Disappeared Into The Dark // ft. bankzitters

H.2

POV Eva
31-10-2024 - 19:14

"Eef wij moeten nu echt gaan. Waar ben jij zo?" Vraagt Koen me voor ze op moeten. "Ik kijk vanuit publiek mee, ik zorg dat ik ergens vooraan kom. Daarna ga ik vast naar dat spookhuis." Leg ik hem nog een keer uit. "Oké is goed, tot zo!" "Succes sukkel!" Zeg ik nog voor hij snel achter de rest aan loopt. En ook ik loop snel, maar dan naar buiten. Ik duw mezelf tussen de mensenmassa door helemaal tot ik zo'n beetje vooraan sta bij het podium. Ik heb de jongens zo ver gekregen om met me mee te gaan naar de spookhuizen, dat is dan ook het eerste wat we gaan doen als ze klaar zijn met het optreden. Nog geen 5 minuten later staan de jongens op het podium hun nummers te zingen.

Na zo'n halfuurtje hebben ze alle nummers gehad en verlaten ze het podium weer. Dat is mijn teken om alvast richting het spookhuis te lopen. Langzaam loop ik door de drukte heen. Na zo'n 8 minuten kom ik als eerst aan bij het spookhuis. Wat wel te verwachten was is dat de jongens zelfs 10 minuten na mij er nog niet zijn. Ik ben niet de enige die staat te wachten, er staat nog een groepje mensen naast me verkleed met hele maskers op. Pas na een kwartier komen de jongens aangelopen. "Sorry dat het zo lang duurde." Zegt Raoul als ze naast me komen staan en we aansluiten in de rij. "Geen probleem hoor. Jullie waren echt goed man!" Zeg ik tegen de jongens. We praten nog wat verder over het optreden tot we vooraan in de rij staan.

"Hallo, met hoeveel zijn jullie?" Vraagt hetzelfde meisje als vanmorgen. "We zijn met 7." Antwoordt Matthy. "Dan moeten jullie opsplitsen want er mogen alleen groepjes van 5 naar binnen." "Ja godverdomme!" Roep ik boos. We proberen groepjes te maken, maar dat loopt helemaal niet soepel. "Oké ik wil het nu weten en anders stuur ik gewoon de eerste 5 naar binnen." Meldt het meisje nadat we niet uit de groepjes komen. En ook nu lukt het wederom niet dus stuurt ze Koen, Matthy, Raoul, Robbie en Rutger naar binnen waardoor ik overblijf met Milo.

"Gezellig wijf man, Jezus." Zeurt hij als het meisje de andere naar binnen begeleid. "Zwaar ongesteld die meid, niet normaal." Stem ik in met hem. "Maar ik vind het wel gezellig dat ik met jou zit!" Voeg ik er vrolijk aan toe. "Jazeker. Stel je zat met Roel, dan had hij je maar blijven vragen of je er nog was en niet verdwenen bent." Zegt hij waardoor we in de lach schieten. "Ja oprecht, hij zou mijn hand pakken en gewoon niet meer loslaten." We lachen even tot het meisje meldt dat we naar binnen mogen.

"Zijn jullie met 3?" Vraagt ze nog aan het groepje achter ons. Ik draai me om om te kijken wie het zijn en of ik ze misschien eerder heb gezien. En dat heb ik ook, en niet eens zo lang geleden. Het was dat groepje met de maskers op dat naast me stond te wachten. Een van de drie knikt en het meisje zegt weer. "Dan mogen jullie met z'n vijven naar binnen, kom maar mee." We gehoorzamen en lopen achter haar aan naar de ingang. "Oké veel plezier!" Zegt ze vrolijk als ze de deur achter ons sluit waardoor het donker wordt. Mijn ogen moeten even wennen aan het weinige licht, maar al snel passen ze zich aan.

Ik loop dicht tegen Milo zijn zij aan door dat de gang zo smal is. "High five bitch!" Zeg ik energiek terwijl ze tegen een arm aanslaat die meteen daarna op de grond valt. Ik schrik ervan en schreeuw terwijl ik een een kort sprintje naar voren trek. Achter me hoor ik hem lachend zeggen. "Sukkel het was die hand, dat ding tyfte." "Had ik door ja, maar bedankt." Ik lach er zelf ook even kort om en we komen alweer aan het eind van de gang.

We gaan met de bocht mee naar links waar we in een kamer komen die al meer belicht is dan de gang ervoor. Meteen vind ik het als niks. In het midden staat een ziekenhuisbed met daarop iemand met een doek erover. Of er echt iemand ligt weet ik niet, het zou ook best een pop kunnen zijn. Tegen de muur staat nog meer 'bebloede' ziekenhuis apparatuur en ook de grond is niet schoon. "Miel, dit vind ik echt niks." Zeg ik zacht tegen hem. "Is Eva een beetje bang?" Vraagt hij lachend waardoor ik een hem een tik geef. "Hou je bek, ik heb een angst voor ziekenhuizen." Hij gooit zijn handen schuldig omhoog en we lopen om het bed heen. Het ding onder het doek beweegt wat en schiet daarna overeind. Ik schreeuw keihard en ren langs het bed. Milo loopt lachend achter me aan en als hij langs het bed loop steekt de persoon opeens zijn hand uit waardoor ik weer schrik maar wel zonder te schreeuwen. Als snel sta ik hem uit te lachen en als hij bij me komt duwt hij me vooruit als teken dat we verder kunnen lopen.