Χωρίς Οίκτο 2 Κεφάλαιο ΝΕΜΕΣΙΣ

Πρόλογος

 Μεγάλωσα κοιτάζοντας το γαλάζιο του ουρανού, έψαχνα μανιωδώς να δω μέσα του κάτι από εσένα!

Ζούσα πιστεύοντας πως με κοιτάζεις και κάθε βράδυ γινόσουν το σκέπασμα της ψυχής μου.

Πέρασα όλα τα παιδικά μου χρόνια χωρίς απαντήσεις στα χιλιάδες ερωτηματικά μου, χωρίς να κατανοώ τι ήταν αυτό που σου στέρησε την ζωή και σε έκανε να μην είσαι δίπλα μου.

 Η αγάπη που απλόχερα μου χάριζαν, ο πατέρας μου και η γιαγιά Αντιγόνη, βάλσαμο στην παιδική ψυχή μου που δεν μπορούσε να καταλάβει το μεγαλείο της δικής σου.

 Ποτέ δεν σε κατηγόρησα για την απουσία σου από την ζωή μου, μόνο που κάθε βράδυ όρθωνα το βλέμμα μου ψηλά, εκεί που τα βιβλία μου είχαν πει πως ταξιδεύουν οι ψυχές, και σε αναζητούσα, αναζητούσα το γιατί!

 Όμορφες εικόνες γέμιζαν το παιδικό μου μυαλό και γαλήνευαν την ταραγμένη μου ψυχή, είχα τον πατέρα μου και την γιαγιά μου, βράχοι δίπλα μου, έτοιμοι να δώσουν τις δικές τους μάχες για να βγω εγώ αλώβητη από την δική σου απώλεια.

 Τα βράδια, όταν τα άστρα ζωγράφιζαν τον πιο ευφάνταστο πίνακα, ήξερα πως κάπου εκεί είσαι και εσύ, να βάζεις την δική σου πινελιά για τα μάτια μου και μόνο.

 Ήξερα πριν μάθω πως έφυγες αποδίδοντας δικαιοσύνη, σ' έναν κόσμο γεμάτο βρωμιά και αδικία ήρθες για να φύγεις, ήρθες και χωρίς οίκτο απέδωσες τη δικαιοσύνη με τον τρόπο που εσύ πίστευες σωστό.

Το ένιωθα και ας μην μου το είχε πει κανείς, έφυγες όπως ακριβώς έζησες, πιστεύοντας πως μέσα σου κουβαλούσες το κακό.

 Ποια ήσουν; Τώρα πια μεγάλωσα και ήρθε η στιγμή να μάθω, ήρθε πια η στιγμή να γραφτεί το επόμενο κεφάλαιο, το κεφάλαιο ''ΝΕΜΕΣΙΣ''...