8:00pm
ကလောင် ကလောင်
" ဆိုင်သိမ်းပါပြီး ရှင့်.."
စတိုးဆိုင်၌ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အနောက်လှည့်မကြည့်ပဲ တစ်ဖက်လူကို ပြောလိုက်၏။
" ကော်ဖီလေး အပြင် ချောကလပ်လေး ရနိုင်မလား.."
တစ်ဖက်လူ၏ အသံကြားတာနဲ့ စတိုးဆိုင်က ကောင်မလေးဟာ လုပ်လက်စကို ရပ်တန့်သွားကာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွား၏။
ဒေါက် ဒေါက်
" တို့ ပြောတာ ကြားပါရဲ့နော်.....မောင်~.."
ထိုင်နေတဲ့ စားပွဲခုံပေါ်ကို လက်နဲ့ခေါက်လိုက်ကာ ဆွဲဆောင်မူရှိသည့် အသံနဲ့ ထပ်ပြော၏။ အဲတော့မှာ အလုပ် လုပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးဟာ ကော်ဖီ ဖျော်ဖို့ စပြင်တော့သည်။
~~~
" နောက် နောက်ဘာလိုချင်းသေးလည်း.."
ကောင်မလေးဟာ စကားကိုထစ်ငေါ့စွာ ပြော၏။ သူမကြည့်ရတာ အရမ်းကြောက်နေပုံပင်။
" ချောကလပ်.."
စားပွဲပေါ်က ချောကလပ်ကို နည်းနည်းလေးပင်မကြည့်ပဲ ကောင်မလေးကိုပြောသည်။
" ဟို....ကျွန် ကျွန်မယူလာပေးပြီပြီးလေ.."
ထို့မိန်းမဟာ မူ၏ မျက်လုံးကိုပဲ စိုက်ကြည့်ကာ နည်းနည်းလေးပင် နေရာမရွေ့ပေ။
" မူခမောင်.."
မူ၏ကိုယ်လုံးဟာ တုန်တက်ရုံပါမကာ မျက်ဝန်းထဲ၌ မျက်ရည်များစွေ့စိုလာ၏။
" အို...တို့နာမည်လေးပဲ ခေါ်ရသေးတာပါ ဘာလို့ငိုနေရတာလည်း.."
ဘောင်းဘီစကို ဆွဲကိုင်ညစ်ကာ မျက်ရည်တွေနဲ့ ထို့မိန်းမအာ မူစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီနောက် ပါးစမ်းဟကာ စကားစဖို့ပြင်လိုက်၏။
" မနေ့က တို့မှားသွားတာသိပါတယ်။ ကိုကလည်း အခုမှာနိုင်ငံခြားက ပြန်လာတာဆိုတော့ တို့အိမ်ကို မင်းလာမှာမသိလိုက်ဘူး ဒါကြောင့် စိတ်မဆိုးပါနဲ့မောင်.."
ဒီမိန်းမဟာ မူမခံနိုင်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်ကာ သူရဲ့ ရင်းနှီးနေပြီးသား ဖြစ်တဲ့ မူ၏ ပေါင်ကြားထဲက နဂါးကို ပွတ်နေ၏။ မူ ပါးစမ်းကိုလက်ဖြင့်အုပ်ကာ၊ ထို့မိန်းမကို ကြည့်နေမိသည်။ မျက်ဝန်းထဲမှလည်း မျက်ရည်တွေ အပြည့်နဲ့ပင်။
