Bound by Shadows: A Dangerous Vow

Prologue

Sera

SERA had lost track of time, feeling cold and trapped in the dark basement of the mansion. Ang kanyang kamay ay nakakadena, namamanhind sa ilang araw na pagkakagapos. Nanginginig siya at ang tanging nagbibigay sa kanya ng kakaunting pananggala sa lamig ay ang kanyang bestida na sira na at puno ng mantsa ng dugo.

Bawat himaymay ng kanyang katawan ay sumisigid ang kirot. Puno ng sugat ang kanyang likod, braso, at mga hita. Tuwing magbubukas ang pintuan ng kinaroroonan niya ay nagigising siya sa malamig na tubig na isinasaboy sa kanya at kasunod niyon ay ang paulit-ulit na hagupit ng kanyang ama sa kanyang pagal na katawan.

Exhaustion threatened to take over, and she longed for an end to her pain. Ilang ulit siyang nagmakaawa, humihingi ng kaunting habag ngunit isang nakakalokong tawa lamang ang sinasagot sa kanya ng ama at ang mas marami at malalakas pang hagupit kaya naman natutunan niyang itikom ang bibig sa mga sumunod na sandali upang hindi na madagdagan ang rason ng kanyang daddy para mas lalo pa siyang saktan.

Tumunog ang pintuan kasunod ng pagpasok ng kaunting liwanag na sandaling sumilaw sa kanya. Agad siyang nakadama ng takot at panginginig habang inihahanda ang sarili sa sakit. Muli siyang nalunod sa malamig na tubig na isinaboy sa kanya. But there was no whip that lashed against her body; instead, a hand grabbed her and pulled her out of the basement. Her vision blurred, making it hard to see who it was, and she fainted again.

When she woke up, she was on a soft bed, a stark contrast to the cold floor. Sa tabi niya ay ang kanyang Yaya Lucille na tahimik na umiiyak at buong pag-iingat siya pinupunasan sa mukha. Puno ng pasa ang mukha nito. Seeing her beloved Yaya made Sera want to stay in this warm moment forever.

Sinubukan niyang haplusin ang kanyang Yaya Lucille pero hindi pinahintulutan ng kanyang lakas. Napakahina ng kanyang pakiramdam na kahit ang pagsasalita ay hindi niya magawa, parang may asido sa kanya lalamunan at tuyong-tuyo ang kanyang mga labi.

"It's good she's awake now!" narinig niya ang matinis na boses ni Mirabelle. Mirabelle came closer, pushing Yaya Lucille aside, and sat next to her, casting a dark shadow over her.

"You must be regretting it by now," anito na may malupit na ngiti sa mga labi tinutukoy ang pagtakas na ginawa niya, dahilan para ikulong at parusahan siya ng kanilang ama. Si Mirabelle ang nagsumbong sa daddy nila ng gagawin niyang pagtakas. Nagbalak siyang tumakas sa tulong ng kanyang Yaya Lucille nang malamang hindi na lamang kontento ang ama sa pagmamalupit nito sa kanya at pananakit, nagawa rin siya nitong ibenta sa lalaking ni hindi niya kilala. Ngunit hindi siya nagtagumpay.

Bahagyang yumukod si Mirabelle upang bulungan siya, "You can't escape your fate, Sera. You'll marry a monster, and Daddy will get richer from the Cardenas money."

Mirabelle smiled wider, her eyes filled with disdain. "Pagbabayaran mo kung bakit hindi ako nagkaroon ng isang buong pamilya..." She gripped Sera's arm hard, digging her nails in. "You'll regret being alive, Sera," sabi nito na puno ng galit ang tinig pagkuway tumuwid ito ng tayo at muli siyang nginitian ng nakakaloko. "Congratulations! I heard you're not just marrying a monster, but something far worse. I can hardly wait to see what fate has in store for you..."

In that moment, Sera didn't feel fear; the pain was more real to her. She couldn't understand why her sister hated her or wanted her to suffer. She didn't want to lose their mother. If she could, she would trade places with her.

Sera closed her eyes, giving in to the darkness. Was there anything worse than the pain caused by her own family?

Whatever awaited her with her future husband, she prepared herself for what was to come.