Cold Love

Hoofdstuk 3: Schaduwen uit het verleden

**Isabelle**

De dagen na hun ontmoeting waren een waas van routines. Isabelle trainde hard, zoals altijd, maar ze voelde de druk toenemen. Haar vader had nauwelijks gesproken, en wanneer hij dat deed, waren zijn woorden scherp, beladen met teleurstelling. Maar ondanks de stress die op haar lag, was er iets anders dat door haar gedachten sloop. Noah.

Elke keer als ze op het ijs stond, dwaalden haar gedachten naar hem af. De manier waarop hij haar had aangekeken, zijn rustige, nieuwsgierige blik die haar bijna had laten twijfelen aan haar gewoonte om iedereen op afstand te houden. Ze had die blik al eerder gezien – niet bij Noah, maar bij David, haar ex. Dat maakte haar nerveus. Ze had te veel meegemaakt om weer iemand in haar leven te laten. Ze zou niet opnieuw gekwetst worden.

Op een middag, toen ze haar schaatsen aan het losmaken was na een zware trainingssessie, hoorde ze een bekende stem achter haar. Ze verstijfde.

"Lang niet gezien, Isabelle."

Ze draaide zich langzaam om, haar hart in haar keel. David stond daar, leunend tegen de muur van de kleedkamer. Zijn ogen glinsterden op een manier die haar altijd ongemakkelijk had gemaakt. Hij zag er hetzelfde uit als altijd – lang, gespierd, met die zelfverzekerde houding die ooit aantrekkelijk was geweest, maar nu alleen maar bedreigend aanvoelde.

"Wat doe je hier?" vroeg ze scherp, terwijl ze haar veters losmaakte en haar adem probeerde te reguleren.

David grijnsde en haalde zijn schouders op. "Ik was toevallig in de buurt en dacht dat ik even langs zou komen. Je weet hoe het is. Je vergeet iemand niet zomaar."

Haar maag draaide om. Ze stond op, klaar om te vertrekken, maar David stapte dichterbij en blokkeerde de deur. "Isabelle, je hoeft niet zo afstandelijk te doen. Ik weet dat je me mist."

"Ik mis je niet," zei ze, terwijl ze recht in zijn ogen keek. "En ik wil dat je weggaat."

Zijn gezicht verstrakte even, maar al snel kwam zijn zelfverzekerde glimlach weer terug. "Je weet dat het tussen ons nog niet voorbij is."

Ze slikte, het gevoel van controle dat ze de afgelopen maanden had opgebouwd, voelde ineens fragiel. "Het is wel voorbij, David. Nu ga weg."

David lachte zacht en stapte achteruit. "Goed dan, als je er zo zeker van bent... Maar we zien elkaar snel weer." Hij draaide zich om en verdween uit de kleedkamer, haar met een beklemmend gevoel achterlatend.

Isabelle bleef nog even staan, haar handen trillend, voordat ze zich haastig omkleedde en de hal verliet. Ze voelde zich wankel, alsof de grond onder haar voeten langzaam wegzakte.

---

**Noah**

De avondzon viel zacht over het bos terwijl Noah zijn hardloopronde voltooide. Hij genoot van deze momenten van stilte, weg van zijn teamgenoten, van de drukte, en vooral van de constante zorgen die hij met zich meedroeg. Het was hier dat hij zijn gedachten even kon ordenen. En de laatste tijd waren die gedachten bijna uitsluitend bij Isabelle.

Ze had iets in hem wakker gemaakt wat hij lang had proberen te onderdrukken – het verlangen om iemand echt te leren kennen, zonder de façades en het oppervlakkige gedoe. Maar hij wist dat hij voorzichtig moest zijn. Hij was bang om weer vast te komen zitten, zoals met Liv. Ze had een manier gehad om hem te manipuleren, om hem schuldig te laten voelen voor alles wat er tussen hen was misgegaan. Zelfs nu probeerde ze hem weer terug te trekken in haar wereld.

Toen hij thuiskwam, zag hij dat er een bericht op zijn telefoon stond. Een naam die hij liever niet zag, flikkerde op het scherm: **Liv**.

Met een diepe zucht opende hij het bericht:

*"Noah, kunnen we alsjeblieft praten? Ik mis je. Ik weet dat we fouten hebben gemaakt, maar ik kan niet zonder je. Bel me terug."*

Noah wreef met zijn hand over zijn gezicht en gooide zijn telefoon op de bank. Waarom kon ze niet gewoon verdergaan? Hij wist dat hij haar geen hoop had gegeven, maar toch bleef ze terugkomen, zoals een schaduw die hij niet kon afschudden. En elke keer als ze contact zocht, was er dat kleine stukje twijfel in hem. Wat als hij haar verkeerd had begrepen? Wat als hij echt de oorzaak was van hun problemen?

Maar dan dacht hij aan Isabelle. Ze was anders dan Liv, dat voelde hij meteen. Haar afstandelijkheid, haar kracht, zelfs haar kwetsbaarheid – het maakte haar... echt. Noah schudde zijn hoofd. Hij moest oppassen. Hij kende haar nauwelijks, en toch was ze al zoveel in zijn gedachten.

---

**Isabelle**

De dagen na haar ontmoeting met David waren zwaar. Ze voelde zich constant op haar hoede, alsof hij overal op de loer lag. Ze had haar vader niets verteld; hij zou het toch niet begrijpen, of erger nog, haar de schuld geven. Voor hem was falen nooit een optie, zelfs niet als het ging om relaties. Isabelle voelde zich opgesloten in een web van verwachtingen, van onzekerheid, en nu ook weer van angst.

Op een avond besloot ze wat later te gaan trainen, in de hoop dat het ijs wat rustiger zou zijn. Toen ze de ijshal binnenliep, was het bijna leeg. Ze liet de stilte van de ruimte over zich heen komen, een zeldzaam moment van vrede. Maar toen ze haar schaatsen had aangedaan en op het ijs stapte, hoorde ze voetstappen achter zich.

"Noah?"

Zijn verschijning verraste haar, maar ergens voelde het geruststellend dat hij daar was. Hij stond bij de boarding, nonchalant leunend, maar zijn ogen waren serieus, alsof hij iets op zijn hart had.

"Ik dacht dat je misschien wel hier zou zijn," zei hij met een halve glimlach. "Je lijkt de laatste tijd veel te trainen."

Isabelle haalde haar schouders op, maar bleef hem aankijken. "Het is een goede manier om dingen te vergeten."

Noah knikte, alsof hij precies begreep wat ze bedoelde. "Ik heb hetzelfde met hockey. Het helpt om... ergens anders te zijn."

Ze knikten naar elkaar, een stille overeenkomst die hen nog dichter bij elkaar bracht. Isabelle voelde zich voor het eerst sinds lange tijd iets minder alleen. Ze wist dat Noah zijn eigen demonen had, maar hij leek haar niet te beoordelen. En voor nu was dat genoeg.

---