The Blood Rose's Oath

CHAPTER 3: SHADOW

Ito ang huling araw na makikita ko si lolo. Ang langit ay parang nagdadalamhati kasama namin.  Kahit tanghali pa lang, madilim na ang kalangitan, parang nagkukubli ang araw sa likod ng makapal na ulap. 

Nasa simbahan kami, naghihintay sa paglabas ng kabaong ni Lolo Miguel.  Nakapalibot ang mga parokyano, ang mga mukha nila ay puno ng lungkot at pakikiramay. 

Pati ang hangin ay parang nalulungkot.  May isang amoy na kumakalat sa hangin, isang amoy na hindi ko maipaliwanag.  Parang amoy ng lupa, ng nabubulok na karne, at ng isang bagay na hindi ko pa nararamdaman kailanman.

Parang amoy ng…

Ng…

Hindi ko alam.

Pero parang may isang bagay na hindi tama.

Parang may isang bagay na naghihintay sa amin.

Habang lumalabas ang kabaong ni Lolo mula sa simbahan, bigla na lang nagdilim ang paligid.  Parang nag-ipon ang lahat ng ulap sa langit, at biglang bumagsak ang ulan.  Hindi basta-basta ulan, kundi malakas na ulan, parang galit ang langit at sinasabing, “Hindi pa tapos ang kalungkutan!”

"Grabe, bro," bulong ni Matsil, mula sa tabi–he's my best friend in college, and we even joined the police force together ko. "Parang ang creepy ng atmosphere, no?"

"Oo nga, eh," sagot ko. "Parang may something na hindi tama."

"Ano kaya 'yon?"

"Hindi ko rin alam.”

Nasa cemetery na kami.  Nakapalibot ang mga puno, ang mga sanga nila ay parang mga kamay na umaabot sa amin, parang nagbabanta.  Ang lupa ay basang-basa dahil sa malakas na ulan, at parang nag-iingay ang mga patak ng ulan, parang kumakanta ng isang malungkot na kanta.

Naghanda na ang mga tao para ibaba ang kabaong ni Lolo.  Nakita ko ang mgaparokyano, ang mga mukha nila ay nakaseryoso.

Habang binaba ang kabaong, bigla na lang nag-iba ang hangin.  Parang may isang bagay bumalot sa paligid.

“Bro, ano ‘yon?” tanong ni Mark, ang mga mata niya ay nanlalaki.

“Hindi ko alam, bro,” sagot ko.

Nararamdaman ko na ang isang malamig na hangin na tumatama sa akin.  Parang may isang bagay na nag-uumpisa nang gumalaw.

Bigla na lang nagsimulang mag-usok ang paligid.  Makulay na usok, parang may isang bagay na nagsusunog ng mga kulay, na nagpapaliwanag ng isang malaking liwanag sa gitna ng cemetery.

"Anong nangyayari?!" sigaw ni Matsil

"Hindi ko alam, bro!" sigaw ko rin.  "P-parang…"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil biglang nag-iba ang kulay ng usok.  Naging itim ang usok, parang nilamon ng kadiliman ang buong cemetery.

Biglang nawala ang usok at nawala rin ang katawan ni Lolo.

"Lolo?!" sigaw ko, ang boses ko ay puno ng takot at pagkagulat.  "Lolo?!"


Tiningnan namin ang lugar kung saan nakalagay ang kabaong ni Lolo.

Wala na. Wala akong nakita.

“Bro, paano  nangyari ‘yon?”

“Hindi ko rin alam, bro, pati ako nalilito na rin.”

Nilibot ko ang paningin ko sa buong cemetery. Ang mga puno ay parang nagsisimula nang sumilay ang kanilang mga sanga, parang nagtatago sila sa isang malaking lihim. Ang hangin ay parang malamig na yelo, at ang lupa ay parang may mga ngipin na naghihintay na kagatin ang mga paa namin.

“Bro, may something na hindi tama,” bulong ko kay Matsil.

“Oo nga, eh,” sagot niya. “Parang may…may isang kababalaghan na nangyari.”

Biglang nag-iba ang ekspresyon ng mukha ni Matsil.  “Bro, tingnan mo ‘yon!”

Napatingin ako sa tinuturo niya.  Sa ilalim ng isang puno, nakita ko ang isang maliit na pulang rosas, ang mga petals nito ay pulang-pula at basa ng dugo.

“Bro, ang creepy,” bulong ni Matsil.

“Oo nga, eh,” sagot ko.  “Parang… parang…”

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil naramdaman ko na ang isang malamig na kamay na dumampi sa balikat ko.  Napalingon ako at nakita ko si Chief Leovuardo Sanchez-isa ring parokyano at malapit kay lolo at s'ya ang hepe sa station kung saan ako na assign, ang mukha niya ay seryoso at nag-aalala.

“PO1 Leonidas,” sabi niya. “Kailangan nating imbestigahan ang nangyari.”

“Ano po ang ibig niyong sabihin, Chief?” tanong ko.

“Ang pagkawala ni Father Miguel,” sagot niya. “Hindi ito basta-bastang aksidente.  May something na hindi tama.”

“Pero, Chief, paano naman po nangyari ‘yon?  Parang… parang magic lang?”

“Hindi tayo dapat mag-isip ng mga bagay na wala sa lugar, Gabrel,” sabi niya. “Kailangan nating tingnan ang mga ebidensya, at alamin ang katotohanan.”

“P-pero…” nag-aalangan kong sabi.

“Walang ‘pero-pero’ sa kasong ito, Gabrel,” sabi ni Chief Sanchez. “Kailangan nating malaman kung sino ang may kagagawan nito, at kailangan nating maibalik si Father Miguel.”