Ateş Böceği

1: Bölüm. Sen her zaman parla.

Ateş Böceği

1 BÖLÜM

*Sen her zaman parla*

(Yıl 2020)

Bip bip bip bip

Telefonumun çalma sesi ile yeni bir güne başliyorduk yataktan kalktım ve sessizce odamdan çiktim saat daha çok erkendi güneş daha doğmamıştı bile koridorda parmak ucuyla yürüyüp banyoya ulaştım

Banyonun elektriğini bile yakmadan musluğu açtım elimi yüzümü yıkayıp kendime gelmeye çalıştım. Aynada kendime bir kez bile bakmadan geldiğim gibi banyodan çıktım

Koridorda yine sessizce yürüyüp odama vardığımda kapımı yavaşla kapattım. Odama girdiğim anda ne kadar aç olduğumu anladım dünden beri hiç bir şey yememiştim şimdi hiç bir şey yemesemde olurdu
Bu kadar sessiz davranmamin sebebi ise
Evdekilerin yüzünü bile görmek istememem

Tek çarem ondan gelecek mesajı beklemekti başka çarem yoktu

Sonra Babamın bana aldığı kolyeyi boynumdan alip avucumun içinde sıkıca tuttum bu kolye Ateş Böceği simgeli bir kolyeydi ne zaman üzülsem ne zaman mutsuz olsam hep bu kolyeyi tutar ondan güç alırdım şimdide değişen bir şey olmamıştı yine kolyem ve yine ağlayan benile baş başaydim Babamı bazen o kadar özlüyorumki o şimdi hayatta olsa belkide bu yaşananların hiç biri olmayacaktı
Evet doğru okudunuz babam vefat etti ben daha 5 yaşımdayken babamın hayatını kaybettiği günü dün gibi hatirliyorum daha 5 yaşimda olmama rağmen

Bunları düşünüp avucumun içindeki ateş böceği kolyemi sıkıca tutarken telefonuma bir bildirim geldi
Hızla telefonumu elime alıp ekranını yaktım
Mesaj beklediğim kişiden Doğukan'dan gelmişti
Hemen mesaj sayfasına girdim ve mesajı okumaya başladım

Kimden :Doğukan

Selam. planladığımız gibi her şeyi hal ettim senin tek yapman gereken bavulunu hazırlamak ve bolca kişlik kiyafet alman''

''Tamam teşekkür ederim ben hemen eşyalarımı alıp çıkıyorum evden''
Tam cevabımı yazıp yerimden kalkacakken telefonuma bir bildirim daha geldi mesaj Doğukan'dandi

''Evde ne olduğunu anlatmicakmisin apar topar ve daha güneş bile doğmadan gitmenin sebebinin ne olduğunu söylemicekmisin''

''Evden ayrılıyım her şeyi yolda söylıcem''

''Tamam ben yarım saat sonra sizin evin yanındaki magazanin önünde bekliyor olucam''

Cevabı alır almaz telefonu kapattım

Ona evde ne yaşandığını söylememiştim ve sanırım sizede söylemedim hikayemi daha iyi anlamaniz için sanirim en başa gitmem gerekecek o zaman sizin için belki okumasi kolay gelecek ama benim için yaşaması çok zor olan hikayemi anlatmaya başlıyorum

[Yıl 2005]

Ben daha 5 yaşımdayken sabah kalktığımda evin içi her zamankinden sesliydi yatağımdan kalkıp gözlerimi ova ova yatak odamdan dışarıya salona ciktim bir sürü kadın gelmiş salonda ağlıyordu o küçük gözlerim ile etrafa anlam vermeye çalışır gibi bakıyordum bu tanımadığım kadınlara bakarken tek tanıdık insan olarak babaannem ilişti gözlerime onun yanına koşarak gittim ve sarıldım

''Babaanne ne oluyor bunlar kim''
Masum masum gidip babaanneme sarılmış ne olduğunu soruyordum
Babaannem benim ona sarıldığım anda ağlaması güçlendi

''Annem nerede Babam nerede bunlar kim babaanne''
Babaannem tek kelime bile etmeden ağlamaya devam ediyordu

''Babam nerede babaanne bana bu gün parka götüreceğini söylemişti ben onu göremiyorum''
Babaannem beni kendinden ayırdı ve yüzümü sonrada saçımı nazikçe okşadı