Cando o tempo pasou e a néboa afogou,
No recanto onde a alma a paz buscou,
A tristura quedou, coma un fío no vento,
Eco distante dun longo lamento.
Mais na sombra profunda, un murmurio se ergue,
Un recordo suave, unha luz que esperta.
É a voz daquel alma que xamais esqueceu,
Un suspiro antigo que nunca morreu.
Noutra alma que chega, cun paso incerto,
Atopa as pegadas dun amor deserto.
Ollos cansos que buscan no ar escuro,
A faísca feble dun amor tan puro.
A flor que caera, no xardín marchito,
Agora se ergue, no frío infinito.
Entre sombras e ecos, entre soños perdidos,
Nace unha esperanza de fíos tecidos.
Dúas almas errantes, no mar da noite,
Atopan consolo nun suave reproche.
E alí, na penumbra, onde o silencio fala,
Descubren a forza que o tempo non cala.
Xa non están soas, nas tebras sen fin,
Senón unidas por un destino ruin.
Mais entre as bágoas, no pranto sen fin,
Resurxe a esperanza, coma un sutil xasmín.
No xardín do esquecemento, onde morre o día,
Dúas almas se atopan, nunha lenta harmonía.
E a flor que un día, no chan se afundiu,
Agora florece, onde o amor non se viu.
KAMU SEDANG MEMBACA
Ecos na Penumbra
Puisie sumerge en la melancolía, explorando los rincones más oscuros del alma humana. A través de una colección de poemas cargados de emociones, el autor nos lleva en un viaje por paisajes sombríos, donde el dolor y la desesperanza conviven con destellos...
