Cold Love

Hoofdstuk 2: Afstand en nieuwsgierigheid

**Isabelle**

Isabelle wist niet waarom ze die jongen, Noah, had aangesproken. Het was normaal voor haar om mensen op afstand te houden, en meestal lukte dat moeiteloos. Maar er was iets aan hem, iets in de manier waarop hij haar had benaderd, die haar op haar hoede hield. Niet op een bedreigende manier zoals bij haar ex, maar meer... nieuwsgierig.

Terwijl ze verder schaatste, probeerde ze haar gedachten weer op haar routine te richten. Ze moest zich concentreren op de bewegingen, de sprongen en de pirouettes die haar tijdens de volgende competitie weer op de eerste plaats moesten zetten. Maar haar gedachten dwaalden steeds terug naar die groene ogen en zijn zachte stem. Een vreemde kriebel verspreidde zich door haar buik, iets wat ze al heel lang niet meer had gevoeld.

Ze stopte abrupt, het ijs schurend onder haar schaatsen. Dit was niets. Hij was maar een van die hockeyjongens. Waarschijnlijk even oppervlakkig en egoïstisch als de rest van hen. Ze schudde haar hoofd, alsof ze zijn beeld letterlijk uit haar gedachten wilde wissen, en ging verder met haar training. Dit was haar wereld, en ze had geen ruimte voor afleidingen.

Maar zelfs toen ze haar pirouette perfect uitvoerde, voelde het alsof iets haar van binnenuit trachtte te breken.

---

**Noah**

Noah's hart klopte iets sneller dan normaal toen hij van het ijs stapte. Hij wist niet goed waarom. Het gesprek met Isabelle was niet bijzonder geweest, maar toch... het bleef in zijn hoofd hangen. Haar afstandelijkheid, die muur om haar heen – hij herkende het te goed. Hij wist hoe het voelde om niemand echt binnen te laten.

"Yo, Noah! Waar was je net met je hoofd, man?" Max, een van zijn teamgenoten, sloeg hem speels tegen zijn schouder. "Je leek helemaal in de wolken."

Noah grijnsde, zoals hij altijd deed, en haalde zijn schouders op. "Niets. Gewoon aan het focussen."

"Ja, ja, focussen op dat schaatsmeisje, bedoel je!" Max knipoogde en lachte luid, waarbij enkele andere teamgenoten zich bij het geplaag aansloten. Noah voelde een steek van ongemak. Hij wilde niet dat ze het verkeerd begrepen, maar hij wilde ook niet zwak overkomen. Niet voor zijn vrienden, en zeker niet voor zichzelf.

"Ze schaatst wel goed, dat moet ik toegeven," zei hij nonchalant. "Maar maak je geen zorgen, ik blijf wel gefocust op de wedstrijd."

Toch, terwijl hij de kleedkamer binnenliep, bleef Isabelle's gezicht in zijn gedachten hangen. De manier waarop ze hem had aangekeken – het was geen typische blik van afwijzing. Nee, het was meer alsof ze hem doorzag, alsof ze zijn façade meteen had doorbroken. En dat maakte hem ongemakkelijk. Niemand mocht door zijn masker heen kijken.

---

**Isabelle**

Toen Isabelle die avond thuiskwam, werd ze meteen geconfronteerd met de harde realiteit van haar leven. De voordeur kraakte toen ze opende, en binnen klonk het luide, boze stemgeluid van haar vader door de woonkamer. Ze trok haar jas langzaam uit en probeerde zichzelf klein te maken terwijl ze de gang doorliep. Als ze geluk had, zag hij haar niet.

Maar vandaag was haar pechdag.

"Isabelle! Kom hier!" De stem van haar vader was scherp, doordringend, en ze wist dat er geen ontkomen aan was. Met een zucht liep ze de woonkamer binnen, waar hij met een glas whisky in zijn hand op de bank zat. Zijn ogen waren al half versluierd door de drank, en zijn gezicht stond gespannen.

"Hoe ging de training?" vroeg hij zonder interesse, maar meer als een manier om zijn frustratie op iemand af te reageren.

"Goed," antwoordde Isabelle zacht, niet van plan om meer woorden te verspillen dan nodig was.

"Goed is niet goed genoeg," mompelde hij. "Je moet perfect zijn. Perfectie is het enige wat telt, meisje. Vergeet dat nooit."

Ze knikte zwijgend. De woorden deden geen pijn meer, ze waren al routine geworden. Maar toch, diep van binnen, knaagden ze nog steeds aan haar. De druk om altijd te presteren, om nooit fouten te maken, voelde als een gewicht dat haar elke dag verder naar beneden trok.

Ze liep naar haar kamer, deed de deur zachtjes achter zich dicht en liet zich op bed vallen. De eenzaamheid was zwaar, maar het was een vertrouwde metgezel. En terwijl ze daar lag, dacht ze opnieuw aan Noah. Ze probeerde het weg te duwen, maar iets aan hem bleef in haar hoofd rondspoken. Waarom voelde het alsof hij iets in haar losmaakte, iets wat ze zo lang had onderdrukt?

---

**Noah**

Die avond zat Noah met zijn team aan de bar, zijn glas bier halfvol voor hem. De stemmen van zijn teamgenoten vulden de ruimte, lachend, roepend, elkaar plaagend zoals altijd. Maar hij zat er stilletjes bij, zijn gedachten ver weg.

"Hey, gast, je bent echt niet jezelf vanavond," zei Max, die naast hem zat en hem een schouderstoot gaf. "Wat is er? Nog steeds dat schaatsmeisje in je hoofd?"

Noah grijnsde geforceerd en schudde zijn hoofd. "Nee man, ik ben gewoon moe van de training."

Maar hij wist dat het een leugen was. Isabelle had iets in hem aangeraakt, iets wat hij niet begreep. En dat maakte hem bang. Hij was niet goed in dit soort dingen, in emoties en gevoelens. Hij was altijd degene die relaties simpel hield – nooit te diep, nooit te serieus. Het was makkelijker om afstand te houden dan om zichzelf open te stellen. Liv had hem dat wel geleerd. Zijn ex had hem jarenlang gemanipuleerd en gecontroleerd, totdat hij eindelijk de kracht had gevonden om zich los te maken. En nu wilde ze terug. Maar hij kon dat niet opnieuw meemaken.

Isabelle was anders, en dat maakte het alleen maar ingewikkelder.

---