"ကို ကိုစိုင်းဇော် ..."
ဝရုန်းသုံးကားနဲ့ပြေးလာသော ရှိုင်းကြောင့် စိာင်းဇော်တစ်ယောက်လန့်သွားသည်။စာရေးနေရာမှထလိုက်ပြီး အကြောင်းရာကိုမေးမြန်းရပါတော့သည်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ ရှိုင်း"
"ဟို ဟို ဟိုလေ ..."
စကားတို့ပြောမထွက် ၊ မျက်ရည်တွေဝေ့ကာ နှုတ်ခမ်းသားတို့တုန်ရီနေသည်။ တစ်ဖက်လူ စိုင်းဇော်မှာလည်း စိတ်မရှည့်တော့ပေ ။
"ဘာလို့တဟိုဟိုဖြစ်နေတာလဲ မြန်မြန်ပြောလေ"
"ကို ကိုသိန်းမြတ်လေ "
"ဘာဖြစ်အကိုသိန်းမြတ်က"
"မနေ့ညက ဆိုင်ကယ်နဲ့ချိတ်မိပြီးဆေးရုံရောက်နေတယ်တဲ့ အဟင့်....လုပ်ပါဦးကိုစိုင်းဇော်ရယ်ကျနော် အကို့ကိုသွားတွေ့ချင်လိုက်တာ "
"အာ...ဘယ်လိုဖြစ်ရတာတုန်းဟ မင်းဘယ်သူပြောလိုက်တာလဲ "
"ကိုကျော်ဟိန်းပြောလိုက်တာရယ် "
"ဘာ အဲ့ဒါဆိုဖြစ်နိုင်တယ် မင်းနေဦးငါသေချာသွားမေးလိုက်ဦးမယ်"
ထိုအခါမှ ကိုစိုင်းဇော်လည်း ပျာပျာသလဲ အပေါ်ထပ်သို့ပြေးတက်သွားကာ ကိုကျော်ဟိန်းကိုရှာပုံတော်ဖွင့်ရပေတော့သည်။
အခန်းရှေ့ ကျန်နေရစ်သူမှာတော့ မျက်ရည်ပိုးပေါက်နှင့်သာ အရုပ်ကြိုးပျက်ထိုင်ချလိုကက်မိသည်။
" သူငယ်ချင်း ....လာပါဟာ မငိုပါနဲ့ သူသက်သာမှာပါ နော် .."
"အေးဟုတ်တယ်ကွ ငါ့တို့ကကောင်းတဲ့ဘက်ကနေတွေးပေးရမှာလေကွာ လာပါကွာ အခနထဲဝင်ရအောင် ကိုစိုင်းလဘ်းသွားမေးနေပြီဘဲ "
သူငယ်ချင်းများ၏ အားပေးစကားသံကိုနားထောင်ရင်း ခေါင်းလေးငြိမ့်ကာထရပ်လိာက်သည်။ပြခုံးလေတသိမ့်သိမ့်တုန်လို့ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာသည့်နောက်တော့ ကိုစိုင်းဇော်ပြန်ရောက်ချလာသည်။ချက်ချင်းဆိုသလို လက်မောင်းတစ်ဖက်ပြေးဆွဲလို့ မေးလိုက်သည်။
"ကိုစိုင်းဇော် ...ဘာတဲ့လဲဟင် ဟုတ်တယ်မလား တကယ်ကြီးလားဟင် "
YOU ARE READING
လွမ်းဖို့ရယ် အကြောင်းဖန်
Fanficဆေးမသုပ်ထားတဲ့တံခါးဘောင်ကိုမှိရင်း မီးဝါတွေနဲ့အတူဖျက်သန်းသွားလာနေတဲ့ ဒီလမ်းမကိုငေးကြည်ြနေမိတယ် ကြိုက်တာမဟုတ်ပါဘူး ချစ်တာ အညာပြန်ရင်လိုက်ခဲ့နော် စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့ကွာ ရင်ခွင်ကြီးလှုပ်ခါသွားလို့ပါ မဟုတ်ရပါဘူး ဓာတ်ပြားဟောင်းတစ်ပုဒ်က...
