Geen leven meer

De vreemde vrouw

Ik deed wat elk meisje op dat moment zou doen. Rode wangen krijgen en me schamen voor mijn reactie.
'Waarom duwde je me weg Sarah?' Vroeg hij lief.
'Omdat ik je niet wil zoenen.' Probeerde ik zelfverzekerd te zeggen, maar het kwam er een beetje vragend uit.
'Waarom niet?'
'Josh je voelt als een broer voor me, en dat wil ik niet opgeven. Misschien ooit, maar nu nog niet.'
'Oke........' Verder kwam Josh niet, want er kwam een vrouw binnen gestormd.
Ik gaf een gil en verborg me achter Josh. Die vrouw kende mijn geheime plek! Oke nu was ik wel blij dat Josh er was. Zo kon ik me tenminste verbergen en voelde ik me nog een klein beetje veilig. In hoeverre dat kon dan.
'Wie bbbbent u?' Vroeg ik doods benauwt.
'Geen zorgen ik doe jullie niets.'
'Ze vroeg wie je was.' Zei Josh nu bot.
'Ik ben de vriendin van je moeder.' Zei de geheimzinnige vrouw. Ze droeg een blauwe spijkerbroek met een mooie baby roze blouse erboven.
'Wat kom je doen?' Vroeg ik angstig half happend naar adem.
'Ik kom op je letten. En je waarschuwen.' Zei ze bezorgd. Je kon de angst aflezen in haar ogen. Ik zag dat ze de waarheid sprak en besloot haar, in wat ze zei, te vertrouwen.
'Waarvoor? En waarom zo laat?'
'Omdat ik het las in de krant, maar pas veel later dan dat je moeder overleden was. En het laatst dat ik haar zag was toen al een half jaar geleden, ik had het druk en kon haar daarom niet vaak zien, eigenlijk nauwelijks dus. We belde bijna elke dag en spraken af in een restaurant. Het is moeilijk om iemand te zien als je ver weg woont, en het druk hebt. In dat restaurant was het gezellig, alleen ze deed anders, ze deed raar..... Ik vroeg haar waarom ze zo oplettend was, ze zei dat het niets was. Later gingen we naar mij toe en deed ze  nog steeds zo. Ze keek of iemand haar volgde. Alweer vroeg ik waarom, maar ze zei niets. Pas aan het einde van de avond kreeg ik een antwoord. Maar het was onduidelijk. Ze zei: Eva beloof je me dat als er iets met me gebeurt je dan op Sarah zal passen? Ik beloofde het en probeerde er nog een verder antwoord uit te krijgen, maar het was zinloos. Ze was bang, doods- bang. Alleen had ik geen idee waarom. Na die avond werd ons contact minder, ze belde me ineens minder. Ik had het gevoel dat er iets was, nee ik wist dat er iets was. Maar wat wist ik niet. Ik sprak haar minder en dacht dat het goed ging, totdat ik op een dag de oude kranten wou weg gooien en er eentje uitviel. Ik had deze krant nog niet gelezen en begon erin te lezen. Toen ik het zag van je moeder, toen schrok ik me kapot. Ik begon eerst te huilen en probeerde het te verwerken. Man wat vond ik het erg dat ik niet op de begrafenis was geweest. Toen bedacht ik me haar woorden, van de laatste keer dat ik haar zag. En ik wou me eraan houden, maar ik was nooit bij jullie thuis geweest en wist dus niet waar jullie woonde. Ik besloot jullie op te zoeken, maar dat koste meer moeite dan ik dacht. Ik had er veel tijd in gestoken en kwam uiteindelijk na jaren op het adres. Ik ging erheen, maar niemand was thuis. Vaak ging ik erheen maar trof dan niemand aan of je vader die dronken op de grond lag. Het was frustrerend. Toen ging ik nog een keer naar je huis en zag je weglopen met spullen. Ik dacht dat je weg wou lopen en wou je tegenhouden. Alleen je zou me niet herkennen en ik zou je bang maken, en dat wilde ik niet. Ik volgde je en zag dat je de struik aan de kant duwde en in een soort hol ging. Even later kwam ook een jongen, en storen wou ik jullie niet. Uiteindelijk viel ik in slaap en toen ik wakker werd was het dag. Ik was in paniek, bang dat je weer weg was en ik mijn belofte aan je moeder niet kon nakomen en jou niet kon waarschuwen. Ik ging naar de struik duwde die open en ging razend snel naar binnen. En toen gingen we praten en vertelde ik jullie dit.'
Even moest ik alles wat de nog vreemde vrouw had verteld verwerken. 'Dus.....dat betekent dat het geen zelfmoord was?' Vroeg ik.
'Dat weet ik niet zeker. Maar ik denk het niet, ze zou jullie nooit zoiets aandoen en hield zielsveel van jullie. Ze praatte constant over jou en je vader.'
Vertelde de vrouw die Eva heette.
'Wil je mee zoeken Eva?' Vroeg ik.
'Nee ik wilde weten of je veilig was en ik ga je beschermen.' Zei ze vastberaden.
'Hoeft niet hoor, dat doe ik al.' Zei Josh een beetje boos.
'Ja' stemde ik in. Mij leek Eva erg aardig, maar helemaal vertrouwen durfde ik haar niet. Ik bedoel een goede vriendin van mijn moeder zou toch heus wel eens bij ons thuis zijn geweest?
'Oke is goed, maar let goed op jezelf en neem deze mee.' Ze haalde iets uit haar tas en duwde het in mijn hand.
Ik keek ernaar en zag 2 dingen in mijn hand liggen: 1. Een mes om me te beschermen. 2. Een condoom wat ik een beetje raar vond. Ik bedoel daar denk ik nog niet eens aan, en zij geeft me er dood leuk een?! Ik vond het maar raar.
'Hier deze heb ik echt niet nodig.' Zei ik en wou hem terug geven.
'Nee ik sta erop dat je hem houd, al is het maar voor de zekerheid meisje.'
'Oke' antwoorde ik maar.
Josh keek me glimlachend aan en ik gaf hem een dodende blik terug. Als blikken konden doden was hij nu 3x dood gegaan.
'Ik ga, maar pas goed op jezelf Sarah. En onthoud: vertrouw niemand! Zelfs niet je vrienden en familie.'
Toen vertrok Eva. De woorden galmde nog in mijn hoofd. Wat bedoelde ze ermee?

Heyyyy, ik heb lang niet meer geschreven in dit boek, maar besloot er toch mee verder te gaan. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Lees please ook mijn andere nieuwe boek: 'het gedicht' en 'love hurts'. Wanneer een volgend hoofdstukje komt kan ik niet zeggen, want ik schrijf aan alle drie de boeken dus om de dag is te veel met alles erop en eraan. Doeixxx mira