Before the Last Sunrise

03. වලව්වට call එකක්.!

මේ සිද්ධ වෙන දේවල් මට ඇත්තටම දරාගන්න අමාරුයි. මම මේ ලෝකෙට ආව දවසෙ ඉඳන්ම.. ම්ම්හ් නෑ නෑ... අම්මා කියන විදිහට නම් මගෙ අම්මගෙ ඩිම්බයකුයි, අවුරුදු විසි අටක් වෙලත් අදටත් මම මේ ඉන්නෙ මගේ තාත්තා කියලා නම් කරන්න දන්නෙ නැති, අඳුරන්නෙ නැති, ඉන්නවද මැරිලද කියලවත් දන්නෙ නැති හරි නම් තාත්තා කියලා කියන්න ඕනෙ මනුස්සයගෙ ශුක්‍රාණුවකුයි එකතු වෙලා මං අම්මගෙ බඩට ආව දවසෙ ඉඳන්ම මම විඳලා තියෙන්නෙ දුක් විතරයිලු. ඇත්ත වෙන්නැති මොකද මට මතක කාලෙ ඉඳන්ම මගෙ ජීවිතේ තිබ්බෙ දුක, කරදර, නින්දා අපහාස, වේදනාවල් කියන දේවල් විතරයි. එහෙම තිබ්බ මගෙ ජීවිතේට නොදැනුවත්ව හරි සතුටක් ගෙනල්ලා දුන්න එකම මනුස්සයත් අද මෙහෙම ලෙඩ ගානෙ ඇඳකට වැටිලා ඉන්නවා මට බලන්න සිද්ධ වෙලා. අවුරුදු විසි අටටම විදපු දුක් සේරම එකතු කරලා ගත්තත් මේ දැනෙන වේදනාව තරම් දැනෙන්නෙ නෑ කියලා මට සීයට දාහක් විශ්වාසයි.

ඒත් කොච්චර දරාගන්න අමාරු උනත් මේ වෙලාවෙ මම මීට වඩා ශක්තිමත් වෙන්න ඕනෙ. මං මගෙ duty එක හරියට කරන්න ඕනෙ. මගෙ මූන දිගේ ගලන් එන දාඩිය බි‍ංදුයි ඇස් වලින් වැටෙන කඳුලු බිංදුයි මගෙ වෙව්ලන ඇඟිලි වලින් පිහිදාලා ඒ වෙව්ලන ඇඟිලි වලින්ම ward එකේ patients ලගෙ details තියෙන පොතේ පිටු එකින් එක පෙරල පෙරල හැම නමකටම ඇස් යව යව මං මගෙ අමයුරුගෙ නම හෙව්වා. අන්තිමේදි එයාගෙ නමයි අනික් details ටිකයි හොයාගෙන මං මගෙ වෙව්ලන ඇඟිලි වලින්ම එයාලගෙ ගෙදර නම්බර් එක ඩයල් කරා.

එයාගෙ ගෙදරට... ගමේ කට්ටියට අනුව නම් ගජේන්ද්‍රසිංහ වලව්වට ගත්ත කෝල් එක එක පාරක් rings ගිහින් cut වෙලත් කවුරුත් answer කරේ නෑ. මම ආයෙත් ගත්තා. තුන් පාරක් හතර පාරක් නෑ පස් පාරක් විතර rings ගියාට පස්සෙ එහා පැත්තෙන් phone එක answer කරා.

"හෙලෝ..."

ඒ කටහඬ අමයුරුගෙ අම්මගෙ. ගජේන්ද්‍රසිංහ වලව්වෙ ලොකු මැණිකෙ රත්නා දේවභානි ගජේන්ද්‍රසිංහ. මිනිහෙක් මූණට හම්බෙලා කතා කරද්දිත් තියෙන තියුණු, ආඩම්බරෙනුයි මහන්තත්තකමෙනුයි පිරිච්ච ඒ කටහඩයි කතා කරන විදිහයි call එකෙන් ඇහෙන කටහඬෙත් ඒ විදිහටම ගැබ් වෙලා තිබ්බා.