THE LAST OF US (Zombies survival; finding a way exit)

CHAPTER 3 : Map

Amari's POV

I could hear the zombies echoed while chasing our Van. Nanginginig ako sa kaba at nagtataasan ang mga balahibo.

"I don't wanna die yet!" i pleaded.

"Amputiks, bakit ba kasi may zombie dito?!" dabog ni Evan.

"Nagcamp tayo nang wala man lang warning galing sa manager, mga hayop! This forest is dangerous but yet they still put us here." inis na reklamo ni Khloe.

"Evan sa harap!" sigaw ni Eloi kaya tinagilid ni Evan ang manibela, causing us to fall from the road.

"Tangina!" Connor.

When i opened my eyes, i witnessed my self laying down in a grass. Ang sakit ng ulo ko. Tinignan ko ang iba kong kasama at ganon din ang kinahihinatnan nila. I turned my gaze on our Van and i almost burst out because it have so much damage from falling.

"Amari. Are you okay?" Axel asked, may gasgas na siya sa pisngi.

"H–hindi, hindi ako okay."

Dahan dahang tumayo si Khloe at inalalayan siya ni Evan. Ganon din si Eloise na mangiyak-ngiyak habang pinapagpag ni Connor ang dumi sa binti niya.

Wala namang nasugatan ng malala, sakit lang ng katawan ang natamo namin dahil sa pagka-hagalpak sa lupa.

Nadapo ang tingin ko kay Khloe na masasakit ang mga titig sa akin. "This is your fault. 'Diba ikaw ang pumili ng camping site? At sa una palang doon ay delikado na pala ang buhay natin."

I sighed. "I don't even know that this Malaya Forest is dangerous. T–that this site is not suitable for camp. T–this is a Z–zombie Site."

She kicked the small rock out of suffocation. Napayuko ako dahil sa pakiramdam na ako ang may kasalanan kung bakit nandito kami sa sitawasyong 'to.

"Axel. What we will going to do know?" Evan asked.

Tumayo siya at inalalayan ako. "Let's carry our things, maglalakad tayo—"

"Saan naman tayo pupunta?" Connor.

"Wherever we could find a shelter. Bilisan niyo na."

"H-hoy, paawat naman kayo. Preska pa ang pananakit ng k-katawan ko." reklamo ko.

"Ano bang gusto mo? Ang maabutan ng zombies dito o mapilitang maglakad?" Axel insist. I rolled my eyes.

Kainis ka.

Kinuha na nila ang mga gamit at naunang maglakad. Dala ko naman ang bag ko at ang pinaglagyan ko ng pagkain namin. I was about to walked but i looked at my foot.

"Amari." Axel called.

Tinignan ko siya na hinihintay ako. "Uhm, I–i lose my slippers, i think. Hindi ako sanay na maglakad na naka paa lang." halos maiyak na ako, nakakainis na.

He glared. "Urgh. Here, use my slippers."

"Seriously? You'll going to sacrifice, walking barefoot?" I asked.

Sinamaan niya ako ng tingin. "I'm trying to be nice. Kapag magbago pa ang isip ko, hahayaan nalang kitang nakapaa diyan."

I winced. "Eto na. Thank you, gentleman." I teased.

Kalahati na siguro at isang oras ang paglalakad namin. Tinatakbo ko na ang malalaking hakbang nila para lang makahabol. I'm not fond of walking this longer, kaya hamon talaga ito para sa akin.

Iniisip ko palang na anytime, there were zombies everywhere, nanlalambot na ang tuhod ko e.

"Kung saang lalabas na sana tayo ng gubat, bumalik nanaman tayo ulit." basag ni Eloi sa katahimikan.

"Nasira ang Van at wala pang signal. Nyetang buhay 'to." reklamo naman ni Connor.

"We should find a shelter before the sky turns dark. Delikado na." ani Khloe.

Kalaunan, sa kabila ng mahabang paglalakad, may nahagilap kaming kubo. Kaagad kaming tumakbo papunta roon.

Napangiti si Eloi. "Finally, mukang safe naman dito. Malayo layo na sa pinaggalingan natin kanina."

"Let's check the place inside." saad ni Axel at pumasok silang tatlo.

Nilatag ko sa lupa ang mga dala ko dahil sa pangangalay. This was my first time, carrying this things in hours. Kaya naninibago ang katawan ko.

I gaze at Khloe who's approaching towards me. "I'm sorry about what i've said at you earlier. Hindi mo kasalanan, walang may kasalanan. Nangyari na ito, kaya harapin nalang natin."

I nodded. My soul knows how much i wished, this is only a nightmare. Living a life, with zombies around is dying. We coudn't handle this forever.

"Safe! Pumasok na kayo." ani Connor kaya dali dali naman kaming pumasok.

Medyo may kalumaan na ang silid ng kubo pero matibay pa naman. Sakto lang din ang space para sa aming anim. Inayos ko na ang mga gamit namin sa gilid.

Sinarhan naman ni Evan ang lahat ng bintana at pinto. Si Connor naman ay nagmamasid sa labas, tinitiyak na secure ang paligid. Sinimulan namang bilangin ni Eloi ang mga pagkain namin kong kakasya pa sa mga susunod na araw.

Nakatayo naman sa gilid si Axel, nakapamulsa habang malalim ang iniisip. Maybe he is already thinking about our next plan to survive here.

"Shit, nawala yata ang powerbank ko ng sumamplang tayo kanina sa Van." sambit ni Khloe habang kinakalkal ang laman ng bag.

"Isang linggo lang yata ang kaya ng stock natin." Eloi.

Lumapit kaming lahat at umupo. "So, we must get out of here before one week." saad ko.

"Possible ba 'yon?" tanong ni Connor.

"Wala tayong connections at transportation para makaalis dito." sambit ni Evan.

"Map." we all looked at Axel. "Where's the map? Hindi mahalaga kung wala tayong bwisit na connection o transportasyon na 'yan, we only need to know the exit path of this Malaya Forest."

I sudden felt, nervousness, thinking i might lost the map. I secretly check my pocket, using my hand. Hindi nga ako nagkamali,

I accidentally lost the map.