Before the Last Sunrise

01. අද පළවෙනි දවස

විශබීජ නාශක සුවඳ එක්ක ඊට නොදෙවෙනි වෙන්න එන නහය කඩාගෙන යන බෙහෙත් සුවඳ, පිරිලා ඉතිරිලා නාස් කුහර ඇතුළට යද්දි, හැම බලාපොරොත්තුවක්ම සුන් වෙලා ගිය මූණු තියෙන මිනිස්සු වගේම සුන් වෙච්ච බලාපොරොත්තු නිසාම හැමදේම අතෑරලා ඉද්දි පුංචිම පුංචි හොඳ පණිවිඩයක් අහලා අලුත් බලාපොරොත්තුවකට පණ දීපු දුක මැද්දෙන්ම හීනි සතුටක් යන්තමට ඇඳගත්ත මිනිස්සු දහයක් පහළවක් පහු කරගෙන අළුතෙන් තීන්ත ගාපු පඩිපෙළ නැගගෙන දෙවෙනි තට්ටුවට ආව මම කොරිඩෝව දිගේ ගිහින් පාළු මූසල නිශ්ශබ්ද කොනේ තිබ්බ Oncology - Chemotherapy කියලා ලොකු කළු අකුරෙන් ගහලා ඊට යටින් රවුමක් මැද අංක 13 ගහලා තිබ්බ වාට්ටුව ඇතුළට ආවා.

අද තමා මම මනුස්සයෙක් උබේ රස්සාව මොකද්ද කියලා ඇහුවම හරි ආඩම්බරෙන් කට ඇරලා කියන්න පුළුවන්, ඕනෙ කෙනෙක් ගරු කරන රස්සාව කරන පලවෙනි දවස. කැමති ඉස්පිරිතාලයක් තෝරගන්න පුළුවන්කම තිබිලත් මොකද්ද මන්දා හේතුවකට මගෙ හිත මට කිව්වෙම මේ ඉස්පිරිතාලෙටම එන්න විදිහක් හදාගනින් කියලා. Faculty එකේ එක බැජ් එකේ උන් ලංකාව වටේම ඉස්පිරිතාල වලට යද්දි මම ආවෙ මේ ලෝකෙ ඉන්න කිසිම කෙනෙක් හීනෙකින්වත් එන්න අකමැති තැනකට. තමන් තියා තමන්ගෙ හතුරෙක්ටවත් යන්න නොලැබේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරන තැනකට. ඔව් ඒ කැන්සර් හොස්පිට්ල් එක සිංහලෙන් කියනවා නම් පිලිකා රෝහල.

"good morning ඩොක්ටර්. අද නේද ඩොක්ටර්ගෙ පළවෙනි දවස"

"good morning miss, ඔව් අද තමා පළවෙනි දවස"

"ලොකු ඩොක්ටර් ward round එක ඉවර කරලා දැන් එයි. ඩොක්ටර් මෙතන ඉන්න."

ෆයිල් වගයකුත් අරගෙන මාත් එක්ක කතා කරපු නර්ස් එතනින් ගියාම මං එතන තිබ්බ පුටුවක වාඩි වෙලා Facebook එකට log උනා.

මරණය අතලග කියලා දැනගෙනත්
ජීවත්වෙන මිනිස්සු කවුද ඇහුවොත්
පෙන්නපන් පිලිකා හින්දා
ඇදවල් උඩ දුක්විදින මිනිස්සුන්ව

උදේ හවා බෙහෙත් පෙති
කෑම කනවට වඩා බොන
අතේ නහර ඉදිමෙනකන්
ඉන්ජෙක්ෂන් වලින් බැට කන
කර්ම දුක් විඳ දරාගෙන
මරණය කොයි මොහොතේද
කියා සිත සිතා දුක් විදින මිනිස්සු
කොයිතරම් අසරණ ඇත්ද බං