ev artık üstüne üstüne geliyordu keremin, anneannesinden başka gidecek başka yeri yoktu açıkcası. çok da seviyordu anneannesini, ona birşey olsa dayanamazdı herhalde.
bunların hepsini oradaki büyük parkta otururken düşündü. aklına anneannesine birşey olma olasılığı gelince düşünceleri dağıtmaya çalıştı kafasından.
yanına bir çocuğun oturması ile toparlandı hemen
"neyleyim istanbulu sever misin" anlamayaraktan kafasını salladı
"birkaç gündür geliyorum parka, hep de aynı şarkıyı dinliyorsun" diye ekledi nazikce
"4, 5 seneye yakın bayadır dinliyorum, bayada severim zaten"
"bende severim, aslında rüyalarda buruşmuşumu fazlasıyla severim ama en çok neyleyim istanbulu dinlerim"
"güzelmiş" diyerekten tebessüm etti hafifce
"ismin neydi bu arada"
"kerem"
"berat bende"
...
çok uzatmadan yazmayı düşünüyorum
yazıp taslağa atacağım, en son hoşuma giderse yayınlarım
hadi seviyom sizii
baiiy
