She whas the Huntress, im the Wolf

Hoofdstuk 1: Onverwachte ontmoetingen

Hoofdstuk 1: Onverwachte Ontmoetingen

Pov Elena

De bel ging, zijn doordringende geluid echoënd door de gangen van het internaat. Het was het teken dat de lessen voor vandaag voorbij waren, en terwijl de studenten zich haastig naar buiten verdrongen, voelde ik de gebruikelijke spanning in de lucht. Samen met mijn zusje Lyvia stond ik bij de grote houten deuren, mijn hart klopte sneller "Zullen we gaan?" vroeg Lyvia, haar ogen glinsterend van nieuwsgierigheid.

"Ja, laten we gaan," antwoordde ik, terwijl we ons een weg baanden door de menigte. De frisse lucht verwelkomde ons toen we naar buiten stapten, maar er hing iets in de lucht dat me ongerust maakte. Het was niet alleen de geur van de herfst; het voelde alsof er iets of iemand op ons wachtte.

We liepen naar het grasveld waar studenten zich verzameld hadden. Het gelach en het geklets omringden ons, maar mijn gedachten dwaalden al snel af naar Ethan. De mysterieuze jongen met de diepgroene ogen had me gisteren zo intrigeert. Het was alsof hij een geheim met zich meedroeg dat alleen ik kon ontrafelen. Plotseling hoorde ik een stem achter me. "Hey, wacht eens even!" Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een jongen met een sportieve bouw en een ontspannen uitstraling. Het was Ethan. "Ben je niet die meid van gisteren? Die met de zwarte haren?" "Ja, dat ben ik," antwoordde ik met een glimlach, terwijl ik mijn zenuwen probeerde te verbergen. "Elena, en dit is mijn zus Lyvia." "Ethan," zei hij en knikte naar Lyvia. "Leuk jullie te ontmoeten. Hoe bevalt het internaat tot nu toe?"

Voordat ik kon antwoorden, kwam er een andere jongen aanlopen, met een zelfverzekerde houding en een sprankeling in zijn ogen. "Heb je het over de gruwelijke eetzaal?" vroeg hij met een grijns. "Ik ben Axel, de broer van deze ongelukkige jongen hier." Hij wees naar Ethan, die een spottende blik naar zijn broer gaf. "Die is niet zo slecht, als je geen hoge verwachtingen hebt," voegde ik grappend toe. Axel lachte en trok een wenkbrauw omhoog. "Ik denk dat we dat met zijn vieren moeten uitproberen. Wat denken jullie?" Lyvia en ik keken elkaar aan, een stille uitwisseling van goedkeuring. "Laten we dat doen," zei ik. "Maar dan moeten we wel zorgen voor wat snacks. Die eetzaal kan ons echt teleurstellen."

We spraken af om ons bij de anderen te voegen en staken de straat over naar de nabijgelegen supermarkt. Terwijl we door de schappen liepen, raakte ik verzeild in een gesprek met Ethan. Zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat mijn hart een sprongetje maakte. "Dus, hoe zijn jullie hier terechtgekomen?" vroeg hij. "We zijn hierheen verhuisd omdat onze ouders...," begon ik, maar de woorden stokten in mijn keel. Het was zo moeilijk om het verleden te delen. "Onze ouders zijn overleden toen we vijf waren. We zijn opgegroeid in pleeggezinnen en nu zijn we hier." Een schaduw gleed over Ethans gezicht. "Dat moet zwaar zijn geweest," zei hij, oprecht. "Maar het is goed om te zien dat jullie samen zijn."

Axel, die de sombere sfeer voelde, veranderde van onderwerp. "We zijn hier vooral om onze schoolcarrière voort te zetten. Niets bijzonders," zei hij, met een knipoog. Er was een soort spanning in de lucht, alsof we allemaal onze eigen geheimen met ons meedroegen. De sfeer veranderde toen we onze snacks hadden verzameld en terugkeerden naar het internaat. Terwijl we de trappen opliepen, voelde ik een mengeling van opwinding en zenuwen. Het nummer boven de deur wekte een gevoel van spanning in me. "Kamergenoten?" vroeg ik toen ik de deur opendeed. "Ja, dat zijn we," zei Ethan met een grijns die me deed huiveren. "Blijkbaar zijn we jullie nieuwe kamergenoten." Lyvia's ogen vulden zich met verwondering. "Dit gaat interessant worden," fluisterde ze, terwijl ze me aanstootte.

De kamer was klein, maar comfortabel. Twee bedden stonden aan de tegenovergestelde muren, elk met een bureau ernaast. "Jeetje, het lijkt wel een filmset," zei Axel, terwijl hij zijn tas op een van de bedden gooide. "Dit is eigenlijk best leuk."

"Het kan altijd erger zijn," zei Ethan, terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. "Tenminste hebben we een plek om te blijven."

Ik voelde een mix van opwinding en nervositeit. Hoe zouden we onze geheimen verborgen kunnen houden, met hen zo dichtbij? De vraag spookte door mijn hoofd terwijl we de kamer binnenstapten. We waren de jagers, en nu was de jacht veranderd. De spelregels waren veranderd, en ik wist niet of we het spel zouden kunnen winnen.