Long Way Back To You

rozdział piąty

"I Hate myself for Loving You"

2003

Przechadzała się boso po rozwijającym się przed nią ogrodzie bez konkretnego celu. Co jakiś czas popijajała alkohol który trzymała w dłoni i nuciła pod nosem "Lights" Journey. Przez to ciągłe wspominanie dnia koncertu nie mogła wyrzucić melodii ze swojej głowy. Liczyła, że cisza i wino pomogą jej przeprocesować pewne fakty.

Penny bierze ślub. Lenny i Syd kupują razem mieszkanie. Misty wkrótce wyjeżdża kierować ruchem kobiet w Ekwadorze, a gdyby spojrzenia mogły zabijać to Dexter byłby seryjnym mordercą. Wiedziała, że na weselu będzie jedna osoba która jej nienawidzi, ale dwie? Powtarzała sobie, że cokolwiek Dex uroił sobie w głowie na jej temat po niej spływa. Więc dlaczego upijała się sama w lesie?

Przystanęła na chwilę, a gdy jej wzrok padł na otoczoną drzewami altankę, wiedziała już dokąd się kieruje.

Usiadła na drewnianej barierce, oparła się o framugę i pozwoliła jednej nodze opaść.

Zachodzące słońce odbijało się w tafli rzeki i malowało niebo romantycznym, pomarańczowym kolorem. Claire uwielbiała sposób w jaki woda błyszczała. I tak po środku płaczących wierzb, natłoku myśli, wspomnień, wyrzutów sumienia, presji czasu, odgłosów ptaków, ekscytacji i samotności, odnalazła ukojenie.

Dopóki podłoga nie zaskrzypiała pod naciskiem czyjegoś ciała, a błogie uczucie szybko zniknęło.

–Już uciekasz? To takie nie w twoim stylu... – ten głos przesiąknięty ironią przyprawił ją o natychmiastowy ból głowy.

A może to sprawka wina?

Dumny, pewny siebie, o głowę wyższy niż ostatnio go widziała, zarozumiały, pamiętliwy, wyprostowany Spencer stał z męskimi, nie chłopięcymi dłońmi schowanymi w kieszeniach spodni i próbował wymusić na niej reakcję.

Jak śmiał powiedzieć ten bezczelny tekst? – pomyślała. Claire dobrze wiedziała do czego się odnosi i nienawidziła go za to jeszcze bardziej. Decyzja o jakiej mówi, była najtrudniejszą do podjęcia w jej życiu. Miała całkowite prawo by uciekać. Każdy na jej miejscu uczyniłby to samo, i gdyby mogła cofnąć się w czasie, zrobiłaby to ponownie. No może z jednym małym wyjątkiem...

–Cohen...

–Poppy... – przechylił głowę na bok z uśmiechem czekając aż wybuchnie.

Nienawidziła gdy się tak do niej zwracał. Bishoppy. Poppy. Kiedyś to było urocze, teraz - protekcjonalne i uszczypliwe.

Lecz nie dała mu satysfakcji. Nie dziś. Jeszcze nie teraz. Choć wszyscy ją testują. Uśmiechnęła się najbardziej ironicznie jak zdołała i leniwie odwróciła głowę z powrotem w stronę krajobrazu.

–Więc... – cmoknął ustami i zrobił krok do przodu, gdy Claire napiła się wina.

Zaczęła czytać etykietę po francusku. Obiecała sobie, a przede wszystkim Penny, że w żaden sposób nie zepsuje uroczystości. Nie da się sprowokować. Sama też będzie stroniła od zaczepek, dyskusji, i jakichkolwiek emocji innych niż radość. Jest tu tylko i wyłącznie po to by celebrować miłość Pen i Bena, i cieszyć się ich szczęściem.

–Więc... – powtórzyła obojętnie nie odwracając wzroku od wody.

–Gdzie Adonis? Przepraszam... Andrew! – poprawił się z udawanym zakłopotaniem.

–Czemu interesujesz się moją osoba towarzyszącą? – zamiast posuwać się do rękoczynów postanowiła zabić go spojrzeniem. – Nie masz jakiejś druhny do rozczarowania?