İCAZ

ᴅᴀʏᴀɴᴀᴍᴀᴍᴀᴋ

Bir anlamı olmayan dayanılmaz acılara katlanmaktaydım. Kendimden nefretim benim en zayıf yönüm, acizliyimdi. Hep duygusal olmuşumdur zaten. Gözümdeki yaşlara bahane yeter, hemencecik dökülüverirler. Kırılgandım, naifdim. Aklınıza gelebilecek herşeydim. Farklı değildim, çok sıradandım. Her hangi bir insanın favorisi olma lüksünü hiç bir zaman tadamayacağımın bilincinde, kalbimde ağrılarla, sahte gülümsemelerle hayata devam ediyordum. Kısacası gün geçtikce benden bir şeyler eksiliyordu.

Yamanın hayatımda oluşu yalnızlığı bana unuttursada, yalnızlığımı benden alsada kendimi bana unutturamamıştı. Zira en büyük düşmanım kendimdim. Yaman özeldi, Yaman güzeldi. Yaman her şeydi, dünyadaki hiç bir şeye denk değildi. Ben Yamandım ama Yaman ben değildi. Yalnızlığımın ona bulaşmamasına özen göstererek, kırılganlıklarımı paylaşmayarak aslında kendime ait bir parçayı ayakta tutuyordum.

Ayakta uyutuluyormuşum...

Bunu anlamam 1 yılımı aldı...