"Ludzie i owady" to pełna humoru opowieść o tym, jak współodczuwanie z innymi istotami zmienia sposób przeżywania życia, urozmaica je, oswaja z naszymi własnymi, często nieuświadomionymi lękami, poszerza perspektywę widzenia różnych zdarzeń oraz p...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ze zbioru opowiadań pt. "Niedźwiedzica"
Wszystkim Stworzeniom Małym i Dużym
oraz Tym, którzy boją się Pająków i Innych Owadów
Ludzie i owady
To, co małe wydaje się być nieważne, niegodne uwagi. Nikt nas nie rozlicza z rozdeptanych mrówek i trzepniętych gazetą much. Nikt nie prowadzi ewidencji w Biurze do Spraw Większości Owadowych, rejestru zamordowanych i zaginionych insektów. Budżet państwa ma swoje ograniczenia.
Niektórzy zakładają, że zwierzęta nie mają duszy, a więc tym bardziej maciupkie, chitynowe, uczułkowione stworzonka jej nie posiadają. Jakżeby inaczej! Wydaje się, że w ich oczach to po prostu mechanizmy złożone z mikroorganów, nakręcone instynktem mającym na celu wyłącznie uprzykrzenie życia formom wyższym, bardziej rozwiniętym. Pszczoły mają dodatkowe zadania, takie jak zapylanie kwiatów, no, ale czynią tak prawdopodobnie bez głębszej idei, ot, po prostu przenoszą pyłki z miejsca na miejsce, nie zdając sobie sprawy ze wspaniałych konsekwencji tych zautomatyzowanych poczynań.
Owady najczęściej wzbudzają niechęć. Brzęczą, rozłażą się we wszystkie strony w militarnych ilościach, kąsają i tonami znoszą perłowe jajeczka układane w piętrzące się kopce.
Stają się koszmarem dla tych, którzy muszą włożyć rękę za szafę, aby włączyć światło (swoją drogą, kto tak nieszczęśliwie zaprojektował punkty elektryczne w pokoju!), bądź dla tych, którzy chcą wziąć kąpiel w wannie, a tam - przykra niespodzianka w postaci zrelaksowanej rozgwiazdy pospolitego pająka domowego - Nasosznika Trzęsia, pięknego osobnika o długich, delikatnych, brązowych odnóżach, pokrytych cieniutkim, szarym włosem.
Nasosznik Trzęś, zwany w kręgach akademickich Pholcus phalangioides, to prawdziwy okaz połączenia siły, determinacji i subtelności ulotnej jak przędza. Dziarsko tka swoją pajęczynę, obmyślając za każdym razem nowe, wyszukane wzory, wielokątne oczka urozmaicone misterną koronką na obrzeżach oraz strategie mocniejszych wiązań. Z emocji i ekscytacji kreowania nieznanych dotąd przeplatanek, unosi wysoko, wysoko swój szczupluteńki głowotułów, niemalże stając „na palcach" odnóży, jakby właśnie pozował artystce Louise Bourgeois, autorce słynnej rzeźby pająka-olbrzyma „Maman" ze stali i brązu. Rzeźba ta zdobi plac tuż przy Muzeum Guggenheim. Teraz, kiedy mieszkam w Bizkaia, niedaleko Bilbao, lubię odwiedzać to dzieło, symbolizujące macierzyństwo w jego przeciwstawnych aspektach. To jak spotkanie z prawdą, rdzenną, chtoniczną zasadą życia o wielowymiarowej, niejednoznacznej naturze, która umyka wszelkim konceptom.
