THE LAST NINE

CONTINUE

Matapos ang mga nakakatuwang kalokohan ni Rohan at Ronie, ang buong klase ay puno pa rin ng tawanan. Ngunit hindi nagtagal, nagsimula na namang mag-isip si Rohan ng ibang kapilyuhan. Sa tingin ko, hindi siya masiyadong nakontento sa mga ginawang biro at aktwal na palabas kanina.

“Alam niyo, mga besh, mukhang kailangan nating gawing mas malupit ang laban na ito,” sabi ni Rohan habang umiinom ng tubig. “Bakit hindi tayo mag-organisa ng Battle of the Best Kakulitan? Bawat isa ay dapat magpakitang-gilas ng mga pinakanakakatawang bagay na maisip natin!”

“Puwede! Puwede!” sumang-ayon si Ronie, ang kanyang mga mata ay kumikislap sa saya. “Ang mga kaklase natin ang magiging hurado! Tara na, i-challenge natin si Hisham!”

“Bakit ako?” tanong ni Hisham, nagtataka. “Bakit ako laging napapasama sa mga ganitong kalokohan?”

“Kasi ikaw ang ‘Queen of Silence’ natin! Magaling kang magpatawa kahit hindi mo alam!” sagot ni Rohan na may ngiti, sabay tingin sa akin. “At ikaw, Jin, hindi ka pwedeng mawalan! Dapat ikaw din ay may parte!”

Nagsimula na namang umingay ang klase, at tila lahat ay excited na sumali. Sabi ko sa sarili ko, “Bakit ba ako napapasama sa mga ito?” Pero sa totoo lang, alam kong wala akong laban sa saya at kaingayan ng barkadahan.

“Okay, okay! Isang round ng katawa-tawang hamon! Pero dapat, wala tayong masyadong masakit na biro, ha?” sabi ko, nag-aalala na baka magalit ang iba.

“Basta’t cool tayo!” sagot ni Rohan, tumayo at humarap sa klase. “Simulan na natin! Unang hamon, magpanggap na tayo sa ating mga paboritong karakter!”

Isa-isa naming ipinakita ang aming mga karakter. Si Ronie ay nag-transform sa kanyang paboritong superhero, na may cape na ginawa mula sa kanyang jacket, habang si Rohan naman ay nagbihis bilang isang sikat na artista, kumikilos na parang nasa isang red carpet.

Nagsimula na ang mga tawanan at palakpakan sa bawat performance. Nang magpanggap si Hisham bilang isang dating basketball player na nag-retire, napakalakas ng tawa ng lahat.

“Alam niyo, parang ‘kaibigan ko na talaga siya!’” sabi ni Hisham, nagsasalita sa kanyang pinaka-masayang tono.

“Hindi! Parang ‘shooting star’ na naging shooting fail!” sumagot si Ronie, sabay tumawa nang malakas.

Natapos ang hamon ng pagbibiro, ngunit ang gulo ay nagpatuloy. Ang mga kaklase namin ay nagmumukhang abala sa pag-aaway ng kung sino ang pinaka-nakakatawang character. Habang pinapanood ko ang lahat ng ito, napansin kong may mga bata na nahihiya ngunit unti-unting nadala ng saya.

Kahit na hindi ako ang pinakamalakas tumawa, damang-dama ko ang saya at pagkakaibigan na namamagitan sa amin. Walang humpay ang tawanan sa bawat binitiwan na kalokohan ng bawat isa. Sa mga ganitong pagkakataon, nakikita kong ang mga estranghero at magkakaibigan ay nagiging pamilya sa isa’t isa.

Matapos ang ilang rounds ng kalokohan, umabot na kami sa huling hamon—ang final showdown. Ang mga hurado ng klase ay magtatakda kung sino ang pinaka-nakakatawang performer. Nagtawanan ang lahat habang nagtuturo sa isa’t isa.

“Okay, time na para kay Hisham! Itaas ang kamay para sa kanya!” sigaw ni Rohan.

Lahat ay nagbigay ng sigaw ng suporta kay Hisham. Makikita mo ang saya sa kanyang mga mata habang tumatawa at abala sa pakikinig sa mga tanong.

Sa wakas, nang makita ng lahat ang saya sa mga mata ni Hisham, unti-unti siyang naging mas komportable sa grupo. Ang mga malalalim na katahimikan niya ay unti-unting naglaho, at nagiging bahagi na siya ng aming mga kalokohan.

“Ikaw ang panalo, Hisham!” sabay-sabay na sigaw ng lahat.

Habang nagiging mas masaya ang klase, napagtanto ko na ang mga ganitong araw ay ang mga sandali na nagbibigay-kulay sa aming buhay estudyante. Dito, wala ang seryosong mundong aming ginagalawan; tanging saya, tawa, at pagkakaibigan ang namayani.