Χωρίς Οίκτο 2 Κεφάλαιο ΝΕΜΕΣΙΣ

Κεφάλαιο 1

Κάπου στο νησί

 Τα καλοκαίρια πίστευες πως το νησί θα βουλιάξει από τον μεγάλο όγκο τουριστών που κατέφθαναν. Δεν ήταν ότι πιο αγαπημένο μου, πάντα προτιμούσα εκείνες τις υπέροχες απογευματινές βόλτες, την ώρα που ο ήλιος έκανε την βουτιά του αναποφάσιστος στα καταγάλανα νερά, εκείνη την εποχή που μια μικρή μπόρα σκορπούσε άπληστα το άρωμά της παντού, παρέα πάντα με το βιολετί μου ποδήλατο.

 Το καλάθι μου πάντα γέμιζε, έφευγα από το σπίτι με ''άδειες τσέπες'' που λένε, και γύριζα με του κόσμου τα καλά να ξεχειλίζουν, ήμουν, όπως έλεγαν, το αγαπημένο παιδί του νησιού.

Καθόμουν με τις ώρες και άκουγα ιστορίες για τον τόπο μου, μου άρεσε αυτή η απογευματινή μου ρουτίνα, άκουγα πως ήταν ετούτα τα μέρη πριν γεννηθώ. Σα να άκουγα για άλλο τόπο, δεν το χωρούσε το μυαλό μου, μέσα σε λίγα χρόνια όλα είχαν αλλάξει, για κάποιους η αλλαγή ήταν για καλό, είχαν κτήματα και περιουσίες σε παραθαλάσσια μέρη, τι πιο καλύτερο από τον τουρισμό; Κατάφεραν να αξιοποιήσουν και το παραμικρό εκατοστό, σε αντίθεση με ανθρώπους που δεν είχαν στην κατοχή τους τίποτα που να φανεί άξιο προς εκμετάλλευση και θεώρησαν τον τουρισμό απλά έναν τρόπο βεβήλωσης του τόπου τους.

Όλοι όμως κρατούσαν παλιές εικόνες, τις είχαν φυλάξει και τις είχαν κάνει νοσταλγικές αναμνήσεις μιας εποχής που πάντα θα άφηνε το άρωμα του γνήσιου, του αληθινού, κάτι που δεν θα το έβρισκαν ίσως ποτέ ξανά.

 Χέρια ροζιασμένα από το πέρασμα του χρόνου, άλλα σκασμένα από τα χώματα στα χωράφια, πρόσωπα όμως πάντα χαμογελαστά και καρδιές ορθάνοιχτες, αυτός ήταν ο τόπος μου, αυτοί ήταν οι άνθρωποί του. 

 Ο πολιτισμός τελικά δεν μετριέται με τον αριθμό των τουριστών, οι άνθρωποι που τον θρέφουν, οι άνθρωποι που τον ποτίζουν και του κρατάνε τις ρίζες αυτού του τόπου είναι ο πολιτισμός, αυτός τουλάχιστον είναι μου εκπέμπει αξιοπρέπεια.

Στον βωμό του χρήματος χάθηκαν αξίες, χάθηκε και η επαφή με τους ανθρώπους, αυτή η καθημερινή, γλυκιά καλημέρα που οι άνθρωποι ανταλλάσσουν ακόμα και αν δεν γνωρίζονται.

Στο δικό μου τόπο όμως δεν είχαν ολότελα χαθεί όλα, υπήρχε ακόμα αυτή η γεύση από παλιά εποχή.

 Όλους τους γνώριζαν και όλοι με γνώριζαν, είχα την τύχη να είμαι πάντα το παιδί που όλοι είχαν κρατήσει στην αγκαλιά τους, ήμουν η κόρη του γιατρού, ήμουν η κόρη της Άννας, ότι και αν σήμαινε αυτό, είχα αντιληφθεί από πολύ νωρίς πως έπαιζε μεγάλο ρόλο.