Pasou o tempo lento, e o frío suavizou,
As dúas almas errantes, o camiño atopou.
Xa non vagaban soas, nin na néboa sen fin,
O vento traía ecos dun mañá máis sutil.
Os seus pasos eran lixeiros, entre luz e brétema,
Sentían no peito un descanso, unha pálida queima.
As estrelas espreitaban, coa súa calma distante,
E nas sombras escuras, unha chispa constante.
As flores que caían, xa non eran de dor,
Mais pétalos suaves que danzaban con amor.
Na terra esquecida, brotaba un recanto,
Onde os suspiros antigos tornábanse encanto.
Xuntas as almas, camiñaban con tino,
A dor compartida tornábase camiño.
E a noite, aínda densa, xa non lles asfixiaba,
Pois na súa penumbra, a vida os chamaba.
Mais non todo era claro, non todo era luz,
O ceo aínda gardaba un leve refluxo crux.
As almas sentían, no fondo do corazón,
Que a felicidade plena non era súa porción.
Mais nas súas mans, collían o presente,
Unha paz pequena, mais forte e latente.
Xa non soñarían con grandezas pasadas,
Mais co simple feito de non ser afastadas.
Nunha noite calmada, baixo as estrelas en calma,
As dúas almas danzaban, coa lúa por palma.
E alí, no silencio, entre lus e penumbra,
Atoparon un fogar, onde a noite non ruxía.
Xa non precisaban soñar co imposible,
Pois o que tiñan, era forte e invencible.
Non era o final que un día buscaron,
Mais era o final no que se atoparon.
Agora vagan aínda, pero con outro sentir,
Xa non son almas errantes, senón dun novo latir.
No xardín que as viu nacer, as flores volveron,
Mais entre lus e sombra, os seus coros floreceron.
E así, na penumbra, onde a dor se escondía,
As almas atoparon a súa morna harmonía.
Non todo é felicidade, mais tampouco tristeza,
E alí onde moran, habita a súa fortaleza.
YOU ARE READING
Ecos na Penumbra
Poetrye sumerge en la melancolía, explorando los rincones más oscuros del alma humana. A través de una colección de poemas cargados de emociones, el autor nos lleva en un viaje por paisajes sombríos, donde el dolor y la desesperanza conviven con destellos...
