kerem hala cevap alamamıştı beratından, ölecekti merakından şimdi. ne mesajlarına ne de aramalarına geri dönüş yapmıştı, ceylin anneside bakmamıştı aramalara. evine de gitmişti ama tek bir çöp bile yoktu evin önünde ama kerem yinede kötü düşünmüyordu, bir işi vardır illa ki geri arar yanıma gelir diyordu, o kadar fazla güveniyordu berata.
şuana kadar kendisinde aramıştı suçu, acaba birşey mi yaptım, onu kırdım mı, onu üzdüm mü diye soruyordu her zaman kendisine.
parka gidiyordu ama berat yoktu, avmye gidiyor oturdukları yere oturuyordu ama berat yoktu, şarkılarını dinliyordu ama berat yoktu, ağlıyordu, beratın kıymetli bulduğu o gözyaşları birer birer düşüyordu ama berat yoktu.
ağladığı zaman onu susturacak, öpecek, sarılacak, iyileştirecek, neşelendirecek birisi yoktu.
bu da keremi çok üzüyor daha da diplere gitmesini sağlıyordu, berat çıkarmıştı onu oradan ama şuan onu kurtaracak kimse yoktu, yine tekti.
...
haftalar geçmişti, 9 hafta olmuştu. 9 hafta boyunca hiç beratı görmemiş, konuşmamıştı. kalbindeki ağrıyı çok iyi hissediyordu.
acaba bu burada bitti mi diye düşünüyordu.
evet bu aşk burada bitmişti.
ne kerem berattan cevap alabilmişti ne de berat kereme dönüş yapmıştı.
kerem artık mutluluğun kendine fazla olduğunu düşünüyordu, ne zaman mutlu olsa sonu her zaman aynı oluyordu.
sıkılmıştı bundan, birini özleme duygusunu hissetmekten sıkılmıştı en çok da, özlediği kişi hayatını hayat yapan kişiydi çünkü.
ama kerem berata yine olsa yine teşekkür eder ve bu sonu bilse de onunla tanışır aynı şekilde, belki de daha iyi yaşardı. ona hiç olmadığı kadar güzel bir aşk ve güzel bir hayat yaşatmıştı.
olur da birgün karşılaşırlarsa tek yapmak istediği şey ise doya doya sarılmak ve o kokusunu iyice içine çekmek olurdu.
...
of zırlıcam ben ya
bunu ben degıl sen ıstedın b****
ya ben bunları mutlu yapcaktım ya
neyse halletcem ben(beradımyabmaz)
beratın bakıs acısından olanıda atarım en yakın surede
sonrada ıcımden gelırse bır son daha yazarım
