Ben ne yapmam gerektiğini bilmiyorum artık. Çıkamıyorum boğulduğum bu kuyudan. Yaşanmaması gerekirdi böyle olmamalıydı. Anlayamıyorum artık. Herşey öyle ters gidiyor ki bu bir ceza mı bilemiyorum. Aklım almıyor, kalbim reddediyor bütün bu olanları. Neden? Neden diye sormaktan alamıyorum kendimi. Ben neden mutlu olamıyorum. Tükendim anlıyor musun? Çıkartamıyorum artık bu kuyudan kendimi toparlıyamıyorum. Yoruldum. Pişmanım yaşanmışlıklardan hiç yaşanmaması gerekenlerden. Hayatıma sokmamam gereken kişileri soktum. İnandım kırıldım. Güvendim paramparça oldum. Tekrar inandım aptal gibi. Bu sefer bittim. Tükettim içimdekini. Unutmak istedim herşeyi herkesi bitsin istedim artık. Gerçekten gitmek istedim. Olmadı olmuyor. Yapamıyorum artık. Dayanması zor katlanması zor. Elimde kalan tek şey gizlenmek. Saklanmak sevgiden, acıdan, aşktan, dosluktan en çokta kendimden. Tek yapmam gereken gizlenmek hayattan.
