" ကိုတိမ္ညိုမင္း။ အရယ္မရပ္ေတာ့ဘူးလား။ "
" Sorryကေလး Sorry။ အကိုအရယ္မရပ္နိုင္ေသးလို႔ "
တဟားဟားရယ္ေနတာေတာင္ အကိုကၾကည့္ေကာင္းေနတာမို႔ ရဲရင့္ေရာင္မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အကိုအခုလိုရယ္ေမာတာ သူပထမဆုံးျမင္ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးမို႔ မ်က္လုံးထဲမွာသာမ ႏွလုံးသားထဲထိစြဲၿမဲေနေအာင္ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။
အၿမဲတမ္းတည္ၾကည္စြာေနတဲ့အကိုက အၿပဳံးအရယ္ရွားသည္။ အၿပဳံးအရယ္နည္းတဲ့အကိုက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေဖာ္ေ႐ြစြာႏႈတ္ဆက္ၿပီးၿပဳံးျပတယ္။ သူနဲ႕စေတြ႕တုန္းကေတာ့ အကို႔ကိုလူ႕ဂြစာလူ႕ကန့္လန့္လို႔ျမင္ခဲ့မိသည္။ အင္း သူကလဲရန္စြာခဲ့တာေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ အကိုကခင္မင္စရာေကာင္းတာကေနတစ္ဆင့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ရင္ခုန္လာရတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာေပါ့ေလ။
" အကိုရယ္တာမၿပီးေတာ့ဘူးလား။ "
" အင္း ၿပီးၿပီ။ "
အကိုကသူ႕စိတ္ဆိုးစြာေျပာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲအရယ္ရပ္ကာ ခပ္တည္တည္ေနသည္။ အကိုကအခုလိုမ်က္ႏွာတည္တည္ႀကီးေနေတာ့ သူကရယ္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ အကိုကေလ ပါးစပ္ကိုပိတ္လို႔ မရယ္မိေအာင္အတင္းလုပ္ယူထားပုံက တကယ္ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။
" အကိုက အဲ့လိုႀကီးေနေတာ့ ပုပၸါးေတာင္ေပၚကေမ်ာက္ႀကီးအစာမရတဲ့ပုံႀကီး။ ဟီး "
" ဘာ...လူႀကီးကိုေနာ္။ ကေလးကအဲ့လိုေျပာစရာလား။ "
" တကယ္တူတာပါဆိုေန။ "
" ဟား..."
" ဒီကေလး "
တိမ္ညိုမင္းကေလးရဲ႕ေခါင္းကို မနာေအာင္အသာထုေတာ့ ကေလးကတိမ္းကာယိမ္းကာနဲ႕ေရွာင္သည္။
ကေလးကေလ လူကိုခ်စ္မိေအာင္ ျပဳမႈဖမ္းစားနိုင္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ အၿမဲတမ္းရနိစြာတက္တဲ့ေကာင္ေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေနတယ္ဆိုတာက စေတြ႕ကတည္းကတိမ္ညိုမင္းျမင္မိသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးဟာ သူ႕ကိုရန္ေထာင္လို႔ သူကလဲ သူ႒ေးသားလူေပၚေၾကာ့ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ အခုက်ကေလးက လူေတြအေပၚကိုဆိုးခ်င္တာ။ ကေလးဆိုးတာကလဲ သူခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြအေပၚမွသာဆိုတာကိုေတာ့ အခ်ိန္ၾကာလာမွသိခဲ့တာ။
