Geen leven meer

Het verleden

We stonden op de begraafplaats bij het graf van mijn moeder, die 5 jaar geleden dood lag toen ik thuis kwam.
Sarah waar denk je over? Oh gewoon over dagelijkse dingen enzo zei ik tegen Josh, want ik wou niet zwak overkomen, hij dacht immers dat ik er allang overheen was. In werkelijkheid dacht ik er nog elke dag aan en elke keer toen ik er weer aan dacht voelde het als een steek die door mijn lijf stak en telkens maar dieper. Waarom is mijn moeder gedood en door wie?! 'Weet ik niet!' Zei Josh. Toen besefte ik pas dat ik het hardop had gezegd, de vraag waar ik al tijden mee zat. Ik had al gelijk spijt dat ik het had gezegd, maar daar liet ik niets van merken.
Ik voelde een arm die om me heengeslagen werd, het was de arm van Josh. Hij glimlachte lief, ik voelde mijn lichaam warm worden. Dit gevoel had ik zolang niet meer gehad! De enige die mij vroeger knuffelde waren mijn ouders, en sinds mijn moeders dood word ik niet meer geknuffeld ook niet door mijn vader, want die is te druk bezig met zichzelf te bezuipen in de hoop dat de pijn van het verlies van mijn moeder weg trekt. Maar ik weet dat dat niet gebeurd, hij zal zichzelf dood drinken, maar wat kan ik eraan doen! Hij laat zich niet helpen en alles wat ik probeer, daar lijkt die alleen bozer van te worden. Het was stil op de begraafplaats bijna net alsof iemand me bekeek, het was een akelig gevoel maar ik moet me eroverheen zetten want het was vast maar alleen een gevoel. 'Zullen we gaan' hoorde ik zacht naast me. 'Ja is goed'. Ik vroeg me af waarheen, ik hoopte niet dat Josh naar mijn huis bedoelde want dat was wel de laatste plek waar ik heen wou.

( dit is eerste keer dat ik een stukje schrijf dus willen jullie laten weten hoe jullie het vonden en wat beter kan en of er fouten zaten in spelling?)😅