İnsan Trafiği || Mert Hakan Yandaş

4- Onlar Bile Üzülürler

Ondan uzak durmasını söyleyen kişi Duru'ydu. Ama bilinmeyen biri tarafından kardeşinin tedavi masraflarının ödendiğini öğrendiğinde ona teşekkür etmek artık boynunun borcuydu.

Kuliste hazırlanırken yanında hazırlanan Elif'e baktı. Kız konservatuar okuyordu. Duru'nun belki de şu hayatta kıskandığı tek şeydi bu. Geç kalmıştı ve sadece bir hayaldi tabii.

Elif buraya kendine çevre yapmak için geliyordu, bir müzisyenin büyüyebilmesi için bu ne yazık ki en önemli unsurlardan birisiydi. Tabii kendinden üç yaş küçüktü. "Merhaba." dedi Duru. O gün hiçbir madde etkisinde değildi ve olmayacaktı da. Zaten her gün alsa şimdiye kadar geberip giderdi herhalde.

"Merhaba!" dedi Elif gülümseyerek, Duru onunla pek iletişim kurmazdı. Elif neler olduğunu kızın gözlerinden zaten anlayacak kadar tanıyordu kulis arkadaşını. "Ee... şey. Sana uygunsuz gelir mi bilmiyorum. Ama bugün kıyafetleri değiştirsek olur mu? Benim için önemli birisini görmeye gideceğim. İstersen ödeyebilirim, sadece alışveriş için zamanım yok." dedi aceleyle. Elif Duru'nun kıyafetlerini inceledi. Pek tarz değişikliği yapmazdı zaten kız. Duru ondan epey zayıftı da nasıl olacaktı ki?

"Tabii ama sana olur mu ki?" dedi açık mavi elbisesine bakarken. Ardından içten bir şekilde gülümsedi. Duru kendisinin pek de Duru'ya uygun olmayan soft elbisesini gitmek istiyorsa belki de bu önemli kişi gerçekten önemli olabilirdi. Belki... belki Elif farketmeden bu çok üzüldüğü kızın hayatını bile kurtarırdı. "Boşver. Kemerim de var. Eminim çok yakışacaktır. Bekle lütfen."

Dışarı çıkıp Orhan'a birkaç dakika geç kalacağını söyledikten sonra çekmecelerini karıştırdı. "Bir randevuya çıkıyorsun değil mi?" Duru kıza baktı, bu aklının ucundan bile geçmemişti. "Hayır! Randevu değil!"

"Bana açıklama yapmak zorunda değilsin." Kıkırdadı Elif. "Kızlar kızları destekler, unuttun mu?" Unutmak mı? Duru böyle bir şeyi bilmiyordu bile. Kızlar birbirinin arkasından kuyu kazardı. Erkekler de o kuyunun üzerine toprak atıp kişiyi canlı canlı gömerdi. İnsanın kendisinden başka kimseye güvenmemesi gerekirdi, cinsiyetler farketmezdi.

"Şimdi... Duru senden bir şey için izin isteyeceğim canım." Çekmeceden bulduğu makası kaldırdı. "Gerçek saç rengin o kadar güzel ki... senin yerinde olsam asla bozmazdım. Ve başka kimse sana söylemeyeceği için söylüyorum lütfen kızma ama dibin omuzlarına kadar gelmiş. Bir anda platine dönüşüyor. Bu gerçekten göz nizamı bozan bir şey. İzin ver keseyim. Eminim kısa da çok yakışacaktır."

Kız aynadan kendine baktı. Dış görünüşüne bakmak? Küçük detaylar ile uğraşmaktan resmin büyüğünü görememişti. Gerçekten o kadar kötü mü duruyordu? Evet. Berbat görünüyordu. Son aylarda çok mu kaçırmıştı? Evet. Çok kaçırmıştı. "Tamam." dedi Elif'e. "Yap istediğini."

Kız gülümsedi. Makasla önce üstün körü bir kısaltma yaptı. Ardından platin kalan uçlardan kurtulmaya başladı. Düzgün görünmesi için uğraştığını görebiliyordu Duru. Bu kalbini ağrıttı. Aynadan yere düşen saçlarına bakarken gözünden bir yaş aktı. Bu yaş elbette saçlarına üzüldüğünden değildi.

"Görüyor musun? Çok yakıştı sana." dedi Elif. "Hatta..." Duru'nun çenesinden kaldırıp kendine bakmasını salladı. Ön tutamlarından alıp diğerlerinden daha kısa kesti ve yanlara attı. "Perçem bu da. Yakışacağını biliyordum. Şimdi ben üzerimi çıkartırken şu saçma makyajını sil. Bugün sen sahne almıyorsun."

Duru ona baktı, önce şaşkınlıkla, ardından minnetle. "Çok iyisin. Neden?"

Elif de ona aynı şaşkınlıkla baktı. "Bir neden mi gerekiyor? Hadi Duru! Sonra bana bir kahve ısmarlarsın seni o saçtan kurtardığım için." Gülümsedi Duru. Mendili alıp siyah farını ve eyelinerını çıkarttı. Fondöteninden ve keskin kontöründen kurtuldu. Kırmızı rujunu sildi. Ayağa kalktı ve Elif'in uzattığı elbisesini geçirdi üzerine. Elif kemerle tutturduğunda ona gülümseyip baktı. "Kendimle gurur duydum... Bakmak ister misin?" Hevesle kafasını salladı Duru. Aynaya döndüğünde aynadaki kişinin kendisi olduğundan emin değildi.