You are a stranger now

Ik kijk in de spiegel, maar ik zie mezelf niet. Ik zie een schim, met wallen, vettig haar en een vijf jaar oude Snoopy-pyjama. Ik heb zo geen zin in vandaag. Wiskunde toets. Ugh. Op mijn vorige toets was ik gebuisd en nu heb ik niet gestudeerd, dus ik mijn gemiddelde zal weer een paar procent dalen... Om eerlijk te zijn heb ik gewoon geen zin in school. Zou ik skippen? En een dagje naar zee gaan? Van het idee alleen al begin ik te glimlachen. 

Als ik uit de badkamer loop, valt mijn blik op de halfopen slaapkamerdeur van mijn vader. Zou ik eens kijken? Hij zal er nooit van weten, want hij is al een uur op zijn werk. 

In de kamer is alles opgeruimd. De kamer is zo schoon dat stof gewoon bang is om hier binnen te komen. Maar er is één ding dat niet klopt in het scenario. Een boek? Op het deftig opgemaakte bed. Nieuwsgierig. Van zodra ik het boek opendoe, heb ik door dat het een fotoboek is. Maar als ik zie van wie de foto's zijn, had ik gewild dat ik het boek nooit had aangeraakt.

Ik kijk uit het raam naar buiten. Moe. Boos. Verward. Verdrietig. Ik voel een mix van gevoelens die ik niet kan uitleggen. Slechte gevoelens. Niet zo slecht dat je denkt 'ik wil dood' maar het enige dat ik denk is: 'ik heb rust nodig.' Dus nu ben ik aan het spijbelen van school en zit op de trein naar de zee. Ik heb op mijn telefoon bijna alle apps geblokkeerd voor vandaag, alleen Spotify niet. Anders zou ik geen muziek kunnen luisteren. En een dag zonder muziek is geen dag. Het is een iets dat incompleet is.

"Het volgende station is Gent Sint-Pieters"

Ik zucht, ik moet er nog lang niet af. Als ik naar buiten kijk, zie ik blonde haren die me aan iemand doen denken. Maar voor ik beter kan kijken, is het weg. Zet het uit je hoofd, zeg ik tegen mezelf. Ze kan het niet geweest zijn. Ze is in de U.K., niet in Gent. Toch raar, een bepaald haarkleur zien en dan meteen overlopen van spijt en herinneringen.

Als de trein weer verder rijdt sluit ik mijn ogen. Als ik ze terug open doe zit een meisje rechtover me. Mijn buurmeisje van vroeger. Ik had het dus toch juist gezien. Ze heeft door dat ik naar haar kijk en ze knikt naar me. Ze herkent me niet. Wat had ik dan gedacht? Dat ze me na drie jaar nog zou herkennen? Ze vergeet dingen die je letterlijk twee minuten eerder tegen haar hebt gezegd. En door die ontmoeting van onze ogen wordt ik meteen meegesleurd in een achtbaan van herinneringen.

1 september 2010, de eerste schooldag in de kleuterklas. Ik zit op de grond steentjes te tellen. Er komt iemand naast me zitten en begint mee te tellen. Ik kijk op. Na 1 keer te kijken in haar groen blauwe ogen weet ik het al, we worden vriendinnen.

5 februari 2013, haar 5de verjaardag. Een feestje met heel de klas. Met enorm veel cadeautjes en taart. Een clown voor entertainment. Slingers en ballonnen verspreid over de woonkamer. En uren nadat iedereen weg was, zaten we Sneeuwwitje te kijken en popcorn te eten, want ik was is een minuut thuis als het nodig was.

29 juni 2014, laatste dag op de kleuterschool. We staan lachend naast onze juf. Onze ouders staan op een paar meter van ons, tekens te doen dat we moeten lachen. We kregen er zo hard de slappe lach van, dat de foto was mislukt. Maar het was een fantastische dag, want de dag daarna was mijn verjaardag en was het feest.

1 april 2016, grapjesdag. We hadden van alles voorbereid, in de voormiddag bij haar en in de namiddag bij mij. De reacties van onze ouders, broers en zussen waren ge-wel-dig! Ze moest zo hard lachen dat we dachten dat ze erin zou blijven. En door dat moesten we nog harder lachen. En toen kwam mijn oudste zus naar beneden met paars haar. Ze schreeuwde: "WAT IS ER MET MIJN SHAMPOO GEBEURD?" En toen liepen we naar buiten omdat we nóg harder moesten lachen. Een kwartier later waren we allebei gestopt, maar toen keken we in elkaars ogen en begon het weer opnieuw.

31 december 2017, het sneeuwballen gevecht. De haag tussen onze tuinen waren net weg omdat er de week erna nieuwe kwamen. Wij zagen uit het raam dat ze een sneeuwballengevecht hielden. Wij vijf kwamen erbij en deden mee. Een paar uur later zat de sneeuw letterlijk in mijn onderbroek en waren mijn lippen paars van de kou. Maar het gevoel van blijheid en geluk hield me warm vanbinnen.