මන්ද්‍ර ස්වර

05 කොටස

මන්ද්‍ර ස්වර 05

Author's POV

ඉතින්.. මන්ද්‍රව්ගෙ ඇස් තාම පියවිලා. යටිපතුලට දැනෙන තණකොල තුඩු වල ඇනෙන ගතිය එක්ක සියුම් කිතිය මිශ්‍රවුණ සංවේදනය එයා මේ විඳින්නෙ අවුරුදු හතරකට පස්සෙ. ඇස් පියවෙන එක පුදුමයක් නෙමෙයි කොහෙත්ම.

ඊළඟ තප්පරේ ගතට දැනෙන සීතල හුළඟ, බිම තිබ්බ කකුලට දැනෙන පිණිබිඳු වල සීතල, තෘණ වල ස්පර්ෂය හැමදේම පරද්දලා මන්ද්‍රව්ට වැඩියෙන්ම දැනුණේ උණුහුම් ඇඟිලි තමන්ගෙ අනික් කකුලෙ වළලුකර උඩ ස්පර්ෂ වුණ එක. මන්ද්‍රව්ට තේරෙන්නෑ සමහර වෙලාවට ස්වරගෙ මේ නොහිතන වැඩ ගාව ඒ හදවතේ ගැස්ම තීව්‍ර වෙලා යන හේතුව...

"ඔයානම් කලින් මෙහෙට ඇවිත් තියනවා ඇති නේද?"

මන්ද්‍රව් ගාව ඒ මොහොතේ උන්නේ කොයිවෙලෙත් දඟලන, කොයිවෙලෙත් නළියන, කොයිවෙලෙත් තොරතෝංචියක් නැතුව කියවන ස්වර නෙමෙයි. හෙමීට හමන් යන හුළඟක් වගේ සන්සුන් වුණ ස්වර කෙනෙක්.

ප්‍රශ්නයක් ඇහුවට ස්වර උත්තරයක් බලාපොරොත්තු වුණේ නෑ වගේ.

"දන්නවද හාමු මහත්තයෝ, මනුස්සයෙක්ට වෙන්න පුළුවන් නරකම දේ මැරෙන එකවත්, මෙහෙම රෝද පුටුවකට වැටෙන එකවත් නෙමෙයි..."

ස්වර කියද්දි මන්ද්‍රව්ගෙ ඇස් ඉබේටම ස්වර දිහාවට හැරවුණා. මන්ද්‍රව්ගෙ හිතේ වැඩකරේ එකම එක ප්‍රශ්නයයි. 'අතපය පණ නැතුව, කටහඬත් නැතුව රෝද පුටුවකට වැටෙනවා එකට අන්ත දෙයක් තවත් තියනවද?'

තියනවලුනේ. තමන්ගෙ රෝදපුටුවට කකුලෙන් ජැක් එකක් ගහන් තමන් ගාවම හිටගෙන ඉන්න මේ පොඩි කොල්ලා එහෙම කියනවනම් උත්තරේ දැනගන්න වෙන්නෙත් එයාගෙන්ම තමයි.

"මිනිස්සු ගාව තියන අන්තිම බලාපොරොත්තුවත් මැරිලා යන එක...ඒක තමයි මං දන්න විදියට මනුස්සයෙක්ට වෙන්න පුළුවන් නරකම දේ.

බලාපොරොත්තු, හීන හැබෑවේවා හෝ නොවේවා ඒවා අපි ගාව තියෙන්න ඕනේ."

ස්වර වචන අමුණනවා. ඒවා මෙච්චර දවස් තමන් ඉස්සරහා ගලන් ගිය වචන වලට හාත්පසින්ම වෙනස්. මන්ද්‍රව්ට දැනුණෙම තමන් ගාව උන්නෙ ස්වර නෙමෙයි කියලා.