Heb je haar weer...

De eerste schooldag

17 augustus 2015
"Pesten? Daar doen wij hier op school niet aan mevrouw." Dat zeiden ze toen mijn moeder voor de zoveelste keer naar school ging en ook voor de zoveelste keer bijna mijn hele leven aan die ene persoon vertelde... En wat doen ze eraan? Niks, verdomme! Helemaal niks! Hoe denken ze wel niet hoe ik me voel? Hoe denken ze wel niet hoe mijn ouders zich voelen? Of interesseert ze dat niet? Huilen doe ik, alleen maar huilen... Godverdomme! Al drie jaar lang huil ik. Waarom ben ik zo stom, anders en verliefd? Verliefd op Manuel, maar dat komt misschien ook omdat hij de enige is die nog een béétje normaal doet? Als hij er niet was, zou ik er iniedergeval niet meer zijn geweest. Ik haat m'n leven. Ik haat de mensen die mijn leven verzieken en kapotmaken. Ik haat mezelf...

"Eline? Kom je naar beneden? We wachten op je!", roept papa vanonder aan de trap. Vandaag, 18 augustus, ben ik jarig. 15 jaar. Fijn... Snel kleed ik me aan en ga naar beneden. Daar staat 'ie, die grote, roze taart. Zoals gewoonlijk elk jaar, die grote, roze taart. "Had niet gehoeven", zeg ik. Mijn ouders kijken elkaar vragend aan. "Is er iets, Eline?", vraagt mama. "Nee, gewoon een beetje zenuwachtig voor school denk ik", zeg ik met een heel klein, twijfelend, maar toch overtuigend glimlachje. "Pak eerst dit maar eens uit.", zegt mijn vader opeens overdreven vrolijk. Hij schuift een klein pakje over de tafel mijn richting op. Haastig maak ik het open. "Als je dit kettinkje omdoet zal je niks gebeuren. Dus die onzekerheid is nergens voor nodig", zegt mama. Ze weten allebei natuurlijk precies wat er gebeurt op school en acteren kunnen ze als de beste, maar er zijn geen ouders op de wereld zoals die van mij. Ik hou van ze...