isagi'nin güncesi rastgele fırça darbelerinin buluştuğu, renk cümbüşü olarak adlandırabileceğimiz bir tabloya benziyordu. yüzeysel bakıldığında karmaşıktı elbette, fakat derinine indiğinizde üç aylık ömrü kalmış bir ilişkiyi en sade haliyle anlatıyordu.
27. sayfayı açtığınız vakit, zümrüt yeşilinin en parlak hali karşılıyordu sizi. rin'in gözlerinden ilham alınmıştı adeta. sayfalardan taşan mürekkep ise soğuk bir aralık ayına konuk ediyordu. soğuk dediğime aldırmayın. rin'i asıl üşüten, duygularının gerçekliğiydi. yüzü kızarmıyor, elleri titriyordu. tabii bunların hiçbiri isagi'nin güncesinde yazmıyor ancak biz yine de altyazı geçelim.
"ellerini ısıtayım mı?"
isagi'nin tatlı ses tonu kulaklarını doldurduğunda, hızlıca başının üzerindeki şapkayı çekiştirmişti rin. birinin elleri nasıl ısıtılır bilmiyordu, öylece üfleyip ondan sonra gidecek miydi yani? hayır, bugün onu yanında tutması gerekiyordu. hala sevgili olmak için herhangi bir adım atmamıştı ve kum saati sudan daha hızlı boşalıyordu. rin bir şey yapmalıydı.
"bugün çok fazla müşteri yok sanırım, o yüzden mi dışarıdasın?"
cümlesini henüz kurabilmişken isagi bir anda rin'in ellerini tuttu. belki de kalbini tutmuştu, çünkü dengesini korumakta daha önce hiç bu kadar zorlandığını hatırlamıyordu küçük olan. isagi'nin parmakları onunkileri yavaşça okşarken de ilk kez birinin parmaklarını ısıtmasına şahit oldu. demek böyle oluyormuş. kalbinin birden hızlı atması da bu yüzdendi demek ki, sıcak bir şeyle temas ettiği için. isagi ile alakası yoktu.
"bu soğukta kimse müşteri yok diye dışarı çıkmaz, rin."
bu, senin için dışarıdayım çünkü sen inatla içeri girmeyi reddediyorsun, demekti.
alt dudağını gerginlikle dişlerken bir yandan parmaklarını okşayan isagi'nin elini tutarak onun durmasına sebep oldu rin. o adımı şimdi atacaktı, atmalıydı da. çok geç olmuştu ve büyük olanın ona karşı bir şeyler hissettiğinden emin olma vaktiydi artık.
botlarıyla karı ezip geçerken isagi'ye doğru bir adım attı. aralarında zaten belli belirsiz bir boşluk varken, şimdi dip dibelerdi. zümrütten yapılma gözlerini karşısındaki yüzü tarıyordu. onu öpse miydi yoksa öldürse miydi bilmiyordu sanki.
aslında isagi'yi öpmek de bir nevi onu öldürmek demekti zaten.
"biliyorum, ama bunu içeride yapamazdım."
bu sefer ikisinin bakışları kesişti. rin izin alırcasına dudaklarına eğildiğinde isagi gözlerini kapatmıştı çoktan. okyanuslarına perde çekmişti. yavaşça nefes almaya başlamış, onunkilere karışıyordu.
kalbinin sesini duyabiliyordu.
ama rin'inkini duyamıyordu. onun kalbi yokmuş gibiydi.
dudakları buluştuğunda isagi diğerine tutunma ihtiyacı hissetti. her an dengesini kaybedip düşebilir, daha kötüsü, rin'i de kendisiyle beraber kara gömebilirdi.
karın ortasında öpüşmek, bulutların üzerinde öpüşmeye benziyor olmalıydı. ancak gerçekten öyle mi diye gözlerini açacak cesareti kendinde bulamadı.
tam tersi, rin'in bakışları hala isagi'deydi. bir an bile gözlerini kapatmamış, dudaklarını oynatırken onu izlemeyi sürdürüyordu. atması gereken adımı atmıştı, artık durmalıydı.
durmalıydı, değil mi?
daha fazlasını isteyen yanından kurtulmalıydı, isagiyi bir an önce uzaklaştırmalıydı. ona bu şekilde sarılmamalı, sıkıca kendine çekmemeliydi. ağzının içinde erimemeliydi. çok yanlıştı. ve çok doğru hissettiriyordu.
artık inkar edemezdi, daha fazlasına ihtiyacı vardı.
ama izin verin yazar burada bıraksın ve en başından bahsettiği güncenin sayfalarını karıştırsın sizin için.
"çünkü zümrütler görünüşlerinin aksine kırılgandırlar. tüm o koyuluğuna rağmen tek bir sert darbede parçalarına ayrılabilirler.
rin bugün parçalarına ayrıldı."
biz de bugün onu kabuğundan çıkarttık, isagi'nin gözünden akacak her elmas için. ve sizin için, belki hikayenin sonu değişir diye.
sahi, nasıl bitmişti ki bu hikaye?
★
selam!!
bu kurguya ne zamandır bolum atmıyordum o yuzden ne deseniz haklisiniz kesinlikle her dediginize ve diyeceginize katiliyorum ama umarım bolumu begenmissinizdir!! ✍️🏻
kendinize iyi bakın, aklımda bir rinsagi daha var onun konusunu oturtmaya calisiyorum beklemede kalın 💪🏻
