KENDİNİ SAKLAMA // HYUNLİX

14 || Sevilmeyi bekleyen küçük bir erkek çocuğu

Felix o günden sonra Hyunjinin yüzüne dahi bakamıyordu.

Anlık gaz ile yaptığı şeyler için şuan cok utanıyordu ama artık olan olmuştu zamanı geri alamazdı.

Hyunjin'de utandığını bildiği için pek üstünde durmuyordu.

Felix, şuan otobüs durağında arkadaşlarını bekliyordu onlarla gitmeyi kabul ettiği için kendine lanet okuyordu.

Bugün Felix ilk defa beden dersine gireceği için gerim gerim geriliyordu beden hocası artık dile gelmişti ve eğer artık beden derslerinde oynamasa kendisini okuldan dahi attıra bileceğini savunmuştu Felix biliyordu ki bunu yapamazdi ancak eğitimine sakın ve huzurlu devam etmek istiyordu.

Felix durduğu yerde mıhlanmış gibi dururken üzerine doğru sert bir dalga gibi gelen Changbin hyungun'dan başkası değildi.

Changbin atındaki bedeni ezmekten hiç çekinmeden devam ederken Felix bağırdı.

"REZİL OLDUK APTAL! "

Felix her ne kadar bu durumdan şikayetçi gibi gözükse bile hoşuna gidiyordu ne kadar inkar etse de grup'da Changbin ile farklı bir bağı vardı bu da geçmişe dayanıyordu .

Changbin, elini minik bedenin omzundan sarkıtıp sıktı her zaman yaptığı şeyler olduğu için arkadaş grubu böyle seyleri önemsemiyordu.

"Artık bizi dışladığınızı düşünmeye başlayacağım " dedi onlara tiksinirmiş gibi bakan Jeongin.

"Kes kıskanma velet "

Bu gereksiz dialoqun ardından otobüs gelmişti.

***

Felix yasladığı camdan yağan doluya bakarken içi içini yiyordu.

Her ne kadar kendine yediremese bile yüzünün gözükme olasılığı onu deli gibi korkutuyordu.

Eğer yine ifşa olursa gelen linçleri ve şirketin ne yapacağını düşünmek dahi istemiyordu.

İçinden olmaz öyle birşey diye gecistirip atmak istedi ama olmadı lanet olsun ki olmadı.

Beden dersine son 1 ders kalmıştı.

Biraz daha sel gibi yağan yağmura bakarsa ağlayacağını düşündü Felix.

Dışarıya hep sert bir tavır sergilese bile onun icinde sevilmeyi bekleyen küçük bir erkek çocuğu yatiyordu.

Bazen düşünüyordu ailesi ölmeseydi nasıl bir hayatı olurdu? Gerçek bir aile sıcaklıgı, sevgisi, şevkati hisseder miydi?

O an gözleri aşağıdan geçen mutlu aileye takıldı.

Dünyaya gülücükler saçan küçük bir kız çocuğu ortada giderken anne ve babasının elini tutuyordu annesi çocuğa göz kulak olurken babası alış veriş poşetlerini tutuyordu.

O an yüzünde buruk bir gülümseme doğdu.

"Bizde böyle olur muyduk anne" cümlesi beyninde defalarca kez yankılandı.

Ama hayır onun bir ailesi yoktu onun ailem diye bilecegı sadece arkadaşları vardı onlara minnetdardı. Çünkü onu intihar girişimlerinden kurtaran sadece arkadaşları olmuştu.

İşte o zaman yağan yağmurun kalbinin göz yaşlarından bir farkı olmadığını anladı.

Boğazı düğümlendi ağlamak istedi hıçkırıklara boğularak ölmek istedi arkadaşlarını hakk etmediği için.

Dışarıdan bakıldığında "zengin zübbe" denilen çocuğun da içi böyle ola biliyordu.

Ağlamamak için derin bir nefes verdi Felix.

Herşey ona çok ağır geliyordu.

Daha ailesinin neden onu sevmediğini bilmeyen cocuk bir anda o kişilerin artık ailesi olmadığını ve asıl ailesinin öldüğünü anladığında çökmemesi mümkün müydü...

Yıllarca bir kukla gibi komutlanmıştı kendi istekleri, hukukları hiçe sayılmıştı.

Peki ya şimdi...

Şimdi özgür ola bilecek miydi?

Tabii ki hayır şirketle sözleşmesi vardı ve işten çıkmak için milyonlara para ödemesi gerekiyordu.

Sanırım her zaman bir kukladan ibaret olacağım.

Bu düşünceler çalan zil ile duraksadı.

Hayatta olduğuna, yaşadığına lanet etti.

O istemediği an gelmişti

Beden dersi, Felixin kâbusu.

***

Felix soyunma odasında herkesin giyinip çıkmasını bekledikten sonra giyinip spor salonuna indi ancak beklemediği bedenler ile karşılaştı.