᴀᴍᴀɴ ʙᴀşʟᴀᴅı ʜᴇʀşᴇʏ ᴏʀᴀsı ʙɪʀ ʏᴇᴛɪᴍʜᴀɴᴇ ᴅᴇɢ̆ɪʟᴅɪ.
ᴏʀᴀsı ʙɪʀ ᴍᴇᴢᴀʀᴅı
ᴍᴇᴢᴀʀ ᴅᴇʀᴅɪᴋ ᴏʀᴀʏᴀ ɢᴇᴄᴇʟᴇʀɪ ʙᴀʏᴀɴ ᴍᴀʀɢɪʀᴇᴛ ʙɪʀ ʜɪᴋᴀʏᴇ ᴏʟᴜʀ ᴠᴇ sᴏɴʀᴀ ʏᴀᴛᴀʀᴅıᴋ ᴠᴇ ʙᴜɴʟᴀʀᴅᴀɴ ᴇɴ ᴄ̧ᴏᴋ ʙɪʟɪɴᴇɴ ʜɪᴋᴀʏᴇ ɪsᴇ ɢᴏ̈ᴢ ʏᴀşı ᴜsᴛᴀsıʏᴅı

ʜɪᴋᴀʏᴇʏᴇ ɢᴏ̈ʀᴇ ᴢᴀᴍᴀɴıɴᴅᴀ ʙɪʀ ᴜ̈ʟᴋᴇᴅᴇ ᴋɪᴍsᴇ ᴀɢ̆ʟᴀʏᴀᴍᴀᴢ ᴠᴇ ʙɪʀ ᴅᴜʏɢᴜ ᴋıʀıɴᴛısı ʜɪssᴇᴅᴇᴍᴇᴢ ᴍɪş ʏᴀɴʟıᴢᴄᴀ ʙɪʀ ᴀᴅᴀᴍ ᴠᴀʀᴍışᴋɪ ᴄᴀᴍ ɢɪʙɪ ʙᴇʀʀᴀᴋ ɢᴏ̈ᴢʟᴇʀɪ ᴠᴀʀᴍış
ᴠᴇ ʙɪʀᴛᴇᴋ ᴏ ɢᴜ̈ᴢᴇʟ ɢᴏ̈ᴢʟᴇʀɪɴᴅᴇɴ ᴜ̈ᴢᴜ̈ʟᴅᴜ̈ɢ̆ᴜ̈ ᴢᴀᴍᴀɴ ɢᴏ̈ᴢʏᴀşʟᴀʀı ᴅᴏ̈ᴋᴇʙɪʟɪʀ ᴍᴜᴛʟᴜʟᴜᴋ ᴋıʀıɴᴛıʟᴀʀı ʜɪssᴇᴅᴇʙɪʟɪʀ ᴍɪş ᴠᴇ ᴏʀᴀᴅᴀᴋɪ ɪɴsᴀɴʟᴀʀ ᴀɢ̆ʟᴀʏᴀʙɪʟᴍᴇᴋ ʏᴀᴅᴀ ʙɪʀ ᴅᴜʏɢᴜ ᴋıʀıɴᴛısı ʜɪssᴇᴅᴇʙɪʟᴍᴇᴋ ɪᴄ̧ɪɴ ᴏɴᴜɴ ʏᴀɴıɴᴀ ɢɪᴅᴇʀᴍɪş ᴠᴇ ᴏ ᴀᴅᴀᴍ ʏᴀɴı ᴋᴜʀᴛʟᴀʀıɴ ʙᴀşı ᴏ̈ʟᴜ̈ᴍᴜ̈ɴᴇ ʏᴀᴋıɴ ɪɴsᴀɴᴀʟʀıɴ ᴀʀᴛıᴋ ᴏ ɢɪᴅᴇʀsᴇ ᴅᴜʏɢᴜ ʜɪssᴇ ᴅᴇᴍᴇʏᴇᴄᴇɢ̆ɪɴɪ ᴀɴʟᴀᴍış ᴠᴇ ʙᴜɴᴀ ʙɪʀ ᴄ̧ᴏ̈ᴢᴜ̈ᴍ ʏᴏʟᴜ ʙᴜʟᴍᴀsı ɢᴇʀᴇᴋᴛɪɢ̆ɪɴɪ ғᴀʀᴋ ᴇᴛᴍɪş ᴠᴇ ᴇşʟᴇʀᴇ ʙᴜ ɢᴜ̈ᴄᴜ̈ ᴠᴇʀᴇʀᴇᴋ sᴏɴᴜɴᴜ ʜıᴢʟᴀɴᴅıʀıᴘ ᴏ̈ʟᴜ̈ᴍᴇ ᴍᴇʀʜᴀʙᴀ ᴅᴇᴍɪş ᴠᴇ ᴏ ɢᴜ̈ɴᴅᴇɴ sᴏɴʀᴀ ʙɪʀᴛᴇᴋ ʀᴜʜ ᴇşʟᴇʀɪ ʙɪʀʙɪʀʟᴇʀɪʏʟᴇ ᴀsıʟ ᴍᴜᴛʟᴜʟᴜɢ̆ᴜ ʜɪssᴇᴅᴇʙɪʟɪʀ ᴠᴇ ᴀsıʟ ᴜ̈ᴢᴜ̈ɴᴛᴜ̈ʏᴜ̈ ᴀɴʟᴀʏᴀʙɪʟɪʀʟᴇʀᴅɪ ʀᴜʜ ᴇşʟᴇʀɪ ʙɪʀʙɪʀʟᴇʀɪɴɪɴ ᴅᴜʏɢᴜʟᴀʀıɴı ᴀɴʟᴀʀʟᴀʀᴅı
ᴠᴇ ʙᴇɴ 'ʙᴀʀış ᴀʟᴘᴇʀ ʏıʟᴍᴀᴢ' ɢᴏ̈ᴢ ʏᴀşı ᴜsᴛᴀᴍı ᴍᴇᴢᴀʀᴅᴀ ʙᴜʟᴜᴄᴀɢ̆ıᴍı ʜɪᴄ̧ ᴛᴀʜᴍɪɴ ᴇᴛᴍᴇᴢᴅɪᴍ.