Güvenmeyeceksin diyorum kendime, inanmayacaksın. Hayatında olan insanlara, -ya da olduğunu zannettiklerine- bir gram inanmayacaksın. Ettiği, iki güzel lafa kanmayacaksın. Seni umursuyormuş ayaklarına yatanlara aldanmayacaksın. Aldatılırsın..
Herkes sen değil diyorum kendime, senin kadar saf salak değil kimse, hiç kimse! Yanında duruyorlarsa eğer, çıkarları vardır. Sana, seviyormuş gibi davranıyorlarsa eğer elbet bir bildikleri vardır. Birine güvenmek aptallık, kendine yapmış olduğun haksızlık derim. İnsanlar, çıkarcı. İnsanlar, bencil. İnsanlar, pislik. İnsanlar, tiksinç. Birden fazla kişiye dost demeyeceksin. Ha bu arada, dostunun da dostu vardır. Unutma!
Güvendiklerim, o ilk günden bu yana, hep kendime olan inancımı kırdığı için, " güvenebilme " hissimi içimden söküp attığı için, artık bu konuda bi hiçim.
Tekrar görüşmek üzre..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
yerli yersiz
Non-Fictionsadece anlık gelen öfke patlamaları ve, yazıp rahatlama çabalarından ibaret. Henüz bir hikaye değil, anlık duyguları yansıtan bir çalışma. hadi yapılan haksızlıklara tek tek sövelim! ↘
