Absolution

Rozdział 2

Rafael

-Musisz się ożenić.

To pierwsze słowa, jakie wypowiada mój ojciec po wkroczeniu do mojego biura. Spoglądam na niego zza stosów papierów. Odkładam okulary na biurko i patrzę w jego stronę.

-Mówiłem ci, że nie mam na to czasu.- warczę zirytowany jego ciągłym naciskaniem.

Ojciec podchodzi do biurka i opiera się o nie dłońmi. Patrzy na mnie ze swoim klasycznym stoickim wyrazem twarzy, ale w jego oczach widać złość.

-Masz trzydzieści lat do cholery! Oczekuję, że jako duma rodziny spłodzisz potomków. Niedługo będziesz stary i żadna kobieta nie będzie chciała się z tobą umawiać, nawet na szybki seks.

-Uwierz, że nawet w wieku sześćdziesięciu lat, będę nadal tak samo czarujący.- odchylam się na krześle. James zaciska szczęki i patrzy na mnie z mordem w oczach.

-Mam dość tego nastawienia! Albo się ożenisz, albo Richard przejmie J&R!- moje oczy rozszerzają się w zdziwieniu.

-Nie zrobisz tego.- mówię z pełnym przekonaniem w głosie. Ojciec nigdy nie odda firmy dla mojego brata, wie, że on sobie z nią nie poradzi.

-Dostałeś firmę tylko dlatego, że zawsze byłeś bardziej ambitny. Równie dobrze twój brat będzie mógł ją przejąć.

-Jestem starszy.

-O dwie minuty.

-Aż dwie minuty.

Gdyby ludzie potrafili zabijać spojrzeniem, już dawno matka wybierałaby mi trumnę.

-Sam powiedziałeś, że jestem dumą rodziny. Całe życie byłem przygotowywany do przejęcia firmy, a ty naprawdę chcesz ją oddać Richardowi?- moje usta wykrzywiają się w uśmiechu. James wie, że jego decyzja nie byłaby mądra, ale jest zbyt dumny żeby to przyznać.

Od kąd skończyłem dziesięć lat ojciec przygotowywał mnie do przejęcia J&R. Spotkania biznesowe, pomaganie w podpisywaniu umów, zabranianie chodzenia na imprezy były czymś czego Richard nigdy nie doświadczył. Czasem myślę, że może być o to zazdrosny, ale wiem, że by sobie nie poradził. Kiedy on wyrywał dziewczyny na imprezach, ja siedziałem w biurze i wypełniałem wszystkie papiery, jakie dał mi ojciec. Poznawałem wszystkie ważne w tym mieście osoby, o których poznaniu mój bliźniak mógł sobie pomarzyć. Ta firma była mi obiecana od momentu gdy się urodziłem.

-Masz znaleźć sobie kobietę.- warczy ojciec w moją stronę.

Ale się boję.

Tak bardzo, że aż wcale.

Ojciec rzuca mi ostatnie spojrzenie i wychodzi z biura. Gdy drzwi się zamykają przewracam oczami i prycham. Stary pryk myśli, że może decydować w kwestii tego, kiedy kogoś znajdę. Co jakbym był gejem? Wtedy kazałby mi się uspokoić i wygłosił swoje homofobowe przemówienia.

Wstaję ze skórzanego fotela i podchodzę do okna. Pada deszcz. Nie. Leje deszcz. Krople z dużą siłą uderzają w szybkim tempie o szybę.  Obserwuje dwie krople, jak za dziecka, myśląc, która szybciej dopłynie na sam dół szyby. Wygrywa kropla numer jeden. Pierwsza, tak jak ja. Nie pozwolę by mój brat przejął tą firmę.